Mixed chorus Solo
Mixed chorus + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Giuseppe Sarti

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Mixed chorus

według popularności
Fra i due litiganti il terzo gode (Pomiędzy dwoma uczestnikami sporów ma trzecią)I contrattempi (Do wpadek)Miserere (Wołanie o zlitowanie się)Slava v vyschnich BohuVologeso
Wikipedia
Giuseppe Sarti (ochrzczony 1 grudnia 1729 w Faenzy, zm. 28 lipca 1802 w Berlinie) – włoski kompozytor.
Studiował w Padwie u Francesca Antonia Vallottiego oraz w Bolonii u Giovanniego Battisty Martiniego. W 1743 roku został wybrany członkiem bolońskiej Accademia Filarmonica. W latach 1748–1752 był organistą katedry w Faenzy. W 1752 roku objął posadę dyrektora teatru w Faenzy, w tym samym roku wystawił swoją pierwszą operę, Pompeo in Armenia. W 1753 roku jako dyrygent grupy orkiestrowej Pietro Mingottiego wyjechał do Kopenhagi, gdzie wywarł wrażenie na królu duńskim Fryderyku V, w 1755 roku otrzymując od niego posadę nadwornego kapelmistrza. W 1763 roku został wysłany do Włoch z misją werbunku śpiewaków do opery dworskiej, jednak z powodu śmierci króla nie wrócił już do Danii. Od 1766 do 1767 roku był kierownikiem chóru w Conservatorio della Pietà w Wenecji. W 1768 roku ponownie wyjechał do Kopenhagi, gdzie był nadwornym kapelmistrzem i w latach 1770–1775 dyrygentem teatru dworskiego. W Danii poślubił też włoską śpiewaczkę operową, Camillę Passi. Od 1775 roku był dyrektorem Conservatorio dell’Ospedaleto w Wenecji. W 1779 roku wygrał konkurs na stanowisko kapelmistrza katedry w Mediolanie, pokonując Giovanniego Paisiello.
W 1784 roku wyjechał do Petersburga, gdzie objął posadę kapelmistrza na dworze Katarzyny II. W drodze do Rosji zatrzymał się w Wiedniu, gdzie spotkał W.A. Mozarta, który później wykorzystał w Don Giovannim motyw z opery Sartiego Fra i due litiganti. Popadłszy w niełaskę po premierze swojej opery Armida e Rinaldo (1786) wskutek intryg portugalskiej śpiewaczki Luísy Todi opuścił Petersburg, znalazł jednak zatrudnienie na dworze księcia Grigorija Potiomkina, któremu towarzyszył w kampanii wojennej przeciwko Turcji. Po zdobyciu Oczakowa napisał uroczyste Te Deum na chór z udziałem dział i dzwonów cerkiewnych, wykonane w styczniu 1789 roku w Jassach. W 1793 roku wrócił do służby na dworze petersburskim. Był nauczycielem córek Pawła I. Po zabójstwie cara opuścił Rosję, zmarł w Berlinie w trakcie podróży powrotnej do Włoch.
Tworzył cieszące się w swoim czasie dużą popularnością w całej Europie opery, zarówno seria, jak i buffa. Podczas pobytu w Danii i w Rosji przyczynił się do rozwoju muzyki w tych krajach, w Danii pisał singspiele do tekstów w języku duńskim, w Rosji był współtwórcą opery Naczalnoje Uprawlenije Olega z librettem w języku rosyjskim, komponował też dzieła religijne wykorzystując elementy muzyki cerkiewnej.
Napisał 75 oper, 12 kantat, 4 msze, 5 requiem (w tym Requiem pamięci Ludwika XVI, 1793), 3 magnifikaty, 3 Miserere, 7 Te Deum, 2 nabożeństwa cerkiewne, 7 oratoriów, motety, psalmy, 25 symfonii, 3 koncerty, 4 sonaty na skrzypce lub flet, 13 sonat na instrument klawiszowy, utwory kameralne. Był też autorem traktatów dotyczących teorii generałbasu i harmonii. W 1796 roku zaprezentował w Cesarskiej Akademii Nauk skonstruowany przez siebie aparat do obliczania częstotliwości drgań. Był twórcą tzw. petersburskiego kamertonu (a¹ = 432 Hz).
Jego uczniem był Luigi Cherubini.
(na podstawie materiałów źródłowych)