Głos Solo
Głos + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Bernard z Clairvaux

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Głos

według popularności
Laetabundus
Wikipedia
Bernard z Clairvaux, Bernard de Fontaine (ur. 1090 w Fontaine-lès-Dijon we Francji, zm. 20 sierpnia 1153) – brat bł. Humbeliny, zakonnik cysterski, od 1115 opat klasztoru w Clairvaux (obecnie w Longchamp-sur-Aujon), doktor Kościoła, filozof, uczony, wpływowy teolog XII wieku zwany Doktorem Miodopłynnym (łac. Doctor Mellifluus), twórca spekulatywnej mistyki, arcybiskup elekt Mediolanu (1135), święty Kościoła katolickiego, anglikańskiego i ewangelickiego.Odgrywał dużą rolę polityczną jako propagator, intelektualista i organizator II krucjaty.
Urodził się w rodzinie arystokratycznej, na zamku Fontaine koło Dijon. Miał pięciu braci i jedną siostrę. W 1112 roku został mnichem w pobliskim klasztorze cystersów w Cîteaux i przekonał do tego samego pięciu swoich braci, z których jeden zdążył już wcześniej założyć rodzinę, a także wuja i trzydziestu innych mężczyzn. Trzy lata później założył klasztor cystersów w Clairvaux i został jego pierwszym opatem. W tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie. Nazwa klasztoru pochodzi od nazwy kotliny położonej na terenie Szampanii Clara Vallis, czyli Jasna Dolina. Nastąpił wówczas wielki rozkwit tego klasztoru, dzięki czemu szybko powstały następne (w liczbie stu sześćdziesięciu ośmiu). Bernard zreformował macierzystą regułę zakonną, kładąc większy nacisk na kontemplację. Znany był też ze swej miłości do Matki Bożej, którą zwykł pozdrawiać w Kościele słowami: „Ave Maria!”. Legenda głosi, iż któregoś razu odpowiedziała mu ona: „Salve Bernarde!”. Miał znaczny wpływ na rozwój kultu maryjnego i mariologii w średniowieczu, czego oddziaływanie trwa do dziś.
Bernard z Clairvaux stał się słynny dzięki przypisywanym mu cudom (m.in. „laktacji świętego Bernarda”), talentowi oratorskiemu, wiedzy filozoficznej, silnej osobowości i duchowości. Był doradcą książąt, biskupów i papieży. Był zwolennikiem uprawiania teologii kontemplatywnej w klasztorach, w harmonii z żywą wiarą, nie zaś czysto racjonalnej, skupionej na dedukcjach logicznych, do której skłonność mieli teologowie w szkołach katedralnych. Stąd m.in. jego spory z teologami scholastycznymi, choćby z Piotrem Abelardem. Przypisuje mu się autorstwo reguły zakonu Templariuszy.
W czasie walki o tron papieski między papieżem Innocentym II a antypapieżem Anakletem II jego rozstrzygnięcie wsparte przez Norberta z Xanten przechyliło szalę na rzecz Innocentego II.
Na prośbę papieża Eugeniusza III rozpoczął w roku 1146 działalność zmierzającą do zorganizowania II wyprawy krzyżowej. Kazanie wygłoszone w Vézelay wzbudziło w całej Francji wielki entuzjazm. Wkrótce utworzyły się armie ochotników w Lotaryngii, Flandrii i Niemczech, dołączył też król Francji, Ludwik VII Młody. Krucjata skończyła się klęską, co spowodowało ogromne rozczarowanie Bernarda.
Zmarł w swoim macierzystym klasztorze w wieku 63 lat.
Bernard był mistrzem życia mistycznego. Jako teolog czerpał z teologii Augustyna z Hippony oraz Ojców greckich.
Szczególnie wysoko oceniana jest jego refleksja antropologiczna. Bernard komentował wyrażenie z Księgi Rodzaju 1,26, mówiące o stworzeniu człowieka na obraz i podobieństwo Boga. Najważniejszym elementem tworzącym obraz Boży w człowieku jest jego wolność – wolność od konieczności, oraz wolność od przymusu. Obraz ten zachowuje w sobie także człowiek w stanie grzechu, gdyż także on, choć w sposób ograniczony i osłabiony, poprzez wolę zjednoczoną z rozumem aż do końca życia posiada zdolność wyboru (por. De gratia et libero arbitrio 3,6; PL 182, 1004D). Podobieństwo człowieka do Boga polega na tym, że pragnie on dóbr wyższych (łac. appetens supernorum). Jednak człowiek, w wyniku grzechu pierworodnego, z własnej woli odwrócił się od spraw Bożych i zwrócił ku dobrom ziemskim. Zachowując obraz utracił podobieństwo Boga. Jego dusza stała się niepodobna do Boga (łac. anima dissimilis Deo) i też niepodobna do siebie – bo obraz, który jest niewierny wobec prawzoru, nie jest też podobny do siebie (Sermones super Cantica Canticorum 80-82; PL 183, 1166D-1180D).
Najbardziej znane dzieło Bernarda to Komentarz do Pieśni nad pieśniami. Pisał także dzieła o charakterze apologetycznym i dogmatycznym. Na drodze poznawania Boga pierwszeństwo dawał miłości, jako tej która pozwala objąć prawdy niepoznawalne rozumem. Pisał o tym w traktacie O poznawaniu Boga: „Przyczyną kochania Boga jest sam Bóg, a miarą – kochać bez miary”.
Tytuł „doktora miodopłynnego” zyskał dzięki porywającemu słuchaczy charakterowi swych homilii. Matki odwodziły swych synów od słuchania Bernarda, by poruszeni jego kazaniami nie zechcieli wstąpić do cystersów. Takie wypadki zdarzały się bowiem nader często. Papież Pius XII poświęcił mu swą encyklikę pod tym tytułem: Doctor Mellifluus (1953).
Listy Bernarda z Clairvaux zachowały się w liczbie 495; zebrane zostały w zbiorze corpus epistolarum.
Bernard został zaliczony w poczet świętych w 1174 przez Aleksandra III, a w roku 1830 ogłoszono go doktorem Kościoła.
W 1953 Pius XII wydał ku jego czci encyklikę zaczynającą się od słów Doktor miodopłynny.
Jest patronem: Burgundii, Ligurii, Genui, Gibraltaru, Pelplina, cystersów i pszczelarzy.Jest również orędownikiem podczas klęsk żywiołowych, sztormów oraz w godzinę śmierci.
Jego wspomnienie lub święto liturgiczne w Kościele katolickim i anglikańskim obchodzone jest w dzienną rocznicę śmierci (20 sierpnia). Kościół ewangelicki wspomina św. Bernarda 19 lub 20 sierpnia.W polskim Kościele wspomnienie jest obowiązkowe.
W sztuce znany jest motyw Lactatio Bernardi wyobrażający legendę o św. Bernardzie, według której podczas modlitwy objawiła się Maryja, a z jej piersi wypłynęło mleko. W ikonografii przedstawiany jest w stroju cysterskim. Francisco Goya przedstawił go jako uzdrowiciela na obrazie Święty Bernard z Clairvaux z 1787.
Jego atrybutami są m.in.: księga, krzyż opacki, krucyfiks, Matka Boża z Dzieciątkiem, narzędzia Męki Pańskiej, pióro pisarskie, różaniec, trzy infuły u stóp, rój pszczeli, ul.