Głos Solo
Głos + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Christoph Willibald Gluck

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Głos

#Aranżacje dla: Głos
#Partie dla: Głos
alfabetem
Orfeusz i EurydykaAlcestaIfigenia na TaurydzieParide ed ElenaOrphée et Eurydice, Wq.41Iphigénie en AulideKlopstocks Oden und Lieder, Wq.49 (Ody i pieśni Klopstock, w Wq.49)Armide (Armida)Écho et NarcisseLa rencontre imprévueTelemacoLe cinesiLe cadi dupé (Qadi nabrać)Il Parnaso confuso, Wq.33Demofoonte, Wq.3La contesa dei numi, Wq.14 (Twierdzenie bogów, Wq.14)Ipermestra, Wq.7La corona, Wq.35 (Korona, Wq.35)Antigono, Wq.21Le diable à quatre (Diabeł cztery)La Semiramide riconosciuta (Semiramis uznane)La Sofonisba, Wq.5La clemenza di Tito, Wq.16 (La Clemenza di Tito, Wq.16)Le nozze d'Ercole e d'Ebe (Ebe nozze d'Ercole e)Morceaux de chant détachés, Wq.48Le feste d’Apollo, Wq.38Il Re Pastore, Wq.22La caduta de' giganti, Wq.10Artamene, Wq.11Cythère assiégée, Wq.26Hoch tut euch auf (Robi ci na wysokiej)L'Arbre enchanté, Wq.42 (Zaczarowane Drzewo, Wq.42)Tetide, Wq.1A.27

Aranżacje dla: Głos

Écho et NarcisseCythère assiégée, Wq.26

Partie dla: Głos

La contesa dei numi, Wq.14 (Twierdzenie bogów, Wq.14)
Wikipedia
Christoph Willibald Ritter von Gluck (ur. 2 lipca 1714 w Erasbach koło Berching, zm. 15 listopada 1787 w Wiedniu) – niemiecki kompozytor okresu klasycyzmu.
Był synem leśniczego. Ojciec nie życzył sobie, aby syn kształcił się w kierunku muzycznym, dlatego ten, mając 13 lat, uciekł z domu do Pragi, gdzie pracował jako wędrowny muzykant. Nauczył się grać na organach, verrilionie oraz na wiolonczeli. Później przez dwa lata był na służbie u Lobkowitzów w Wiedniu. W 1736, dzięki pomocy księcia Francesco Saverio Melziego, wyjechał do Mediolanu, gdzie był uczniem Sammartiniego. Tam też zaczął komponować opery (w Mediolanie stworzył m.in. Artakserksesa i Ippolita). W latach 1748-1751 podróżował po Europie wraz z trupą operową, w Londynie poznał Haendla. Dzięki ożenkowi z córką bogatego kupca wiedeńskiego (1752) mógł osiąść na stałe w Wiedniu, gdzie udało mu się uzyskać stanowisko kapelmistrza Opery Dworskiej. Od 1772 roku, dzięki swej byłej uczennicy, królowej Marii Antoninie, komponował dla paryskiej Académie Royale de Musique, wprowadzając reformę w operze francuskiej. W Paryżu, po premierze Ifigenii w Aulidzie wybuchł słynny spór gluckistów z piccinistami (zwolennikami opery włoskiej Picciniego).
Jego twórczość można podzielić na pięć okresów: włoska opera seria, francuska opera komiczna, reforma baletu, reforma opery włoskiej, reforma opery francuskiej.
Gluck był jednym z reformatorów opery klasycznej. Przełomowym dziełem była opera Alceste, nawiązująca do opery francuskiej, zwłaszcza do zdobyczy dramatu muzycznego (tragédie lyrique). W przedmowie do tego przełomowego dzieła kompozytor wygłosił swoje poglądy dotyczące opery. Uważał, że najważniejszy jest dramat – tym postulatem wraca do źródła Cameraty Florenckiej, gdzie celem było "dramma per musica". Zrezygnował z wielkiej arii da capo. Uwzględnił uwerturę jako przygotowanie do treści opery, a także dążył do maksymalnej prostoty.
Gluck pozostawił ponad 100 dzieł scenicznych – poza operami tworzył także balety, pantomimy, pasticcia, kantaty dramatyczne i pieśni.
Odznaczony przez papieża Orderem Złotej Ostrogi. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.