Kontrabas Solo
Kontrabas + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Aranżacje dla: Kontrabas

Kompozycja: Coppélia

Kompozytor: Delibes Léo

Aranżer: Clements, Patrick

Ścignij darmowe partytury:

Selections. For 12 Winds and Double Bass (Clements). Prelude et Mazurka - Score PDF 0 MBSelections. For 12 Winds and Double Bass (Clements). Prelude et Mazurka - Parts PDF 1 MB
Wikipedia
Coppélia – pełny tytuł Coppélia, czyli Dziewczyna o szklanych oczach (tytuł oryginalny Coppélia ou la fille aux yeux d'émail) – balet komiczny w 2 aktach, 3 obrazach.
Premiera: Paryż, 25 maja 1870, Théatre de l'Opera z 16-letnią Giuseppiną Bozzacchi w roli Swanhilda i Eugénie Fiocre jako Frantza. Balet został dobrze przyjęty. Pierwsze pasmo sukcesów przerwała wojna francusko-pruska, oblężenie Paryża i śmierć baleriny.
Premiera polska: Warszawa, 7 grudnia 1882, Teatr Wielki.
Znaczenie tytułu wywodzi się z języka greckiego, gdzie κοπέλα (kopelia) oznacza młodą kobietę.
Libretto zostało oparte na mrocznej powieści fantasy o okrutnym doktorze, który chce przekazać duszę żywego człowieka mechanicznej lalce. Autor baletu skoncentrował swoje dzieło na optymistycznym wątku miłosnym.
W „Coppelii” widać fascynację kulturą i tańcami Europy Centralnej i Wschodniej. Tańce słowiańskie i węgierskie są lejtmotywem baletu. Szczególne miejsce zajmuje polski mazur. Po raz pierwszy w dziejach na wielkiej scenie pojawia się węgierski czardasz. Sceny zbiorowe tańców stały jednym z najcenniejszych elementów tego baletu.
Stary Coppélius jest lalkarzem. Stworzył on tańczącą lalkę naturalnej wielkości. Lalka jest tak realistyczna, że Franz, młody wieśniak, zakochuje się w niej i odsuwa na bok swoją prawdziwą miłość - Swanhildę. Jednak Swanhilda uświadomi mu jego błąd, przebierając się za lalkę i udając, że ożywa. W ten sposób także uratuje ukochanego przed śmiercią z rąk mrocznego wynalazcy, który szuka ofiary, by przenieść ludzką duszę do jednej ze swoich lalek i dzięki temu ją ożywić.
Historia zaczyna się podczas radosnego festiwalu w miasteczku z okazji przywiezienia i montażu nowego dzwonu.
Miejski krzykacz ogłasza, że z tej okazji każda para która teraz zawrze związek małżeński otrzyma specjalny prezent pieniężny. Swanilda i Franz planują zatem ślub podczas festiwalu.
Jednak Swanilda jest coraz bardziej zaniepokojona, ponieważ Franza zwraca coraz większą uwagę na dziewczynę, która wciąż siedzi nieruchomo na balkonie pobliskiego domu. To Coppélia. Dom należy do tajemniczego, mrocznego, starego wynalazcy, doktora Coppéliusa. Chociaż Coppélia cały czas siedzi bez ruchu i czyta, Franz jest zahipnotyzowany jej urodą i pragnie zwrócić jej uwagę na siebie.
Zaniepokojona zachowaniem Franza Swanilda wróży sobie z kłosów pszenicy. Potrząsając nimi chce się dowiedzieć czy Franz ją kocha. Jednak nie słyszy żadnej odpowiedzi. W końu potrząsa pszenicznymi kłosami nad głową Franza, on również nic nie słyszy; ale mówi dziewczynie, że usłyszał grzechotanie ziaren. Jednak dziewczyna mu nie wierzy i ucieka ze złamanym sercem.
Wtedy Dr Coppelius wychodzi ze swojego domu. Natyka się na grupę chłopców, których przepędza. W tym momencie gubi klucze. Swanilda je odnajduje i wpada na pomysł, aby dowiedzieć się więcej o dr Coppeliusie. Ona i jej przyjaciółki postanawiają wejść do domu doktora Coppeliusa.
Tymczasem Franz opracowuje plan spotkania z Coppélia: postanawia wspiąć się po drabinie na balkon.
Swanilda i przyjaciółki wchodzą do dużego pokoju-pracowni, który zdaje się być wypełniony ludźmi. Jednak mieszkańcy się nie poruszają. Dziewczyny odkrywają, że są to mechaniczne lalki naturalnej wielkości. Szybko je nakręcają i patrzą, jak się poruszają. Swanilda za zasłoną znajduje również Coppélię i odkrywa, że ona także jest lalką.
Wówczas do domu wraca dr Coppelius i natyka się na nieproszonych gości. Jest zły, nie tylko z powodu najścia, ale także z powodu zakłócenia pracy. Wyrzuca je i zaczyna sprzątać bałagan. Wtedy dostrzega przez okno samotnego Franza. Zaprasza go do środka. Wynalazca chce ożywić Coppélię, ale do tego potrzebuje ludzkiej ofiary. Za pomocą magicznego zaklęcia zamierza przenieść duszę Franza do Coppeli. Podaje chłopakowi wino z proszkiem nasennym. Franz zaczyna zasypiać, a wynalazca przygotowuje magiczne zaklęcie.
Dr Coppelius nie wie, że nie wyrzucił wszystkich dziewcząt: Swanilda wciąż jest w pracowni, ukryta za zasłoną. Dziewczyna przebiera się w ubrania Coppélii i udaje, że lalka ożyła. Budzi Franza i nakręca wszystkie mechaniczne lalki, aby w zamieszaniu mogli uciec.
Dr Coppelius jest załamany, gdy za zasłoną znajduje lalkę Coppelię, która jednak nie ożyła.
Swanilda i Franz mają złożyć śluby małżeńskie, ale pojawia się dr Coppelius i domaga się odszkodowania. Swanilda oferuje dr Coppeliusowi posag w zamian za przebaczenie. Jednak Franz mówi Swanildie, aby zatrzymała swój posag. Zamiast tego proponuje, że on zapłaci dr Coppeliusowi. W tym momencie interweniuje burmistrz i daje dr Coppeliusowi sakwę pełną pieniędzy. Swanilda i Franz zostają szczęśliwym małżeństwem, a całe miasto świętuje ten moment poprzez tańce.
Na przełomie XVIII i XIX wieku urządzenia mechaniczne są nowością i fascynują ludzi. Przypuszczalnie wpływ na powstanie historii Coppelii i Coppeliusa miały wędrowne pokazy z przełomu XVIII i XIX wieku z udziałem automatów mechanicznych.
Z Cesarskiego Baletu „Marinski”, Petersburg. Inscenizacja Mariusza Petipy stanowi podstawę większości współczesnych interpretacji.
Motyw Coppelii pojawia się w wielu współczesnych utworach: