Johann Peter Emilius Hartmann
Kompozycje dla: Organ
Fantasy for Organ, HartW 129FestklängeGejstlig Ouverture, Op.9 (Gejstlig Uwertura, op.9)Organ Sonata, Op.58Preludium for Flöite og Orgel (Preludium do Flöite og Orgel)Trauermarsch zu Thorwaldsens Beisetzung (Marsz żałobny na pogrzeb Thorwaldsen za)Aranżacje dla: Organ
FestklängePartie dla: Organ
Gejstlig Ouverture, Op.9 (Gejstlig Uwertura, op.9)WikipediaJohann Peter Emilius Hartmann (ur. 14 maja 1805 w Kopenhadze, zm. 10 marca 1900 tamże) – duński kompozytor, dyrygent i organista.
Syn Augusta Wilhelma Hartmanna (1775–1850), skrzypka w kapeli królewskiej. Uczył się od ojca gry na fortepianie, skrzypcach i organach. Zgodnie z wolą rodziców ukończył studia prawnicze (1822–1828) na Uniwersytecie Kopenhaskim, po czym do 1870 roku pracował jako członek dworskiej komisji werbunkowej. W 1824 roku objął posadę organisty kościoła garnizonowego w Kopenhadze, następnie od 1843 roku do końca życia był organistą kopenhaskiej katedry NMP.
W latach 1827–1842 był wykładowcą konserwatorium Siboniego w Kopenhadze. Współzałożyciel i wykładowca utworzonego w 1866 roku Królewskiego Duńskiego Konserwatorium Muzycznego, którym zarządzał wspólnie z
N.W. Gadem i H.S. Paullim. Był także współzałożycielem towarzystwa muzycznego Musikforening, w latach 1839–1892 był jego przewodniczącym, odgrywając wiodącą rolę w życiu muzycznym Kopenhagi. Działał także w studenckim towarzystwie muzycznym Studentersangforeningen, od 1858 roku pełniąc funkcję jego prezesa. W 1874 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Kopenhaskiego.
Wielokrotnie odbywał podróże zagraniczne, odwiedził Niemcy, Szwajcarię, Austrię i Francję. W Berlinie poznał
Franza Berwalda i
Clarę Wieck, w Lipsku natomiast
Felixa Mendelssohna i
Roberta Schumanna. Wywarł wielkie wrażenie na Schumannie, który zamieszczał przez lata recenzje utworów Hartmanna na łamach Neue Zeitschrift für Musik. W 1843 roku Sonatą op. 34 zajął III miejsce w konkursie na sonatę fortepianową, ogłoszonym przez Norddeutscher Musikverein.
Był najważniejszym obok
Nielsa Wilhelma Gadego przedstawicielem duńskiego życia muzycznego XIX wieku. Jego twórczość, choć zdominowana przez utwory wokalno-instrumentalne, obejmuje wszystkie gatunki muzyczne. We wczesnym okresie nawiązywał do tradycji klasycystycznych, później jego muzyka nabrała charakteru romantycznego, z silnym wpływem elementów narodowych (zainteresowanie tematyką staroskandynawskich sag i mitów). Twórczość Hartmanna zdobyła sobie dużą popularność w Danii, w innych krajach była jednak mało znana.
(na podstawie materiałów źródłowych)