Głos Solo
Głos + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Anton Webern

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Głos

według popularności
2 Lieder nach Gedichten von Rainer Maria Rilke, Op.8 (2 wiersze Rainera Marii Rilkego, Op.8)3 Gesänge aus 'Viae inviae', Op.23 (3 Gesänge aus 'viae inviae ", op.23)3 Lieder for Voice and Orchestra3 Lieder für Sopran, Klarinette und Gitarre, Op.18 (3 pieśni na sopran, klarnet i gitara, Op.18)3 Lieder nach Gedichten von Hildegard Jone, Op.25 (3 utwory na wiersze Hildegard Jone, op.25)3 Volkstexte, Op.174 Lieder für Sopran und Kammerorchester, Op.13 (4 pieśni na sopran i orkiestrę kameralną, Op.13)4 Lieder, Op.12 (4 Lieder, op.12)5 Canons, Op.16 (5 Kanony, op.16)5 Geistliche Lieder, Op.15 (5 Sacred Songs, Op.15)5 Lieder aus Der siebente Ring, Op.3 (5 piosenek z siódmego pierścienia, op.3)5 Lieder nach Gedichten von Stefan George, Op.4 (5 Utworów na Wiersze Stefana George Op.4)6 Lieder nach Gedichten von Georg Trakl, Op.14 (6 wiersze Georga Trakla, op.14)8 Frühe LiederKantate I, Op.29 (Kantate ja, Op.29)Kantate II, Op.31 (Kantate II op.31)
Wikipedia
Anton Friedrich Wilhelm (von) Webern (ur. 3 grudnia 1883 w Wiedniu, zm. 15 września 1945 w Mittersill) – austriacki kompozytor współczesny. Jedna z czołowych postaci drugiej szkoły wiedeńskiej.
Dzieciństwo spędził najpierw w Grazu, potem w Klagenfurt am Wörthersee. Otrzymał ogólne wykształcenie w lokalnym gimnazjum. Już w dzieciństwie zdradzał talenty muzyczne. Uczył się gry na fortepianie i wiolonczeli. W 1902 rozpoczął naukę na uniwersytecie wiedeńskim, gdzie studiował u Guido Adlera (muzykologię), Hermanna Graedenera (harmonię) i Karela Navrátila (kontrapunkt). W 1906 obronił doktorat z muzykologii i zakończył swoją edukację na uniwersytecie wiedeńskim. Równocześnie od 1904 studiował prywatnie kompozycję pod kierunkiem Arnolda Schönberga. Po 1906 rozpoczął karierę dyrygenta lokalnych orkiestr w Bad Ischl, Gdańsku, Szczecinie, Pradze i innych miastach. Równolegle do pracy dyrygenta komponował.
Po pierwszej wojnie światowej wrócił do Wiednia by wraz z Schönbergiem i Bergiem założyć Towarzystwo Muzyczne, w którego pracach aktywnie uczestniczył przez następne lata. Jednocześnie współpracował z radiem wiedeńskim i pracował jako nauczyciel muzyki w Żydowskim Instytucie dla Niewidomych. Mieszkał i komponował w Mödling. W 1932 przeniósł się do Wiednia, a stamtąd do Maria Enzersdorf. Stale uczył prywatnie. Jego uczniami w różnym okresie byli m.in. Leopold Spinner, Willi Reich, Humphrey Searle i Karl Amadeus Hartmann.
W 1934, po stłumieniu powstania Schützbundu, został oskarżony o działalność wywrotową i wyrzucony z radia. Po dokonaniu przez hitlerowców w 1938 anschlussu Austrii Webern został zupełnie wyłączony z publicznego życia muzycznego, a jego muzyka zakazana w Niemczech i Austrii, choć nadal wykonywano ją w Ameryce, Wielkiej Brytanii i Szwajcarii.
Webern zginął po zakończeniu wojny przypadkowo postrzelony przez amerykańskiego kucharza wojskowego, starszego szeregowego Raymonda Norwooda Bella, który ogarnięty wyrzutami sumienia popadł w alkoholizm i zmarł w 1955.
Będąc uczniem Arnolda Schönberga przejął jego koncepcje atonalności i dodekafonii oraz wraz z Albanem Bergiem rozwinął serializm jako jedną z najważniejszych technik kompozytorskich XX wieku. Był także prekursorem punktualizmu. W swej pracy kompozytorskiej skupił się na atonalnych pieśniach i muzyce kameralnej. Dorobek muzyczny Weberna, aczkolwiek bardzo skromny (sumaryczne trwanie opusowanych kompozycji wynosi trzy godziny, nieopusowanych i opusowanych łącznie – około sześciu godzin), był bardzo ważnym etapem rozwoju muzyki współczesnej. Utwory komponowane przez Weberna, niekiedy bardzo krótkie, charakteryzowały się przejrzystą fakturą muzyczną, skrajną geometrycznością oraz wielkim znaczeniem ciszy.
Spośród trzech „klasyków dodekafonii” Webern najbardziej oddalił się od tradycji. Najbardziej charakterystyczne cechy jego muzyki to: