Mixed chorus Solo
Mixed chorus + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Ferdinand Hiller

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Mixed chorus

#Aranżacje dla: Mixed chorus
według popularności

#

2 Chorgesänge, Op.1946 Geistliche Gesänge, Op.716 Marienlieder, Op.93

D

Der AdvokatDer Deserteur, Op.120Die KatakombenDie Nacht, Op.99 (Noc, Op.99)Die Zerstörung Jerusalems, Op.24 (Zniszczenie Jerozolimy, Op.24)

E

Ein Traum in der Christnacht (Sen na Wigilię)

G

Gesang der Geister über den Wassern, Op.36 (Pieśń duchów nad wodami, Op.36)

I

Israel's Siegesgesang, Op.151

K

Konradin, der letzte Hohenstaufen

L

Lorelei, Op.70

N

Nala und Damayanti, Op.150

O

O weint um sie, Op.49

P

Pater noster and Benedictus, Op.61Pfingsten, Op.119Psalm 125, Op.60

R

Rebecca, Op.182Richard Löwenherz, Op.200Romilda

S

Saul, Op.80Sonntag (Niedziela)

T

Trinklied im Wald

Aranżacje dla: Mixed chorus

Frohsinn (Wesołość)
Wikipedia
Ferdinand von Hiller (ur. 24 października 1811 we Frankfurcie nad Menem, zm. 11 maja 1885 w Kolonii) – niemiecki kompozytor, pianista i pedagog.
Urodził się w rodzinie o korzeniach żydowskich. Uczył się gry na fortepianie u Aloisa Schmitta. W wieku 10 lat debiutował jako pianista. Z polecenia zachwyconego jego grą Mendelssohna studiował w latach 1825–1827 u Johanna Nepomuka Hummla w Weimarze.
Grywał na dworze weimarskim i w domu Goethego, towarzyszył też Hummlowi w podróży do Wiednia, gdzie poznał Beethovena. W latach 1828–1836 przebywał w Paryżu, gdzie występował jako pianista i zaprzyjaźnił się z Lisztem, Chopinem i Berliozem. W 1836 roku został dyrygentem Cäcilien-Verein we Frankfurcie. W latach 1836–1839 i 1840–1842 odbył podróż do Włoch. W latach 1843–1844 był dyrygentem orkiestry Gewandhaus w Lipsku. Od 1844 roku przebywał w Dreźnie, gdzie skomponował dwie opery, następnie w latach 1847–1850 działał w Düsseldorfie. Po śmierci Fryderyka Chopina zorganizował w Düsseldorfie uroczystość żałobną, w trakcie której przy akompaniamencie muzyki polskiego kompozytora recytowano jego własne wiersze. Od 1850 do 1885 roku był dyrektorem konserwatorium w Kolonii i dyrygentem orkiestry towarzystwa koncertowego Gürzenich. Uczestniczył też w organizacji koncertów Dolnej Nadrenii. Gościnnie dyrygował w Paryżu, Londynie i Petersburgu.
Od 1849 roku był członkiem Preußische Akademie der Künste w Berlinie. Odznaczony Orderem Maksymiliana (1862). W 1868 roku otrzymał doktorat honoris causa uniwersytetu w Bonn. W 1875 roku otrzymał tytuł szlachecki. Do grona jego uczniów należeli m.in. Max Bruch i Friedrich Gernsheim.
Skomponował m.in. opery Romilda (wyst. Mediolan 1839), Der Traum in der Christnacht (wyst. Drezno 1845), Konradin (wyst. Drezno 1847), Der Advokat (wyst. Kolonia 1854), Die Katakomben (wyst. Wiesbaden 1862) i Der Deserteur (wyst. Kolonia 1865), 3 symfonie, 3 uwertury orkiestrowe, 3 koncerty fortepianowe, 5 kwartetów smyczkowych, 5 kwintetów fortepianowych, 5 triów fortepianowych, oratoria Die Zerstörung Jerusalems i Saul, kantaty, ponad 100 pieśni.
Był autorem prac Die Musik und das Publikum (Kolonia 1864), Aus dem Tonleben userer Zeit (2 tomy, Lipsk 1868 i 1871), Ludwig van Beethoven: Gelegentliche: Aufsätze (Lipsk 1871), Felix Mendelssohn Bartholdy: Briefe und Erinnerungen (Kolonia 1874), Musikalisches und Persönliches (Lipsk 1876), Briefe an eine Ungennante (Kolonia 1877), Künsterleben (Kolonia 1880), Wie hören wir Musik? (Lipsk 1881), Goethes musikalisches Leben (Kolonia 1883) i Erinnerungsblätter (Kolonia 1884).
Jako kompozytor wykazywał solidny warsztat rzemieślniczy, jego muzyka jest jednak pozbawiona cech indywidualnych i wykazuje zbyt wiele różnych wpływów. Był reprezentantem konserwatywnych tendencji w muzyce, występował z silną krytyką Richarda Wagnera. Jego opery spotkały się z krytyką i nie cieszyły się popularnością. Z większym zainteresowaniem spotkały się tylko jego pieśni i utwory fortepianowe. W swoich utworach wokalno-instrumentalnych efekty dramatycznej monumentalności osiągał poprzez rozbudowane sceny chóralne. W muzyce kameralnej odszedł od klasycznego modelu sonatowego, wprowadzając swobodny układ typowy dla fantazji lub serenady.