Altówka Solo
Altówka + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Carl Reinecke

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Altówka

#Aranżacje dla: Altówka
#Partie dla: Altówka
według popularności
3 Fantasiestücke for Viola and Piano, Op.43 (3 Fantasiestücke na altówkę i fortepian, Op.43)Cello Sonata No.1, Op.42Piano Quartet, Op.272 (Kwartet fortepianowy, Op.272)Piano Quartet, Op.34 (Kwartet fortepianowy, op.34)Piano Quintet, Op.83 (Kwintet fortepianowy, Op.83)String Quartet No.2, Op.30 (Kwartet smyczkowy nr 2, Op.30)String Quartet No.3, Op.132String Quartet No.4, Op.211 (Kwartet smyczkowy nr 4, Op.211)String Trio, Op.249 (Trio smyczkowe, Op.249)Trio for Piano, Clarinet, and Viola, Op.264 (Trio na fortepian, klarnet i altówkę, Op.264)

Aranżacje dla: Altówka

Kleine Stücke, Op.213 (Little Pieces, Op.213)Trio for Piano, Clarinet, and Horn, Op.274 (Trio na fortepian, klarnet i Horn, Op.274)

Partie dla: Altówka

Ballade, Op.288 (Ballada, Op.288)Flute Concerto (Koncert fletowy)Harp Concerto, Op.182Konzertstück, Op.33 (Kawałek koncert, op.33)Piano Concerto No.1, Op.72 (Koncert fortepianowy nr 1, Op.72)Piano Concerto No.2, Op.120String Quartet No.3, Op.132String Quartet No.4, Op.211 (Kwartet smyczkowy nr 4, Op.211)
Wikipedia
Carl Reinecke (ur. 23 czerwca 1824 w Altonie, zm. 10 marca 1910 w Lipsku) – niemiecki kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog.
Był bardzo uzdolnionym muzycznie dzieckiem. Solidne podstawy muzyki i techniki gry na fortepianie dał mu ojciec, Johan Peter Rudolph Reinecke, który był uznanym teoretykiem muzyki i autorem kilku podręczników. Carl zaczął komponować w wieku siedmiu lat, a mając 12 lat zadebiutował publicznie.
W 1843 wyruszył w swoją pierwszą trasę koncertową po Danii i Szwecji. Następnie studiował w Lipsku pod kierunkiem Felixa Mendelssohna, Roberta Schumanna i Ferenca Liszta. Od 1845 podróżował po północnej Europie, odwiedził m.in. Gdańsk i Rygę. W latach 1846–1848 był pianistą na dworze króla duńskiego Chrystiana VIII Oldenburga.
W 1851 przeniósł się do Kolonii, gdzie wykładał kontrapunkt i fortepian w tamtejszym konserwatorium. Poza nauczaniem również koncertował, w Kolonii – wspólnie z Ferdinandem Hillerem, z którego rekomendacji został w 1854 dyrygentem Towarzystwa Koncertowego w Barmen. W 1859 przez 10 miesięcy kierował Akademią Śpiewaczą we Wrocławiu.
Od 1860 wykładał kompozycję w konserwatorium w Lipsku, a w 1897 został jego dyrektorem. Dzięki zaproszeniu do współpracy zdolnych wykładowców, podzielających jego konserwatywne poglądy, a także dzięki poprawie wyposażenia konserwatorium i jego programu nauczania, Reincke przekształcił tę uczelnię w jedną z najbardziej renomowanych w Europie. Wśród jego studentów byli tacy słynni muzycy, jak: Edvard Grieg, Hugo Riemann, Christian Sinding, Johan Svendsen, Arthur Sullivan, Felix Weingartner, Charles Villiers Stanford Max Bruch, Mykoła Łysenko, Sveinbjörn Sveinbjörnsson, Leoš Janáček, Karl Muck, Julián Carrillo, Sigfrid Karg-Elert i inni. W Lipsku Reinecke był także dyrygentem Orkiestry Gewandhaus (1860–1895).
Od 1875 był członkiem Berlińskiej Akademii Sztuki, w 1884 otrzymał tytuł doctora honoris cause, a rok później został profesorem. 1902 przeszedł na emeryturę, aczkolwiek swoją pracę twórczą kontynuował aż do śmierci.
Jego kompozycje obejmują niemal wszystkie formy muzyczne uprawiane w jego czasach. Najbardziej znany był z licznych utworów fortepianowych, zwłaszcza ćwiczeń dla młodych pianistów i sonat, które ze względu na swoją melodyjność i pomysłowość były bardzo popularne (np. sonata Undine na flet i fortepian). Był także mistrzem tzw. „Hausmusik” – prostych form instrumentalnych, przeznaczonych do koncertowania domowego, chętnie uprawianego pod koniec XIX w.
W muzyce Reineckego są widoczne wyraźne wpływy melodyczne Mendelssohna, chociaż stylistycznie był bliższy Schumannowi. Zaś jego muzyka kameralna, zwłaszcza w późniejszym okresie, jest niemal równie dystyngowana, majestatyczna i zróżnicowana w formie jak muzyka Brahmsa.
Z utworów koncertowych, doskonale oddających przyjemną melodyjność kompozycji Reineckego i miłą dla ucha orkiestrację, największy sukces odniosły koncerty na flet i na harfę oraz pierwszy i trzeci koncert fortepianowy. Odchodził w nich od wirtuozowskiej maniery wykonawczej wielkich solistów na rzecz konserwatywnej techniki klasycznej.
Jego opery nie odniosły sukcesu, w przeciwieństwie do sześciu muzycznych baśni, skomponowanych w stylu ludowym i częściowo opartych ma jego własnych tekstach literackich, pisanych pod pseudonimem Heinrich Carsten. Reinecke był także poetą, eseistą i malarzem.
oraz liczne utwory chóralne i pieśni
oraz liczne inne sonaty, sonatiny, wariacje na tematy Bacha, Händla, Glucka i innych, utwory na 4 ręce, utwory organowe, hymny, kadencje do koncertów Mozarta i innych kompozytorów.