Johann Joseph Fux
Kompozycje dla: Głos
A
Asperges me, K.204 (Asperges mnie, K.204)Ave ReginaB
Benedixisti Domine, K.150C
Confitebur, K.79Costanza e fortezza, K.315 (Stałość i męstwo, K.315)D
Dicite pusillanimes, K.286Domine fac mecum misericordiam, K.155Domine in auxilium meum, K.154 (Domine w Auxilium meum, K.154)Dominus dabit benignitatem, K.285E
Ecce virgo concipiet, K.287Ex Sion species decoris ejus, K.139 (Gatunków ex Sion Decoris ejus, K.139)G
Gesu Cristo negato da PietroI
Intende voci orationis meae, K.156L
La Deposizione dalla Croce di Gesù Cristo Salvator nostro, K.300Laetare turbaLaudate pueri, K.deest (Laudate Pueri, K.deest)Libera me, K.54M
Missa in C major, K.46Missa Purificationis, K.28Missa Quadragesimalis, K.29Missa Sanctissimæ Trinitatis, E.113Missa Sti. Joannis Nepomucensis, K.34aMotettenN
Nisi Dominus, K.deestP
Plaudite, sonat tubaPolluerunt templum, K.253 (Polluerunt Templum, K.253)Pulcheria, K.303R
Requiem aeternam, K.146Requiem aeternam, K.147Requiem in C minor, K.51Revelabitur gloria Domini, K.284S
Santa Dimpna infanta d'Irlanda, K.300aSingfundamentT
Tollite portas, K.152 (Tollite Portas, K.152)V
Veritas mea, K.157Veritas mea, L.32WikipediaJohann Joseph Fux (ur. 1660 w Hirtenfeld (Styria), zm. 13 lutego 1741 w Wiedniu) – austriacki kompozytor, teoretyk muzyki i pedagog, przedstawiciel późnego baroku.
Skomponował wiele mszy, oratoriów, oper i psalmów, jednak najbardziej jest znany jako teoretyk muzyki i nauczyciel innych kompozytorów, a także jako autor podręcznika kompozycji-rozprawy o kontrapunktcie z 1725 roku:
Gradus ad Parnassum, w którym dokładnie omówił technikę kontrapunktu w stylu renesansowego mistrza
Palestriny i innych kompozytorów wcześniejszych.
Fux urodził się w Hirtenfeld w Styrii w rodzinie chłopskiej. Stosunkowo niewiele wiemy o czasach jego młodości. Prawdopodobnie wyruszył do pobliskiego Grazu, by otrzymać wykształcenie muzyczne. W 1680 roku zaakceptowali go jako studenta na tamtejszym uniwersytecie, gdzie mógł się wykazać jako muzyk. Później uczył się też w Ingolstadt (1683 do 1687). Szybko został organistą w Sankt Moritz i pozostał nim do roku 1688. W tych czasach odwiedził Włochy, gdzie na jego styl duży wpływ wywarł Arcangelo Corelli i kompozytorzy bolońscy.
Około roku 1690 był w Wiedniu, gdzie cesarz
Leopold I wyraził się pochlebnie o stworzonych przez kompozytora mszach. Od tego momentu cesarz popierał karierę muzyczną Fuxa. W 1698 roku Fux został nadwornym kompozytorem, ale dopiero w 1711 roku został oficjalnym Musikdirektor des Hofes. Fux znów pojechał do Włoch w 1700, by studiować w Rzymie. Tam poznał dzieła renesansowego mistrza Palestriny, którego podziwiał odtąd przez całe życie. Większość życia Fux jednak spędził w Wiedniu, gdzie pracował w katedrze św. Szczepana (od 1701 roku) i na dworze cesarskim.
Jego najsłynniejsza opera Costanza e Fortezza została wystawiona w roku 1723 w Pradze z okazji koronacji Karola VI na króla Czech.
Fux służył dwóm następcom Leopolda: Józefowi I, i Karolowi VI. Karol VI powierzał mu wysokie stanowiska na dworze. Pod koniec życia widział, ze muzyka barokowa ustępuje początkom pre-klasycyzmu. Jednak jego dzieło teoretyczne
Gradus ad Parnassum (1725) było chwalone przez kompozytorów wiedeńskiego klasycyzmu. Korzystał z niego
Haydn, który polecił je Beethovenowi, sam
Beethoven i
Mozart, który posiadał własny egzemplarz dzieła.
Bezpośrednio Fux nauczał takich kompozytorów, jak
Georg Christoph Wagenseil,
Gottlieb Muffat i Jan Dismas Zelenka. Gradus ad Parnassum był właśnie podręcznikiem stosowanym przez mistrza w czasie lekcji kompozycji. Lorenz Christoph Mizler, uczeń
Bacha i słynny pisarz saski, przetłumaczył w 1745 roku traktat muzyczny Fuxa z łaciny na niemiecki.
Po śmierci żony 8 czerwca 1731 roku (z którą się ożenił w 1696), Fux poświęcił się komponowaniu muzyki religijnej.
Fux zmarł 13 lutego 1741 roku w Wiedniu.