Flet Solo
Flet + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Daniel Steibelt

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Flet

#Partie dla: Flet
według popularności
12 Waltzes, Op.34 (12 Walce, op.34)3 Sonatas, Op.383 Sonatas, Op.39 (3 sonaty, op.39)6 Sonatas, Op.11 (6 Sonaty, op.11)

Partie dla: Flet

Roméo et Juliette (Romeo et Juliette)
Wikipedia
Daniel Gottlieb Steibelt (ur. 22 września 1765 w Berlinie, zm. 20 września/ 2 października 1823 w Petersburgu) – niemiecki kompozytor i pianista.
Jego ojciec był budowniczym instrumentów klawiszowych. Uczył się gry na fortepianie i teorii u Johanna Philippa Kirnbergera. W 1784 roku wstąpił do armii pruskiej, zdezerterował jednak i uciekł z rodzinnych stron. W następnych latach występował jako pianista w Monachium, Hanowerze i na terytorium Saksonii. W 1790 roku wyjechał do Paryża, gdzie dawał lekcje gry na fortepianie i w 1793 roku wystawił swoją pierwszą operę. Po oszukaniu swojego paryskiego wydawcy wyjechał w 1796 roku do Holandii, a rok później do Londynu. Wziął udział w benefisowym londyńskim koncercie Johanna Petera Salomona, a w 1798 roku zagrał swój cieszący się popularnością koncert fortepianowy z finałem L’orage, imitującym burzę. W Covent Garden Theatre wystawił też swoją operę Albert and Adelaide. W 1799 roku powrócił do Niemiec, koncertując w Hamburgu, Dreźnie, Pradze, Berlinie i Wiedniu. W Wiedniu wyzwał na pojedynek fortepianowy Ludwiga van Beethovena, który bez trudu go pokonał.
W 1800 roku wrócił do Paryża, gdzie w obecności Napoleona Bonaparte wystawił oratorium Josepha Haydna Stworzenie w swojej własnej aranżacji. W latach 1802–1805 przebywał w Londynie, następnie znów w Paryżu, skąd musiał wyjechać w 1808 roku ze względu na długi. Udał się w podróż koncertową przez Frankfurt nad Menem, Lipsk, Wrocław, Warszawę, Wilno i Rygę do Petersburga, gdzie w 1809 roku osiadł na stałe. Od 1810 roku był kapelmistrzem na dworze carskim. W Petersburgu zajmował się głównie pisaniem na potrzeby dworskiego teatru francuskiego i nauczaniem. Pod koniec życia chorował na serce. Choć za życia cieszył się uznaniem jako pianista i zgromadził spory majątek, z powodu rozrzutnego stylu życia zmarł w biedzie.
Za życia ceniony jako pianista. Jego utwory fortepianowe wykazują cechy stylu brillant, w tym brak improwizowanej przez solistę kadencji. Opery Steibelta cieszyły się popularnością i były wielokrotnie wystawiane. Po śmierci kompozytora jego twórczość, zarówno operowa jak i instrumentalna, popadła w zapomnienie, w czym duże zasługi miała prywatna opinia o nim jako człowieku ekstrawaganckim i nieuczciwym.
Napisał pracę Méthode de pianoforte ou l’art d’enseigner cet instrument (wyd. Paryż 1805).
(na podstawie materiałów źródłowych)