Charles-Valentin Alkan
Kompozycje dla: Organ
11 grands préludes et 1 transcription du Messie de Hændel, Op.66 (11 główne preludia i 1 transkrypcji Mesjasz Haendla, Op.66)13 Prières, Op.64 (13 Prières, op.64)Benedictus, Op.54Bombardo-CarillonHalelouyohImpromptu sur le Choral de Luther, Op.69 (Impromptu na Lutra, Op.69 Choral)Marcia funèbre, sulla morte d'un Pappagallo (Marcia funèbre, Sulla morte d'un Pappagallo)Petits préludes sur les 8 gammes du plain-chant (Małe preludia na 8 linii plainchant)Preludes, Op. 31Pro organoSelected Compositions (Wybrane kompozycje)ZorcicoWikipediaCharles-Valentin Alkan, właśc. Charles-Henri-Valentin Morhange (ur. 30 listopada 1813 w Paryżu, zm. 29 marca 1888 tamże) – francuski kompozytor i pianista.
Pochodził z uzdolnionej muzycznie rodziny, muzykami było także czterech jego braci i siostra. Już jako dziecko zaczął przejawiać talent muzyczny i w wieku zaledwie sześciu lat został przyjęty do Konserwatorium Paryskiego. Jego nauczycielami byli Pierre-Joseph-Guillaume Zimmerman (fortepian) i Victor-Charles-Paul Dourlen (teoria). W wieku 10 lat zdobył pierwszą nagrodę za grę na fortepianie. W 1833 roku na krótko odwiedził Londyn, po czym osiadł na stałe w Paryżu. Działał głównie jako kompozytor i pedagog i po 1838 roku zaprzestał publicznych koncertów fortepianowych, które ponownie dał jedynie w latach 1844–1845, 1853 i 1870. Prowadził żywot samotnika, jednak znał środowisko artystyczne Paryża – przyjaźnił się z
Chopinem,
Lisztem, George Sand i Victorem Hugo.
Według anegdoty poniósł śmierć przygnieciony regałem w bibliotece.
Tworzył wyłącznie utwory fortepianowe. Skomponował m.in. Concerto da camera a-moll op. 10 na fortepian i orkiestrę, Trio fortepianowe g-moll op. 30, Études-Caprices op. 12, 13, 16, Trois grand études op. 15, Douze études dans les tons majeurs op. 35, Douze grandes études op. 39, Trois grandes études pour les deux mains séparées ou réunies op. 76, Grande Sonata op. 33.
Po śmierci Alkana jego muzyka, uważana za zbyt trudną, popadła w zapomnienie. Odkryto ją na nowo dopiero w latach 60. i 70. XX wieku.