Fortepian Solo
Fortepian + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Marco Enrico Bossi

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Fortepian

#Aranżacje dla: Fortepian
alfabetem
Album pour la jeunesse, Op.122 (Album dla młodzieży, Op.122)Romanza, Op.89Improvisation for Flute and Piano (Improwizacja na flet i fortepian)6 Kinderstücke, Op.133Il Canto dell'Anima Aspirazione (Pieśń Duszy Aspiration)4 Morceaux, Op.1097 Waltzes, Op.93 (7 Walce, Op.93)Trio Sinfonico, Op.123 (Symphonic Trio, Op.123)Papillons dorés (Złocone motyle)Piano Trio, Op.107 (Trio fortepianowe, Op.107)Violin Sonata No.2, Op.117 (Skrzypce Sonata nr 2, Op.117)4 Stücke in Form einer Suite, Op.99 (4 sztuki w formie pakietu, Op.99)Bossi Album (Bossi albumu)Feuillets d'album, Op.111 (Strony albumu, Op.111)Violin Sonata No.1, Op.87 (Skrzypce Sonata nr 1, Op.87)Satire Musicali, Op.extra6 Morceaux, Op.805 Piano Pieces, Op.137Impromptu (Improwizacja)

Aranżacje dla: Fortepian

Album pour la jeunesse, Op.122 (Album dla młodzieży, Op.122)
Wikipedia
Marco Enrico Bossi (ur. 25 kwietnia 1861 w Salò, zm. 20 lutego 1925 na statku płynącym z Nowego Jorku do Hawru) – włoski kompozytor, pianista, organista i pedagog.
Pochodził z rodziny organistów, jego ojciec grał na organach w katedrze w Salò. W latach 1871–1873 uczęszczał do Liceo Musicale w Bolonii. Od 1873 do 1881 studiował w konserwatorium w Mediolanie, gdzie jego nauczycielami byli Polibio Fumagalli (organy), Francesco Sangalli (fortepian), Leandro Campanari (skrzypce), Carlo Boniforti (kontrapunkt) i Amilcare Ponchielli (kompozycja). W 1879 roku zdał wyróżnieniem egzamin dyplomowy z gry na fortepianie. Występował z koncertami organowymi w Londynie. Po ukończeniu studiów objął posadę organisty oraz kapelmistrza katedry w Como. W 1890 roku został profesorem teorii i gry na organach w konserwatorium w Neapolu. W latach 1895–1902 dyrektor i wykładowca Liceo Musicale Benedetto Marcello w Wenecji, następnie w latach 1902–1912 Liceo Musicale w Bolonii. Od 1916 do 1923 roku dyrektor Liceo Musicale di Santa Cecilia w Rzymie. Zmarł podczas powrotu z podróży koncertowej w Stanach Zjednoczonych.
Jego syn Renzo (1883–1965) był organistą, kompozytorem i dyrygentem.
Był rzecznikiem odrodzenia włoskiej muzyki instrumentalnej, pod koniec XIX wieku przytłoczonej przez dominację opery. Jego utwory cechuje ścisła faktura polifoniczna i wykorzystanie neoromantycznych środków harmonicznych. Wzorował się na niemieckiej muzyce neoromantycznej. W swoich wielkich dziełach wokalno-instrumentalnych sięgał po doniosłe tematy z historii i literatury (Canticum canticorum, Il paradiso perduto, Giovanna d’Arco).
Skomponował m.in. Suitę (1904), Intermezzi goldoniani na orkiestrę smyczkową (1905), Tema e variazioni (1908), Pezzo da concerto na organy i orkiestrę (1908), Fantasia sinfonica na organy i orkiestrę (1924), I Sonatę skrzypcową (1893), Trio fortepianowe d-moll (1896), II Sonatę skrzypcową (1899), Trio sinfonico na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1901), suitę organową Res severa magnum gaudium (1886), Studio sinfonico (1897), Pièce héroïque (1907), Il cieco na baryton, chór i orkiestrę (1898), kantatę biblijną Canticum canticorum na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy (1900), Il paradiso perduto na chór i orkiestrę według Miltona (1902), misterium Giovanna d’Arco na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy (1914), opery Paquita (wyst. Mediolan 1881), Il Veggente (wyst. Mediolan 1890) i L’angelo della notte (niewystawiona).
Był rzecznikiem reformy budownictwa organów we Włoszech. Jest autorem napisanej wspólnie z Giovannim Tebaldinim pracy teoretycznej Metodo teorico-practico per lo studio dell’organo moderno (wyd. Mediolan 1893).