Giovanni Pacini
Kompozycje dla: Mixed chorus
A
Alessandro nelle Indie (Alexander Indies)AmaziliaB
Berta di Varnol (Berta Varnol)BondelmonteF
Furio CamilloG
Gli arabi nelle GallieGli Elvezi (Helweci)I
I fidanzati (Chłopcy)Il barone di Dolsheim (Baron Dolsheim)Il corsaro (Karmazynowy pirat)Il falegname di Livonia (Stolarz Inflant)Il saltimbanco (Akrobata)Il talismano (Talizman)IvanhoeL
La fidanzata corsa (Jazda dziewczyna)La gelosia corretta (Zazdrość prawidłowe)La gioventù di Enrico V (Henryka V młodzież)La regina di Cipro (Królowa Cypru)La schiava in Bagdad (Niewolnik w Bagdadzie)La sposa fedele (Wierną żoną)La vestale (Westalce)LuisettaL'ultimo giorno di Pompei (Ostatnie dni Pompei)L'uomo del mistero (Tajemnica człowieka)M
Malvina di Scozia (Malwina Szkocji)Margherita PusterlaMargherita regina d’Inghilterra (Margherita Regina d'Inghilterra)Maria, regina d'InghilterraMedeaN
NiobeR
Romilda di Provenza (Romilda Prowansji)S
SaffoStella di Napoli (Gwiazda Neapolu)Z
ZaffiraWikipediaGiovanni Pacini (ur. 17 lutego 1796 w Katanii, zm. 6 grudnia 1867 w Pescii) – włoski kompozytor i pedagog; jeden z najpopularniejszych twórców opery włoskiej I poł. XIX wieku.
Studia muzyczne rozpoczął u swojego ojca (znanego tenora). Mając 12 lat wyjechał do Bolonii, gdzie uczył się śpiewu u Luigiego Marchesiego i kompozycji u Padre Mattei. W latach 1809–1812 studiował w Wenecji kontrapunkt pod kierunkiem Bonaventury Furlanetta.
W 1821 został kapelmistrzem na dworze księżniczki Marii Luizy Burbon-Parmeńskiej w Lukce. W latach 1822–1823 zastąpił
Gioacchina Rossiniego na stanowisku dyrektora teatrów muzycznych w Neapolu. Kontrakt ten wymagał od Paciniego skomponowania dwóch oper rocznie.
W 1837 wrócił jako kapelmistrz na dwór arcyksiążęcy w Lukce, ale po na trzech latach zrezygnował i skupił się na twórczości operowej. Swoje opery wystawiał w największych włoskich teatrach operowych m.in. w Neapolu, Florencji, Padwie, Pizie, Palermo, Rzymie, a także w Mediolanie i Wiedniu.
Prowadził też działalność pedagogiczną w Viareggio, Florencji, Pescii i Parmie gdzie w 1842 został mianowany dyrektorem nowej szkoły muzycznej, jednoczącej wszystkie szkoły muzyczne w księstwie i której był patronem przez blisko 60 lat (od śmierci w 1867 do 1924).
W muzyce operowej formą i melodyką nawiązywał początkowo do twórczości Rossiniego. Jednak po 1840 zmienił styl na bardziej dramatyczny. Zrezygnował wówczas ze względnie diatonicznego języka harmonicznego, eksperymentując z nagłymi modulacjami dla zwiększenia ekspresji lirycznych partii melodycznych. Wzbogacił również instrumentację i rozbudował ansamble kosztem części solowych. Tym samym stał się prekursorem stylu rozwiniętego później przez
Giuseppe Verdiego.
Pacini stworzył około 90 oper. Był jednym z najpopularniejszych włoskich kompozytorów operowych I poł. XIX wieku, choć – w opinii współczesnych muzykologów – oryginalnością i talentem nie dorównywał Rossiniemu,
Donizettiemu czy
Belliniemu. Jego najwybitniejszym dziełem jest opera Saffo, wystawiona po raz pierwszy w Neapolu w 1840.
Poza twórczością operową skomponował też symfonię Dante (1863), utwory kameralne (6 kwartetów, oktet, 3 tria), 19 kantat okolicznościowych do tekstów świeckich oraz utwory religijne (9 oratoriów, msze, psalmy nieszporne, hymny, motety). Opublikował też kilka prac z zakresu historii i historii muzyki.