Altówka Solo
Altówka + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Frank Martin

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Altówka

według popularności
Pavane couleur du tempsPiano Quintet (Kwintet fortepianowy)
Wikipedia
Frank Théodore Martin (ur. 15 września 1890 w Genewie, zm. 21 listopada 1974 w Naarden) – szwajcarski kompozytor.
Pochodził z rodziny hugenotów, osiadłej w Szwajcarii od połowy XVIII wieku. Był dziesiątym i najmłodszym dzieckiem pastora. W 1908 roku rozpoczął studia matematyczno-fizyczne na Uniwersytecie Genewskim, których jednak nie ukończył. W latach 1906–1914 uczył się prywatnie muzyki u Josepha Laubera. Podczas I wojny światowej odbył służbę w wojsku jako telegrafista. W 1918 roku zawarł związek małżeński i przeprowadził się do Zurychu. W latach 1921–1922 przebywał w Rzymie, a od 1924 do 1925 roku w Paryżu, gdzie współpracował z Rosyjskim Teatrem Marionetek Julii Sazonowej.
W 1926 roku wrócił do Genewy, gdzie założył zespół kameralny Société de Musique de chambre de Genève, z którym występował jako pianista i klawesynista. W latach 1926–1936 współpracował jako recenzent koncertów symfonicznych z La Tribune de Genève. W 1928 roku uzyskał dyplom w genewskim Instytucie Jaques-Dalcroze’a, gdzie następnie w latach 1928–1938 wykładał improwizację i teorię rytmu. W latach 1930–1933 i 1941–1946 profesor kompozycji w konserwatorium w Genewie. Założyciel i dyrektor działającego w latach 1933–1939 Technicum moderne de musique. Od 1942 do 1946 roku prezes związku kompozytorów szwajcarskich. W 1946 roku osiadł na stałe w Holandii. W latach 1950–1957 prowadził klasę kompozycji w Hochschule für Musik w Kolonii, gdzie jednym z jego uczniów był Karlheinz Stockhausen.
Doctor honoris causa Uniwersytetu Genewskiego (1949) i Uniwersytetu w Lozannie (1961). W 1951 roku został laureatem Prix de Genève. Honorowy członek Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie. Odznaczony Krzyżem Zasługi 1. Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1968).
Twórczość Martina pozostaje poza głównymi nurtami muzyki XX-wiecznej, łączy w sobie różne elementy i tendencje. W pierwszym okresie jego twórczości dostrzegalne są wpływy Césara Francka, Gabriela Faurégo, Maurice’a Ravela i Claude’a Debussy’ego. Własny, dojrzały styl wypracował stosunkowo późno, bo dopiero w latach 30. XX wieku. Martin zaadaptował częściowo elementy techniki dodekafonicznej Arnolda Schönberga, odrzucając jednak jej intelektualny dogmatyzm prowadzący do destrukcji sensu tonalnego i zniesienia hierarchii między dźwiękami. W muzyce Martina dodekafonia łączy się z impresjonistyczną tonalnością, wrażliwość kolorystyczna zaś ze ściśle linearną konstrukcją utworów. Ważną część jego twórczości stanowi muzyka religijna.
(na podstawie materiałów źródłowych)