Kontrabas Solo
Kontrabas + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Josef Mysliveček

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Kontrabas

według popularności
Trio in G major (Trio G-dur)
Wikipedia
Josef Mysliveček (ur. 9 marca 1737 w Pradze, zm. 4 lutego 1781 w Rzymie) – czeski kompozytor działający we Włoszech.
Urodzony jako jeden z dwóch braci bliźniaków, synów bogatego młynarza, dziedzicznego dzierżawcy Mateja i jego żony Anny w Dubovym Młynie na wyspie Kampa na Malej Stranie; jego brat miał na imię Jáchym, a wedle innych František. Zasobność ojca pozwoliła bliźniakom na naukę w szkole dominikańskiej przy kościele świętego Galla, a potem w kolegium jezuickim Clementinum literatury, matematyki, śpiewu i muzyki, w szczególności skrzypiec. Józef okazał wybitnym skrzypkiem i talentem muzycznym.
Obaj bracia wyuczyli się na czeladników młynarskich w ciągu trzech lat i zostali przyjęci do cechu młynarskiego. W 1749, gdy mieli po dwanaście lat zmarł zaraziwszy się nieoczekiwanie gorączką tyfoidalną ich ojciec, a matka po dwóch latach wdowieństwa wyszła ponownie za mąż. Jáchym pozostał w zawodzie młynarskim, a Józef od dawna czując, że jego przeznaczeniem jest muzyka, nadal ją studiował najpierw u Habermanna, a potem u uwielbianego kompozytora Segera. W 1761 ostatecznie zdecydował oddać całe przedsięwzięcie ojcowskie bratu, ośmielony znakomitym sukcesem swoich pierwszych sześciu symfonii wydanych w Pradze. Nazwane były one nazwami pierwszych sześciu miesięcy roku, a dedykowane hrabiemu Vincentemu von Waldsteinowi.
Dzięki stypendium pozyskanym u hrabiego Vincentego von Waldsteina na studia muzyczne w Wenecji, Mysliveček wyjechał studiować kompozycję u Giovanniego Battisty Pescettiego (1706-1766) i prędko osiągnął najwyższe sukcesy, najpierw wystawiając w Parmie swoją operę Medea przy współpracy legendarnej sopranistki Lucrezii Aguiari (występującej pod pseudonimem 'La Bastardella’), z którą Mysliveček wszedł w dłuższy związek miłosny; zwłaszcza zaś dzięki swojej operze La Semiramide w 1765 w Bergamo, a sławę jego poświadcza nadanie mu przydomka Boskiego Czecha (‘divino Boemo’); czasem znów nazywano go „Venatorini” (dosłownie ‘myśliweczek’).
Jego opera Il Belerofonte odniosła równie wspaniały sukces rok później (20 stycznia 1767) na dworze w Neapolu i tryumfowała w całych Włoszech: premiera w Neapolu uświetniona była znanymi solistami, uczestniczył tenor Anton Raaf (1714-1797) i sopranistka Caterina Gabrielli (La Gabrielli, 1730-1797), z którą Mysliveček miał romans. Sukces tego dzieła przyniósł od razu nowe zamówienie dla dworu królewskiego w Neapolu, a napisana nowa opera Farnace była tryumfalnym sukcesem. W tym czasie Mysliveček był najlepiej opłacanym kompozytorem operowym we Włoszech. W Portugalii skopiowano w całości 18 jego oper (kolekcja Ajuda przechowała je do dnia dzisiejszego), a w Paryżu, Londynie i Amsterdamie wydawano drukiem jego opery, co nie było bynajmniej powszechne w tamtych czasach.
Znaczenie miało jego spotkanie z młodym Mozartem w 1770 w Bolonii, gdzie Mysliveček został od 15 maja 1771 członkiem Accademia Filarmonica. Obserwować to można w podobieństwach stylu (np. oratorium Abramo e Isacco Myslivečka przypisano mylnie Mozartowi) i co poświadcza sam Mozart pisząc w liście do domu o Myslivečku: „Emanuje od niego ogień, duch i żywotność”; Mozart, co więcej, zaaranżował arię Myslivečka 'Ridente la calma’ KV 152 (K⁶ 210a) na sopran z akompaniamentem fortepianu; Mozart zaprzyjaźnił się z Myslivečkiem i z tego między innymi powodu często bywał w Pradze.
Sława Myslivečka trwała przez około 12 lat i oklaskiwano go wzdłuż i wszerz całej Europy: Monachium, Wiedeń, Praga, Rzym, Lizbona ciesząc się jego trzydziestoma operami.
Sława jego zaczęła gasnąć wraz z w postępującą chorobą, której pierwsze objawy okazały się w 1775. Leczenie powstałej gangreny (a może rany syfilitycznej) spowodowało paraliż twarzy i mimo zgody na usunięcie nosa, Mysliveček nie powrócił do zdrowia i straciwszy pieniądze umarł osamotniony, zubożały i zapomniany w Rzymie, gdzie też Mr. Barry (według innych Sir Brady), życzliwy mu Anglik, uczeń i przyjaciel Myslivečka, sprawił mu pogrzeb na cmentarzu przy kościele San Lorenzo in Lucina w Rzymie. Grób Myslivečka nie przetrwał tam do dnia dzisiejszego.
Opery są spisane w porządku chronologicznym; skrót PR stoi za „premiera”.
Theoderich und Elisa (ca. 1778)