Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Hector Berlioz

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Fortepian

#Aranżacje dla: Fortepian
według popularności

A

Amitié, reprends ton empire, H 10 (Amitié, reprends ton imperium, H 10)

C

Canon libre à la quinte, H 14 (Canon libre WiFi quinte, H 14)Chant sacré, H 44 (Chant Sacré, H 44)Collection de mélodies, H 139

F

Feuillets d'album, H 121Fleurs des landes, H 124

H

Hélène, H 40 (Helen, H 40)Hymne pour la consécration du nouveau tabernacle, H 135 (Hymn o poświęcenie nowego tabernakulum, H 135)

I

Invitation à louer Dieu, H 143 (Zaproszenie do uwielbienia Boga, H 143)Irlande, H 38

L

La belle Isabeau, H 94La belle voyageuse, H 42 (Godziwa podróżnik, H 42)La captive, H 60 (La niewoli, H 60)Le ballet des ombres, H 37Le chasseur danois, H 104 (Duński myśliwy, H 104)Le Dépit de la bergère, H 7Le jeune Pâtre breton, H 65 (Młody pasterz Breton, H 65)Le montagnard exilé, H 15 (Góra wygnanie, H 15)Lélio (Lelio)Les nuits d'été (Noce letnie)L'île inconnue, H 87

N

Nessun maggior piacere, H 114 (Nie ma większej przyjemności, H 114)

P

Pleure, pauvre Colette, H 11 (Krzyk biednych Colette, H 11)Prière du matin, H 112 (Modlitwa poranna, H 112)

S

Sara la baigneuse, H 69 (Sara la Baigneuse, H 69)

T

Tristia

V

Valse chantée, H 131Villanelle, H 82

Aranżacje dla: Fortepian

Benvenuto CelliniHarold en ItalieLe Carnaval romain, H 95L'enfance du Christ (Dzieciństwo Chrystusa)Les francs-jugesOverture 'King Lear', H 53Overture 'Le Corsaire', H 101Potępienie FaustaRêverie et Caprice, H 88Roméo et Juliette (Romeo et Juliette)Symfonia fantastycznaTristia, H 119
Wikipedia
Louis Hector Berlioz (ur. 11 grudnia 1803 w La Côte-Saint-André k. Grenoble, zm. 8 marca 1869 w Paryżu) – francuski kompozytor, twórca symfonii romantycznej, prekursor nowoczesnej kolorystyki, którego twórczość nadała kierunek rozwoju XIX-wiecznej symfonice; pisarz i krytyk muzyczny.
Ojciec Berlioza, doktor medycyny, przeznaczył syna do zawodu lekarskiego i początkowo nie przeszkadzał rozwijaniu wyraźnych zdolności muzycznych chłopca. 12-letni Berlioz śpiewał, grał na flecie, gitarze, uczył się harmonii, zaczynał nawet komponować. W 1821 został wysłany do Paryża do Szkoły Medycznej; dwa lata później rozpoczął systematyczne studia kompozytorskie u J.F. Lesueura, decydując się na porzucenie medycyny. Kontynuował naukę (1826–1828) w konserwatorium: harmonię i kontrapunkt u A. Reichy, kompozycję nadal u Lesueura. W 1829 powstała kantata oparta na scenach z Fausta, którą następnie kompozytor przerobił (1846) na „operę koncertową” Potępienie Fausta (La Damnation de Faust). W 1830 Berlioz napisał jedno ze swych największych dzieł, programową Symfonię fantastyczną. Za symfonię Harold w Italii (1834) Paganini przesłał Berliozowi podarunek w postaci 20 000 franków.
Obok twórczości Berlioz zajmował się także działalnością publicystyczną (od 1835 był stałym krytykiem muzycznym „Journal des Debats”). Walczył o swobodę i tolerancję dla nowej sztuki. Pierwsza jego opera, Benvenuto Cellini, wystawiona w 1838, nie zdobyła powodzenia, a życzliwe przyjęcie dramatycznej symfonii Romeo i Julia (1839) nie zmieniło nieufności do kompozytora. Także Potępienie Fausta, wykonane w Paryżu (1846), spotkało się z obojętnością słuchaczy – dopiero podróż koncertowa po Niemczech przyniosła Berliozowi sukcesy. Oratorium Dzieciństwo Chrystusa (L'Enfance du Christ) zdobyło wreszcie (1854) publiczność Paryża. Następnego roku Liszt, serdeczny przyjaciel Berlioza, zorganizował Festiwal Berliozowski w Weimarze. W listopadzie 1863 wystawiona została w Theatre Lyrique w Paryżu opera-dramat liryczny Trojanie (do libretta wg Eneidy Wergiliusza), ale jedynie we fragmentach (inscenizacja składała się z aktów 3-5, pod zastępczym tytułem Trojanie w Kartaginie). Sukcesom kompozytorskim towarzyszyły ciężkie przeżycia osobiste Berlioza: zmarła druga żona kompozytora, niedługo potem jedyny syn. Na rok przed śmiercią Berlioz odbył triumfalną podróż koncertową po Rosji. Prócz wymienionych dzieł ważne miejsce w twórczości Berlioza zajmują uwertury: Król Lear (1831) i Karnawał rzymski (1844), opera komiczna Beatrycze i Benedykt (1862), Requiem (1837), pisał też utwory na chór z orkiestrą, kantaty, pieśni na głos z fortepianem, kompozycje religijne. Hector Berlioz napisał także studium na temat instrumentów muzycznych pt. Grand traité d'instrumentation et d'orchestration modernes, zwane też w skrócie Traite d'instrumentation.
Pochowany został na Cmentarzu Montmartre w Paryżu. Autorem pomnika na grobie Berlioza był polski rzeźbiarz – Cyprian Godebski.
Jego pierwszą żoną była Harriet Smithson (1800–1854). Miał z nią syna Louisa (1834–1867).