Mixed chorus Solo
Mixed chorus + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Jean-Baptiste Lully

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Mixed chorus

#Aranżacje dla: Mixed chorus
według popularności

A

Achille et Polixène, LWV 74Acis et GalatéeAlcesteAmadisArmidaAtys

B

Ballet d'Alcidiane, LWV 9 (Balet d'Alcidiane, LWV 9)Ballet de Flore, LWV 40Ballet du temple de la paix, LWV 69 (Balet świątyni pokoju, LWV 69)BellérophonBenedictus Dominus, LWV 64/2

C

Cadmus et Hermione (Cadmus i Hermiona)

D

De Profundis, LWV 62Dies Irae, LWV 64/1

E

Exaudiat te Dominus, LWV 77 No.15

G

Grands Motets, LWV 77 (Grands motety, LWV 77)Grzegorz Dyndała

I

Idylle sur le Paix, LWV 68 (Idylla na rzecz Pokoju, LWV 68)Isis

L

La grotte de Versailles, LWV 39 (Jaskinia Wersal, LWV 39)La naissance de Vénus, LWV 27 (Narodziny Wenus, LWV 27)Le carnaval, LWV 36 (Le Carnaval, LWV 36)Le triomphe de l'amour, LWV 59 (Triumf miłości, LWV 59)Les fêtes de l'Amour et de Bacchus, LWV 47 (Obchody Miłości i Bachusa, LWV 47)Les noces de Village, LWV 19 (Wioska ślub, LWV 19)Les plaisirs de l'île enchantée, LWV 22 (Przyjemności zaczarowanego wyspy, LWV 22)

M

Miserere, LWV 25Monsieur de Pourceaugnac (Pan Pourceaugnac)

N

Notus in Judæa Deus

P

PerséePhaëton (Faeton)Plaude Laetare GalliaProserpine (Prozerpiny)Psyché (Psyche)Psyché, LWV 45

Q

Quare Fremuerunt, LWV 67

R

Recueil de motets, B-BrRoland

T

Te Deum, LWV 55Thésée

Aranżacje dla: Mixed chorus

Idylle sur le Paix, LWV 68 (Idylla na rzecz Pokoju, LWV 68)
Wikipedia
Jean-Baptiste Lully (ur. 28 listopada 1632 we Florencji, zm. 22 marca 1687 w Paryżu) – francuski kompozytor włoskiego pochodzenia.
Urodził się i wychował we Włoszech, jednak w wieku 14 lat wyjechał do Paryża, gdzie zamieszkał i kontynuował swoją karierę muzyczną, stając się jednym z najbardziej znanych francuskich kompozytorów epoki baroku. Zasłynął jako faktyczny twórca francuskiej opery narodowej, francuskiego typu uwertury operowej, rozwinął także recytatyw w języku francuskim. U szczytu swojej kariery na dworze Ludwika XIV otrzymał tytuł Nadintendenta Muzyki Królewskiej, co uczyniło go najważniejszym i najbardziej wpływowym muzykiem we Francji.
W roku 1643 przybył do Francji jako jeden ze służebnych księżny Anne Marie Louise d’Orléans de Montpensier. Najpierw nauczył się gry na gitarze, później na skrzypcach i klawesynie, by następnie zacząć komponować pod kierunkiem N. Métru, a także na drodze własnych doświadczeń w postaci kontaktów z innymi kompozytorami oraz poprzez uczestnictwo w występach orkiestry królewskiej i włoskich zespołów operowych. Ćwiczył się także w tańcu i aktorstwie. Jego kompozycje przypadły do gustu królowi Ludwikowi XIV, który w 1653 mianował go nadwornym kompozytorem i stworzył dla niego zespół Les petits violons. Komponował wówczas głównie balety i divertissementy, a po nawiązaniu współpracy z J.B. Molierem tzw. comédie-ballets. W 1672 otrzymał przywilej królewski na założenie Académie Royale de Musique et de Danse oraz patent na wyłączne prawo wystawiania dzieł scenicznych z muzyką w teatrach francuskich, czym przypieczętował zwycięstwo nad swym muzycznym konkurentem P. Perrinem. W owym czasie stał się również niepodzielnym władcą życia muzycznego w Paryżu i całej Francji. W 1680 przyznano mu szlachectwo, które znaczenie wzmocniło jego ogromny majątek.
8 stycznia 1687 roku, podczas wykonania swojego Te Deum z okazji wyzdrowienia króla, Lully uderzył się w palec stopy ostro zakończoną batutą dyrygencką (nie chodzi o dzisiejszą batutę, a o ówczesne narzędzie – dużą laskę, podobną do tych, jakie teraz używa się w orkiestrach wojskowych). Dyrygent wówczas stał tyłem do kierowanej orkiestry, a przodem do króla. Lully uderzył się niechcący taką laską w stopę, dyrygując z pasją zespołem muzycznym, z którego wykonania akurat nie był zadowolony. Kilka tygodni później zmarł wskutek zainfekowania rany.
Lully ożenił się w 1662 z Madeleine Lambert, z którą miał sześcioro dzieci. Znany był ze swojego temperamentu, trudnego charakteru i specyficznego poczucia humoru, jak i rozległych przywilejów, co wzbudzało często zawiść i niezadowolenie wśród współczesnych. Często swoim zachowaniem wywoływał skandale i niezadowolenie samego króla, Ludwika XIV. W 1685, gdy wyszedł na jaw jego romans z paziem o imieniu Brunet, częściowo wypadł z jego łask. W ówczesnych czasach kontakty homoseksualne były karane śmiercią. Niemniej Lully nie został ukarany, choć król nie pojawił się na żadnym z przedstawień Armidy.
Niektóre kompozycje