Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Johann Gottlieb Naumann

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Fortepian

#Aranżacje dla: Fortepian
według popularności
12 Sonatas for Glass Harmonica (12 sonat na szkło Harmonica)6 Ariettas6 Keyboard Quartets, Op.1 (6 Op.1 kwartety klawiszowe,)6 Neue LiederAbendlied (Wieczór piosenki)Aedone und AediKeyboard Concerto in B-flat major

Aranżacje dla: Fortepian

Tutto per amore (Wszystko dla miłości)
Wikipedia
Johann Gottlieb Naumann (ur. 17 kwietnia 1741 w Blasewitz, zm. 23 października 1801 w Dreźnie) – niemiecki kompozytor i dyrygent.
Syn kowala. Początkowo uczył się u kantora i organisty kościoła w rodzinnym Blasewitz i w Loschwitz, od 1754 roku kontynuował naukę w Dreźnie, gdzie śpiewał w chórze kościelnym. Jego nauczycielem był Gottfried August Homilius. W 1757 roku wyjechał wraz ze szwedzkim skrzypkiem Andersem Wesströmem do Hamburga, a następnie do Italii, gdzie odwiedził Wenecję, Rzym, Florencję, Padwę i Bolonię i studiował u Giuseppe Tartiniego i Giovanniego Battisty Martiniego. W 1764 roku dzięki wstawiennictwu Johanna Adolfa Hassego otrzymał angaż na dworze książęcym w Dreźnie, początkowo jako drugi kompozytor muzyki kościelnej, od 1765 roku jako kompozytor muzyki kameralnej, a od 1774 roku jako kapelmistrz. W latach 1765–1768 i 1772–1774, urlopowany z dworu, przebywał we Włoszech. W latach 1777–1780 na zaproszenie króla Gustawa III przebywał w Sztokholmie, gdzie zajmował się organizacją i reformą królewskiej kapeli dworskiej. Od 1785 do 1786 roku działał w Kopenhadze. Na zaproszenie Fryderyka Wilhelma II wielokrotnie gościł także w Berlinie. W 1792 roku poślubił córkę duńskiego admirała, Catharinę von Grodtschilling.
Naumann należał do czołowych postaci życia muzycznego XVIII wieku, jego działalność związana jest z nurtem Sturm und Drang oraz wczesnym romantyzmem. Położył zasługi w organizacji życia muzycznego w Niemczech, Szwecji i Danii. Wystawiał opery własne i innych kompozytorów, uważany jest za ostatniego ważnego twórcę związanego ze szkołą neapolitańską. W swoich wczesnych operach nawiązywał do Hassego, Grauna, Galuppiego, Piccinniego i Paisiella, później zbliżył się do twórczości C.W. Glucka i opery francuskiej. W muzyce instrumentalnej przeszedł ewolucję od naśladownictwa Tartiniego w kierunku klasycyzmu. Utwory chóralne Naumanna cieszyły się dużą popularnością i wykonywane były do końca XIX wieku.
(na podstawie materiałów źródłowych)