Philippe Verdelot
Kompozycje dla: Głos
A
Ardenti miei sospiriAve Sanctissima MariaAve verumB
Benché ’l misero cor (Ławki 'l misero cor)C
Con lagrime e sospir (Łez i westchnień)Con soave parlar, con dolce accentoCongregati suntD
Divini occhi sereni (Boskie spokój oczy)Donna leggiadra et bella (Wdzięku i piękna kobieta)F
Fuggi, fuggi, cor mioG
Gaudete omnes (Omnes Gaudete)H
Hymno Dei ConfessoriHymno del Corpo di ChristoHymno dell' Archangelo RaffaeloHymno della AscensioneHymno della EpiphaniaHymno della Nativita di ChristoHymno della Resurectione di ChristoHymno delle VirgineHymno di San NiccoloI
I vostr'acuti dardi (Rzutki vostr'acuti)Io son tal voltaItalia mia bench'il parlar (Mówię włoskiej bench'il)M
Madonna il tuo bel viso (Lady Twoja piękna twarz)Madonna non so dir tante paroleMadonna per voi ardo (Madonna płonę dla Ciebie)Madonna qual certezzaMadregali à 6 insieme altri madregali de diversi eccellentissimi autoriMadrigali a 4 voci, Libro 1 (Madrigali do 4 VOCI, Waga 1)Magnificat Sexti ToniMissa La Gloria del Dixit DominusMissa PhilomenaO
O dulcissime Domine JesuQ
Quanto sia lieto il giornoS
Se lieta e grata morteSeule demeure et despourveue (Tylko dom i despourveue)Sint dicte grates ChristoT
Tutti li madrigali del primo et secondo libro a quatro voci (Wszystkie z nich madrygały z czterech pierwszych pozycji w drugiej książce et)U
Ultimi miei sospiriV
Videns Dominus flentes sonores LazariVita de la mia vitaAranżacje dla: Głos
Con lagrime e sospir (Łez i westchnień)Fuggi, fuggi, cor mioMadonna il tuo bel viso (Lady Twoja piękna twarz)Se lieta e grata morteWikipediaPhilippe Verdelot, także Verdelotto, Deslouges (ur. ok. 1480 w Les Loges koło Verdelot, zm. po 1527) – francuski kompozytor.
Znany jest tylko ze swojej działalności we Włoszech. Według relacji Vasariego około 1511 roku przebywał w Wenecji, gdzie wraz z niejakim Ubrettem został sportretowany przez Sebastiano del Piombo. Około 1521 roku był w Rzymie, następnie udał się do Florencji. W latach 1522–1525 pełnił funkcję maestro di cappella w baptysterium św. Jana, a w latach 1523–1527 także w katedrze Santa Maria del Fiore. Od 1523 do 1524 roku przebywał także przypuszczalnie przez kilka miesięcy na dworze papieskim w Rzymie. Po wygnaniu Medyceuszy z Florencji w 1527 roku związał się ze zwolennikami republiki. Nie jest znana data jego śmierci. Mógł umrzeć na zarazę w 1527 roku. Brak jakichkolwiek wzmianek na jego temat po oblężeniu Florencji przez wojska papieskie i cesarskie w latach 1529–1530. Według informacji z dzieła Ortenzo Landiego, wydanego w 1552 roku, nie żył już od dłuższego czasu.
Uważany jest, obok
Costanzo Festy, za twórcę madrygału. Jego twórczość cieszyła się w XVI wieku dużą popularnością, utwory Verdelota były wielokrotnie przedrukowywane w zbiorach tabulatur, często z przeróbkami i intawolacjami, były też wykorzystywane jako model przez innych kompozytorów. Skomponował około 150 madrygałów, około 58 motetów, 4 chansons, dwie msze (jedna znana pod tytułem Philomena), Magnificat sexti toni. Niektóre z przypisywanych mu dzieł są wątpliwej autentyczności.
Pod względem muzycznym madrygały Verdelota wykazują ślady wpływu francuskich chansons, niekiedy widoczne są w nich jeszcze ślady wcześniejszej frottoli. Różne grupy głosów są w nich sobie przeciwstawianie w celu osiągnięcia efektu dramatyzacji, przeważa sylabiczne traktowanie tekstu, niekiedy w jednym z głosów w drobniejszych wartościach rytmicznych pojawiają się melizmaty. Struktura wersyfikacyjna tekstu podkreślona jest wyraźnymi kadencjami i pauzami. Ewenementem w twórczości madrygałowej XVI wieku było umuzycznienie przez Verdelota dwóch tekstów pisanych prozą (O singular dolcezza i żartobliwy dialog Chi bussa?), zapowiadające już komedię madrygałową.