Alexandre Guilmant
Kompozycje dla: Głos
#
12 Motets, Op.14 (12 motety, op.14)5 Litanies, Op.12 (5 Litanie, op.12)A
Ariane, Op.53B
Balthazar, Op.51Benedictus pour l'Avent et le Carême (Benedictus na Adwent i Wielki Post)C
Cantate en l'Honneur de la Sainte Vierge, Op.62 (Kantata na cześć Najświętszej Maryi Panny, Op.62)Ce que dit le silence (Co powiedział cisza)Cœur de Jésus Enfant (Serce Dzieciątka Jezus)E
Ecce panis, Op.66 (Ecce Panis, Op.66)Echos du mois de Marie (Echos miesiąca Maryi)L
Le bon Chinois!Le faux éclat (Fałszywe brokat)Litanies de la Sainte Vierge (Litania do Najświętszej Maryi Panny)M
Messe brève, Op.9 (Messe breve, op.9)Messe No.1 in F major, Op.6 (Messe nr 1 F-dur, Op.6)Messe Solennelle No.3, Op.11 (Messe solennelle nr 3, op.11)O
O salutaris, Op.37 (O Salutaris, op.37)Ode (Oda)P
Pie Jesu, Op.73Primavera (Wiosna)Q
Quam dilecta, Op.8 (Quam Dilecta, Op.8)Aranżacje dla: Głos
Ave verum, Op.1Ce que dit le silence (Co powiedział cisza)WikipediaFélix-Alexandre Guilmant (ur. 12 marca 1837 w Boulogne-sur-Mer, zm. 29 marca 1911 w Meudon) – francuski organista i kompozytor tworzący w stylu neoromantycznym.
Alexandre Guilmant urodził się w Boulogne-sur-Mer. Był uczniem swojego ojca Jeana-Baptiste Guilmanta (1793–1890) organisty w Boulogne-sur-Mer, a później Jacques′a-Nicolasa Lemmensa. Został organistą i nauczycielem w miejscu swojego urodzenia. Ojciec kompozytora dożył sędziwego wieku 97 lat. W 1871 roku został mianowany organistą w kościele św. Trójcy w Paryżu. Pozycję tę piastował przez 25 lat, po czym rozpoczął karierę jako wirtuoz, koncertując w Europie i Stanach Zjednoczonych. Zmarł w Meudon w 1911 roku.
Guilmant komponował utwory w szczególności na swój własny instrument, organy. Jego organowy repertuar obejmuje 18 zbiorów Pièces dans différents styles (utwory w różnych stylach), liturgiczne Soixante interludes dans la tonalité grégorienne (60 utworów opartych na
chorale gregoriańskim) i 12 zeszytów L′Organiste liturgique („Organista liturgiczny”). Pisał także muzykę kameralną i wokalną.
Należy zwrócić uwagę, że sonaty organowe Guilmanta są w zasadzie symfoniami, biorąc pod uwagę ich budowę i formę. Jego właściwe organowe symfonie to: Légende et Final symphonique d-moll (legenda symfoniczna i finał, opus 71, napisane w 1888 roku) oraz Morceau symphonique a-moll (wyjątek symfoniczny opus 75, napisany w 1892 roku).
Seconde Sonate pour Grand Orgue
Troisième Sonate pour Grand Orgue