Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Henryk Opieński

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Fortepian

według popularności
Berceuse (Kołysanka)Thème varié, Op.11
Wikipedia
Henryk Opieński (ur. 13 stycznia 1870 w Krakowie, zm. 21 stycznia 1942 w Morges) – polski kompozytor i muzykolog, przyjaciel Stanisława Wyspiańskiego.
Henryk Opieński urodził się w Krakowie 13 stycznia 1870 i był synem urzędnika Józefa, powstańca z 1863 oraz Ludwiki z domu Kośmińskiej. Maturę zdał w Krakowie w gimnazjum Św. Anny i u W. Singera rozpoczął naukę gry na skrzypcach, a którą później kontynuował u Franza Lachnera w Pradze i, gdzie równocześnie na politechnice otrzymał dyplom inżyniera chemii. W 1892 po powrocie do Krakowa pracował nad kompozycją pod kierunkiem Władysława Żeleńskiego. Od 1895 studiował w Paryżu u W. Górskiego, Zygmunta Stojowskiego i Ignacego Paderewskiego, a od 1897 w Berlinie u Heinricha Urbana oraz od 1898 ponownie w Paryżu u Vincenta d’Indy. W tym czasie grał w orkiestrach Grand Opera i Colonne. Do Warszawy przyjechał w 1901 i został tam skrzypkiem orkiestry Filharmonii Warszawskiej oraz organizatorem i dyrygentem chóru Filharmonii. W latach 1904-1906 w Lipsku u Arthura Nikischa studiował dyrygenturę oraz u H. Riemanna muzykologię. Debiutował w 1906 jako dyrygent operowy we Lwowie, był dyrygentem w Operze Warszawskiej w latach 1908-1911, organizatorem orkiestry symfonicznej i jej drugim dyrygentem obok Grzegorza Fitelberga, a kierownikiem muzycznym Teatru Polskiego w Warszawie w latach 1913-1914. W 1911 był założycielem pierwszego w Polsce czasopisma muzykologicznego „Kwartalnik Muzyczny”, które redagował do 1914. W 1914 na podstawie rozprawy o lutniście W. Bekwarku otrzymał doktorat . W Lozannie przebywał w okresie I wojny światowej i, gdzie od 1917 prowadził kilkunastoosobowy chór mieszany, a capella „Motet et Madrigal” z repertuarem muzyki wielogłosowej z XVI i XVII w., a zawierającym wiele utworów polskich.
Opieński w 1920 przyjechał do Poznania, gdzie jesienią wspólnie z Ł. Kamieńskim zorganizował pierwszą w Polsce Akademię Muzyczną, którą oparto na wzorach Schola Cantorum w Paryżu i konserwatorium w Pradze, a w 1922 przekształconą w Państwowe Konserwatorium Muzyczne. Do czerwca 1926 był jej dyrektorem i wykładał w niej kompozycję i teorię oraz prowadził chór i orkiestrę. Wykształcił szereg wybitnych uczniów, m.in. kompozytora Stefana Poradowskiego. W 1925 był również dyrektorem Opery Poznańskiej. Uczestniczył w pracach Wielkopolskiego Związku Kół Śpiewaczych i od 1922 był jego prezesem. W 1925 założył i do lipca 1927 redagował jego organ „Przegląd Muzyczny”. W czerwcu 1924 był w Poznaniu współorganizatorem XI Wielkopolskiego i II Wszechpolskiego Zjazdu Kół Śpiewaczych. Wspólnie ze Stanisławem Wiechowiczem i Władysławem Raczkowskim tworzył dla chórów nowy repertuar, który był oparty głównie na polskich pieśniach ludowych. Opieński przeniósł się latem 1926 do Morges w Szwajcarii na stałe i, gdzie nadal prowadził zespół „Motet et Madrigal”. Do Polski przyjeżdżał co roku, a ostatni raz w październiku 1938 jako przewodniczący ogólnopolskiego zjazdu muzykologów, który odbywał się w Poznaniu podczas Tygodnia Muzyki Polskiej. Zmarł 21 stycznia 1942 w Morges, a pochowany został na cmentarzu w Tolochenaz.
Napisał utwór na 4 głosy męskie do tekstu pt „La Fuite de l'Hiver” ze zbioru poetyckiego Le Chemin des saisons Augusta Angellier'a. Komponował także opery, jego Maria (na podstawie Marii Antoniego Malczewskiego) została wystawiona w Operze Poznańskiej w roku 1923.
Jego żona Anna z Krzymuskich (*8.03.1876 +25.09.1923) została pochowana na cmentarzu św. Wojciecha w Poznaniu na stokach Cytadeli. Po jej śmierci ożenił się w 1924 ze śpiewaczką i kompozytorką szwajcarską Lidią Barblan, miał syna Józefa, który był aktorem i spikerem Polskiego Radia.