Richard Strauss
Kompozycje dla: Flet
Serenade in E-flat major, Op.7 (Serenada E-dur, op.7)Sonatine No.1, TrV 288Sonatine No.2, TrV 291 (Sonatina nr 2, TRV 291)Suite in B-flat major, Op.4 (Apartament w B-dur, Op.4)Aranżacje dla: Flet
4 Lieder, Op.27 (4 Lieder, op.27)8 Gedichte aus 'Letzte Blätter', Op.10 (8 wierszy z "ostatniej Leaves ', op.10)Also sprach ZarathustraPartie dla: Flet
A
Also sprach ZarathustraAus Italien (Z Włoch)B
BurleskeD
Death and Transfiguration (Śmierć i przemienienie)Der Bürger als Edelmann Suite, TrV 228cDon JuanDon Quixote (Don Kichot)E
Ein Heldenleben (Życie bohatera)ElektraF
Four Last Songs (Cztery ostatnie pieśni)H
Horn Concerto No. 1 (Horn Concerto No 1)K
Kawaler srebrnej różyM
Macbeth (Makbet)O
Oboe ConcertoR
Romanze for Cello and Orchestra, TrV 118S
SalomeSerenade in E-flat major, Op.7 (Serenada E-dur, op.7)Suite in B-flat major, Op.4 (Apartament w B-dur, Op.4)Symfonia alpejskaSymphonia Domestica (Symfonia Domestica)T
Till Eulenspiegel's Merry Pranks (Dyla Sowizdrzała Merry Pranks)W
Walzerfolge No.2 aus 'Der Rosenkavalier', TrV 227aWikipediaRichard Strauss (ur. 11 czerwca 1864 w Monachium, zm. 8 września 1949 w Garmisch-Partenkirchen) – niemiecki kompozytor muzyki późnego romantyzmu, dyrygent.
Strauss był synem waltornisty Franza Straussa. W młodości otrzymał od ojca staranne wykształcenie muzyczne i bardzo wcześnie zaczął komponować. W 1882 wstąpił na uniwersytet w Monachium, jednak po roku porzucił studia i wyjechał do Berlina. W 1885 został asystentem dyrygenta
Hansa von Bülowa, aby po roku zająć jego miejsce. Jego pierwsze kompozycje utrzymane są w stylu
Schumanna i
Mendelssohna. Pod wpływem skrzypka Aleksandra Rittera zainteresował się
Wagnerem.
Nowe zainteresowanie zaowocowało poematem symfonicznym Don Juan, który jest uważany za pierwszy dojrzały utwór Straussa. Premiera w roku 1889 podzieliła publiczność, jednak kompozytor skomentował to w następujący sposób: „Teraz pocieszam się myślą, że jestem na drodze, którą chciałem obrać, w pełni świadomy, że nie było artysty, którego ludzie nie nazwaliby szalonym”. W późniejszych latach przyszły kolejne poematy symfoniczne: Tod und Verklärung (Śmierć i przemienienie, 1888-89), Till Eulenspiegels lustige Streiche (Ucieszne figle Dyla Sowizdrzała, 1894-95), Also sprach Zarathustra (Tako rzecze Zaratustra, 1896), Don Kichot (1897) i Ein Heldenleben (Życie bohatera, 1897-98).
Pod koniec XIX wieku Strauss zwrócił się ku operze. Pierwsze dwie próby – Guntram z 1894 i Feuersnot z 1901 okazały się porażkami, lecz na Salome z 1905 publiczność reagowała równie gorąco i skrajnie jak na Don Juana. Niekonwencjonalny temat dzieła, jak również wprowadzenie do muzyki dysonansów i rozbudowanej chromatyki zapewniły operze bardzo duże zainteresowanie. W Nowym Jorku publiczność protestowała z powodu zejścia dzieła ze sceny już po jednym przedstawieniu w Metropolitan Opera.
Jednym z najważniejszych gatunków w twórczości Straussa były pieśni, których skomponował około 150.
Strauss był kapelmistrzem orkiestr w Meiningen, Monachium, Berlinie i w Wiedniu. Jego muzyka pozostała pod wpływem
Wagnera.
Jego nazwisko figurowało na Gottbegnadeten-Liste (Lista obdarzonych łaską Bożą w III Rzeszy) wśród Niezastąpionych.