Klawesyn Solo
Klawesyn + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Jean-Baptiste Lully

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Klawesyn

#Aranżacje dla: Klawesyn
według popularności
Harpsichord Pieces from the Manuscrit de Mademoiselle de La Pierre (Klawesyn Elementów z manuscrit de Mademoiselle de La Pierre)

Aranżacje dla: Klawesyn

Acis et GalatéeArmidaBallet des muses, LWV 32 (Ballet des muzy, LWV 32)Mieszczanin szlachcicemPhaëton (Faeton)Te Deum, LWV 55
Wikipedia
Jean-Baptiste Lully (ur. 28 listopada 1632 we Florencji, zm. 22 marca 1687 w Paryżu) – francuski kompozytor włoskiego pochodzenia.
Urodził się i wychował we Włoszech, jednak w wieku 14 lat wyjechał do Paryża, gdzie zamieszkał i kontynuował swoją karierę muzyczną, stając się jednym z najbardziej znanych francuskich kompozytorów epoki baroku. Zasłynął jako faktyczny twórca francuskiej opery narodowej, francuskiego typu uwertury operowej, rozwinął także recytatyw w języku francuskim. U szczytu swojej kariery na dworze Ludwika XIV otrzymał tytuł Nadintendenta Muzyki Królewskiej, co uczyniło go najważniejszym i najbardziej wpływowym muzykiem we Francji.
W roku 1643 przybył do Francji jako jeden ze służebnych księżny Anne Marie Louise d’Orléans de Montpensier. Najpierw nauczył się gry na gitarze, później na skrzypcach i klawesynie, by następnie zacząć komponować pod kierunkiem N. Métru, a także na drodze własnych doświadczeń w postaci kontaktów z innymi kompozytorami oraz poprzez uczestnictwo w występach orkiestry królewskiej i włoskich zespołów operowych. Ćwiczył się także w tańcu i aktorstwie. Jego kompozycje przypadły do gustu królowi Ludwikowi XIV, który w 1653 mianował go nadwornym kompozytorem i stworzył dla niego zespół Les petits violons. Komponował wówczas głównie balety i divertissementy, a po nawiązaniu współpracy z J.B. Molierem tzw. comédie-ballets. W 1672 otrzymał przywilej królewski na założenie Académie Royale de Musique et de Danse oraz patent na wyłączne prawo wystawiania dzieł scenicznych z muzyką w teatrach francuskich, czym przypieczętował zwycięstwo nad swym muzycznym konkurentem P. Perrinem. W owym czasie stał się również niepodzielnym władcą życia muzycznego w Paryżu i całej Francji. W 1680 przyznano mu szlachectwo, które znaczenie wzmocniło jego ogromny majątek.
8 stycznia 1687 roku, podczas wykonania swojego Te Deum z okazji wyzdrowienia króla, Lully uderzył się w palec stopy ostro zakończoną batutą dyrygencką (nie chodzi o dzisiejszą batutę, a o ówczesne narzędzie – dużą laskę, podobną do tych, jakie teraz używa się w orkiestrach wojskowych). Dyrygent wówczas stał tyłem do kierowanej orkiestry, a przodem do króla. Lully uderzył się niechcący taką laską w stopę, dyrygując z pasją zespołem muzycznym, z którego wykonania akurat nie był zadowolony. Kilka tygodni później zmarł wskutek zainfekowania rany.
Lully ożenił się w 1662 z Madeleine Lambert, z którą miał sześcioro dzieci. Znany był ze swojego temperamentu, trudnego charakteru i specyficznego poczucia humoru, jak i rozległych przywilejów, co wzbudzało często zawiść i niezadowolenie wśród współczesnych. Często swoim zachowaniem wywoływał skandale i niezadowolenie samego króla, Ludwika XIV. W 1685, gdy wyszedł na jaw jego romans z paziem o imieniu Brunet, częściowo wypadł z jego łask. W ówczesnych czasach kontakty homoseksualne były karane śmiercią. Niemniej Lully nie został ukarany, choć król nie pojawił się na żadnym z przedstawień Armidy.
Niektóre kompozycje