Głos Solo
Głos + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Igor Strawinski

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Głos

#Aranżacje dla: Głos
według popularności
2 Mélodies, Op.62 Poems by Konstantin Balmont2 Poems by Paul Verlaine, Op.93 Histoires pour enfants3 Japanese Lyrics3 Petites chansons4 Russian SongsBerceuses du chat (Kołysanki kota)Les nocesL'Histoire du soldatPastorale (Pasterski)PribaoutkiPulcinellaRenard (Lis)The Faun and the Shepherdess, Op.2

Aranżacje dla: Głos

3 Japanese Lyrics
Wikipedia
Igor Fiodorowicz Strawinski (ros. Игорь Фёдорович Стравинский; ur. 17 czerwca 1882 w Oranienbaumie, zm. 6 kwietnia 1971 w Nowym Jorku) – rosyjski kompozytor, pianista i dyrygent. Jeden z najwybitniejszych kompozytorów i symfoników XX wieku.
Ojciec Strawinskiego, Fiodor, był śpiewakiem operowym i gwiazdą petersburskiego Teatru Maryjskiego – jego następcą został Fiodor Szalapin. Śpiewakiem był również brat kompozytora, Jurij. Matka kompozytora, Anna Kryłowna Chołodowska (1854–1939), pochodziła z Kijowa i była pianistką oraz akompaniatorką męża.
Ojciec kompozytora pochodził z polskiej kresowej szlachty Strawińskich herbu Sulima. Daleki przodek Igora – Stanisław Strawiński był jednym z oficerów konfederacji barskiej, który zaplanował i przeprowadził w 1771 roku porwanie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Igor, trzeci syn Fiodora i Marii, urodził się w drewnianym domu przy ulicy Szwajcarskiej numer 137 w okolicach godzin południowych w dniu 5 (17) czerwca 1882 r. w podmiejskiej letniskowej miejscowości Oranienbaum (obecnie Łomonosow) pod Petersburgiem.
Strawińscy mieszkali w lecie w Oranienbaumie w 1884, 1885 i prawdopodobnie 1892 roku. Młodszy brat Igora, Jurij urodził się tamże, ale w innym domu 30 lipca (11) sierpnia 1884 roku. Miejsce to było modną letnią miejscowością dla petersburskiej inteligencji. Mieszkali tam pisarze Tołstoj, Niekrasow, malarze-realiści Sawrasow, Szyszkin i Repin a kompozytor Musorgski spędził ostatnie lato (1880 r.) pisząc muzykę do opery Chowawńszczyzna. W teatrze przy placu dworcowym ojciec Igora Fiodor Strawiński śpiewał arie z oper, m.in. Varlaama z Borysa Godunowa Musorgskiego, Farlafa z Rusłana i Ludmiły Glinki oraz Ramfisa z Aidy Verdiego. Ojciec umieszczał całą rodzinę z 4 dzieci w Oranienbaumie około połowy maja, a on sam dojeżdżał do pracy w teatrach operowych Petersburga, Wyborga i Moskwy.
W dzieciństwie w wieku 9 lat Igor rozpoczął naukę gry na fortepianie u A. Snietkowej, a następnie u L. Kaszpierowej (uczennicy A. Rubinsteina). Po ukończeniu renomowanego petersburskiego gimnazjum Gurewicza wstąpił na Wydział Prawa na Uniwersytecie w Petersburgu, gdzie studiował w latach 1900–1905. Prywatnie kształcił się pod kierunkiem Rimskiego-Korsakowa, który zauważywszy na jego wielki talent, kierował pierwszymi próbami kompozytorskimi. Pierwsze utwory fortepianowe zaczął komponować w 1898 roku (Tarantella na fortepian 1898, Scherzo na fort. 1902).
W 1905 roku ożenił się ze swoją przyjaciółką z dzieciństwa i zarazem kuzynką – Jekatieriną Nosienko (zm. 1939), z którą miał czworo dzieci (jego drugą żoną była Wiera de Bosset, primo voto Sudiejkina, była tancerka zespołu Siergieja Diagilewa).
Zamieszkał w domu zbudowanym na ziemiach odziedziczonych przez żonę w Uściługu.
W 1910 roku wyjechał do Szwajcarii. W tym czasie współpracował z Diagilewem, komponując muzykę dla jego Baletów Rosyjskich, w tym takie dzieła jak – „Ognisty ptak”, „Pietruszka”, „Święto wiosny”, „Pulcinella”.
W latach międzywojennych rozpoczął działalność dyrygencką i pianistyczną, wykonując napisane dla siebie utwory takie jak „Koncert fortepianowy”, „Capriccio” i „Koncert na dwa fortepiany” (wykonywany wspólnie z synem Swiatosławem).
W 1920 roku wyjechał do Francji, a w 1939 roku do USA, gdzie spędził resztę życia. Często jednak podróżował po całym świecie. Został pochowany na wyspie San Michele w Wenecji, jego grób znajduje się nieopodal grobu Diagilewa.
Strawinski, uważany, za jednego z najbardziej wpływowych kompozytorów XX wieku, skomponował ponad setkę utworów. Ewolucję jego muzyki zazwyczaj przedstawia się jako następstwo trzech faz:
Święto wiosny wykonane w 1913 roku w Paryżu stało się przyczyną jednego z największych skandali w historii życia muzycznego. W tych baletach Strawiński wykorzystuje oryginalne melodie ludowe łącząc je z nowoczesną harmonią i specyficzną dla niego budowie montażowej (operowanie strukturami formalnymi, które są powtarzane lub modyfikowane), bardzo wyraźnie zarysowanej.
O ile publiczność najchętniej słuchała jego utworów „rosyjskich”, to kompozytorzy najsilniej ulegali jego neoklasycyzmowi. Często komponował na zespoły o nietypowej obsadzie. W wielu utworach ograniczał rolę instrumentów smyczkowych, za to pierwszoplanową rolę dawał instrumentom dętym (przykład skrajny: Symfonie instrumentów dętych przeznaczone na same instrumenty dęte). Skomponował wiele utworów religijnych (najbardziej znany – Symfonia psalmów), zwłaszcza w ostatnich latach życia (np. Canticum sacrum, Treny, Introitus i Requiem Canticles). W wielu utworach Strawinski nawiązywał do muzyki dawnych epok, a nawet do innych kompozytorów. Np. do Piotra Czajkowskiego w balecie Pocałunek wieszczki, do oratoriów Händla w Królu Edypie, do Koncertów brandenburskich J.S. Bacha w Concerto in Es: „Dumbarton Oaks”.
Rodzina jego ojca miała polskie korzenie, posługiwała się herbem Sulima. Prapradziadek kompozytora Stanisław Strawiński podczas konfederacji barskiej 3 listopada 1771 roku uczestniczył w porwaniu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Ponieważ majątek jego pierwszej żony znajdował się na terenie Polski, Strawinski podjął starania o polskie obywatelstwo, ale zrezygnował, napotykając biurokratyczne przeszkody. Według jednej wersji zaniechał tych starań na widok długiej kolejki oczekujących w konsulacie polskim w Paryżu. Według innej – zniechęcił go obojętny stosunek jakiegoś urzędnika, który go potraktował jako jednego z wielu emigrantów rosyjskich nachodzących wówczas wszystkie placówki dyplomatyczne.
W Polsce wystąpił dwukrotnie. 4 i 6 listopada 1924 roku w Warszawie dyrygował „Scherzem fantastycznym” i suitą z „Pulcinelli”, a także zagrał swój „Koncert fortepianowy” z orkiestrą warszawskiej filharmonii, którą dyrygował Grzegorz Fitelberg. Po raz drugi przyjechał do Warszawy w 1965 roku. Znów wystąpił z zespołem warszawskiej Filharmonii Narodowej. 28 i 29 maja dyrygował „Symfonią psalmów” i finałem z „Ognistego ptaka”.