Kontrabas Solo
Kontrabas + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Michał Kleofas Ogiński

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Kontrabas

Wikipedia
Izabela Lasocka (od 1789 do 1802), Maria de Néri (od 1802 r.)
Tomasz Antoni Ogiński, Ireneusz Kleofas Ogiński, Franciszek Ksawery Ogiński, Amelia Załuska, Ida Ogińska, Emma Ogińska
Michał Kleofas Ogiński, z Retowa, książę (ur. 25 września 1765 w Guzowie, zm. 15 października 1833 we Florencji) – polski kompozytor oraz teoretyk muzyki, pamiętnikarz, pisarz polityczny, podskarbi wielki litewski (1793–1795), miecznik wielki litewski od 1789 roku, senator rosyjski, członek konfederacji targowickiej, członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej (na Litwie w 1794), konspirator niepodległościowy (po 1795), działacz emigracyjny, mason, kawaler maltański, poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Republice Zjednoczonych Prowincji w latach 1790–1791, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w 1790 roku (misja specjalna).
Urodził się w Guzowie niedaleko Sochaczewa, jako syn Andrzeja, miecznika litewskiego (późniejszego wojewody trockiego, i Pauli z Szembeków (1° voto Celestynowej Łubieńskiej, 2° voto Janowej Potockiej); rodzony brat Józefy Zofii z Ogińskich (primo voto za Ignacym Ogińskim secundo voto za Janem Nikodemem Łopacińskim) i przyrodni brat Feliksa Łubieńskiego i Prota Potockiego.
W latach 1786 i 1788, będąc komisarzem skarbowym, posłował na sejmy z województwa trockiego. W roku 1788 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława. W 1789 został kawalerem Orderu Orła Białego. Nadzwyczajny poseł koronny w Holandii (1790–1791). W tym czasie potajemnie złożył przysięgę wiernopoddańczą imperatorowej Katarzynie II na ręce ambasadora Stiepana Kołyczewa, stając się poddanym rosyjskim (fakt ten utrzymywano w tajemnicy przed sejmem i przywódcami stronnictwa patriotycznego). Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski. Sejm grodzieński (1793) nominował go do Rady Nieustającej.
Brał udział w powstaniu 1794 na Litwie. Później był agentem polskim w Konstantynopolu i w Paryżu. W roku 1802, po rozwodzie z Izabelą Lasocką (poślubioną w roku 1789), ożenił się z włoską śpiewaczką Marią de Neri. W roku 1810 wycofał się z działalności emigracyjnej i został senatorem rosyjskim. Odziedziczył po swoim stryju Franciszku Ksawerym Ogińskim (1742–1814) piękną posiadłość Zalesie – położone w połowie drogi między Wilnem a Mińskiem. W roku 1822 przeniósł się na stałe do Włoch i w 1823 zamieszkał we Florencji.
Komponował polonezy fortepianowe, romanse, pieśni, kadryle, menueta, walce oraz jedną operę pod tytułem „Zélis et Valcour ou Bonaparte au Caire” („Zelis i Valcour, czyli Napoleon w Egipcie”) w jednym akcie. Jednakże opera ta nigdy nie doczekała się wystawienia. Jest autorem Listów o muzyce oraz pamiętników „O Polsce i Polakach: od roku 1788 aż do końca roku 1815” wydanych po francusku jako „Mémoires de Michel Oginski sur la Pologne et les Polonais, deputs 1788 jusqu’a la fin de 1815.” w Paryżu w 1827 roku. Dziś najbardziej znany jako autor poloneza a-moll Pożegnanie Ojczyzny.
Dotychczas uważano, że melodia hymnu narodowego Polski do słów Wybickiego była wzięta z pieśni ludowej z Podlasia, a autorstwo melodii Ogińskiego wynika z nieporozumienia, bowiem Ogiński w 1797 r. posłał generałowi Dąbrowskiemu podobnie nazwany utwór Marsz dla Legionów. Jednakże ostatnio prowadzone badania historyczne przez jednego z potomków księcia Ogińskiego (Andrzeja Załuskiego) próbują wykazać, że to Ogiński był autorem melodii hymnu.
Przemówienia Ogińskiego ogłaszano ponadto w „Dziejach Dobroczynności Krajowej i Zagranicznej” (od roku 1820) oraz w „Posiedzeniach Publicznych Wileńskiego Towarzystwa Dobroczynności” (od roku 1818).
Michałowi Kleofasowi Ogińskiemu przypisywano błędnie autorstwo 3 dzieł: Książka in octavo majori; Powieści historyczne i moralne; Bajki i nie bajki. Ich rzeczywistym autorem był kuzyn jego ojca, Michał Kazimierz Ogiński.
Tłumacz i źródło według Estreichera VI, 561 i L. Bernackiego. Natomiast według A. Ciechanowieckiego tłumaczem tym nie mógł być żaden z Ogińskich (s. 80).
Kilka pism procesowych Ogińskiego notuje Estreicher XXIII (1910) 297.