Mixed chorus Solo
Mixed chorus + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Giovanni Pacini

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Mixed chorus

według popularności

A

Alessandro nelle Indie (Alexander Indies)Amazilia

B

Berta di Varnol (Berta Varnol)Bondelmonte

F

Furio Camillo

G

Gli arabi nelle GallieGli Elvezi (Helweci)

I

I fidanzati (Chłopcy)Il barone di Dolsheim (Baron Dolsheim)Il corsaro (Karmazynowy pirat)Il falegname di Livonia (Stolarz Inflant)Il saltimbanco (Akrobata)Il talismano (Talizman)Ivanhoe

L

La fidanzata corsa (Jazda dziewczyna)La gelosia corretta (Zazdrość prawidłowe)La gioventù di Enrico V (Henryka V młodzież)La regina di Cipro (Królowa Cypru)La schiava in Bagdad (Niewolnik w Bagdadzie)La sposa fedele (Wierną żoną)La vestale (Westalce)LuisettaL'ultimo giorno di Pompei (Ostatnie dni Pompei)L'uomo del mistero (Tajemnica człowieka)

M

Malvina di Scozia (Malwina Szkocji)Margherita PusterlaMargherita regina d’Inghilterra (Margherita Regina d'Inghilterra)Maria, regina d'InghilterraMedea

N

Niobe

R

Romilda di Provenza (Romilda Prowansji)

S

SaffoStella di Napoli (Gwiazda Neapolu)

Z

Zaffira
Wikipedia
Giovanni Pacini (ur. 17 lutego 1796 w Katanii, zm. 6 grudnia 1867 w Pescii) – włoski kompozytor i pedagog; jeden z najpopularniejszych twórców opery włoskiej I poł. XIX wieku.
Studia muzyczne rozpoczął u swojego ojca (znanego tenora). Mając 12 lat wyjechał do Bolonii, gdzie uczył się śpiewu u Luigiego Marchesiego i kompozycji u Padre Mattei. W latach 1809–1812 studiował w Wenecji kontrapunkt pod kierunkiem Bonaventury Furlanetta.
W 1821 został kapelmistrzem na dworze księżniczki Marii Luizy Burbon-Parmeńskiej w Lukce. W latach 1822–1823 zastąpił Gioacchina Rossiniego na stanowisku dyrektora teatrów muzycznych w Neapolu. Kontrakt ten wymagał od Paciniego skomponowania dwóch oper rocznie.
W 1837 wrócił jako kapelmistrz na dwór arcyksiążęcy w Lukce, ale po na trzech latach zrezygnował i skupił się na twórczości operowej. Swoje opery wystawiał w największych włoskich teatrach operowych m.in. w Neapolu, Florencji, Padwie, Pizie, Palermo, Rzymie, a także w Mediolanie i Wiedniu.
Prowadził też działalność pedagogiczną w Viareggio, Florencji, Pescii i Parmie gdzie w 1842 został mianowany dyrektorem nowej szkoły muzycznej, jednoczącej wszystkie szkoły muzyczne w księstwie i której był patronem przez blisko 60 lat (od śmierci w 1867 do 1924).
W muzyce operowej formą i melodyką nawiązywał początkowo do twórczości Rossiniego. Jednak po 1840 zmienił styl na bardziej dramatyczny. Zrezygnował wówczas ze względnie diatonicznego języka harmonicznego, eksperymentując z nagłymi modulacjami dla zwiększenia ekspresji lirycznych partii melodycznych. Wzbogacił również instrumentację i rozbudował ansamble kosztem części solowych. Tym samym stał się prekursorem stylu rozwiniętego później przez Giuseppe Verdiego.
Pacini stworzył około 90 oper. Był jednym z najpopularniejszych włoskich kompozytorów operowych I poł. XIX wieku, choć – w opinii współczesnych muzykologów – oryginalnością i talentem nie dorównywał Rossiniemu, Donizettiemu czy Belliniemu. Jego najwybitniejszym dziełem jest opera Saffo, wystawiona po raz pierwszy w Neapolu w 1840.
Poza twórczością operową skomponował też symfonię Dante (1863), utwory kameralne (6 kwartetów, oktet, 3 tria), 19 kantat okolicznościowych do tekstów świeckich oraz utwory religijne (9 oratoriów, msze, psalmy nieszporne, hymny, motety). Opublikował też kilka prac z zakresu historii i historii muzyki.