Orkiestra Solo
Orkiestra + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Alfredo Casella

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Orkiestra

#Aranżacje dla: Orkiestra
według popularności
Canto e ballo sardoConcerto for Timpani, Percussion, Piano and Strings, Op.69Concerto Romano, Op.43 (Koncert Romano, Op.43)Elegia eroica, Op.29 (Elegia Eroica, Op.29)Italia, Op.11 (Italia, op.11)Le Couvent sur l'eauPartita (Gra)Scarlattiana, Op.44Suite, Op.13 (Apartament, Op.13)Symphony, Op.5 (Symfonia, Op.5)Violin Concerto, Op.48

Aranżacje dla: Orkiestra

Pupazzetti, Op.27 (Pupazzetti, op.27)Sicilienne et burlesque, Op.23 (Sicilienne i groteska, op.23)
Wikipedia
Alfredo Casella (ur. 25 lipca 1883 w Turynie, zm. 5 marca 1947 w Rzymie) – włoski kompozytor, pianista, dyrygent i muzykolog.
Rodzina Caselli posiadała wiele muzyków; jego pradziadek, przyjaciel Paganiniego, grał pierwszą wiolonczelę w Teatrze św. Karola w Lizbonie, później zostając solistą w Królewskiej Kaplicy w Turynie. Ojciec Alfreda, Carlo Casella, również był profesjonalnym wiolonczelistą, tak jak jego bracia, Cesare i Giacchino; jego matka była pianistką i udzielała chłopcu jego pierwszych lekcji muzyki.
Alfredo wstąpił do Konserwatorium Paryskiego w 1896 aby studiować fortepian u Louisa Diémera oraz kompozycję u Gabriela Fauré; u tych samych nauczycieli studiowali George Enescu i Maurice Ravel. Podczas jego okresu paryskiego, poznał Claude'a Debussy'ego, Igora Strawinskiego i Manuela de Fallę, miał także kontakt z Ferruccio Busonim, Gustavem Mahlerem oraz Richardem Straussem.
Casella rozwinął w sobie głęboki podziw dla Debussy'ego po usłyszeniu jego Prélude à l'après-midi d'un faune w 1898, choć jego własne dzieła korzystały z technik romantyzmu (podobnie jak te Straussa czy Mahlera), zamiast zwracać się ku impresjonizmowi. Jego pierwsza symfonia, z 1905 roku, jest właśnie z tego okresu. Właśnie swoją pierwszą symfonią Casella zadebiutował jako dyrygent - prowadził on jej premierę w Monte Carlo w 1908. (W latach 1927-1929 Casella był głównym dyrygentem orkiestry Boston Pops, gdzie był później zastąpiony przez Arthura Fiedlera).
Po powrocie do Włoch podczas I wojny światowej, zaczął on udzielać lekcji fortepianu w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie. Był jednym z najbardziej znanych włoskich wirtuozów fortepianu swojego pokolenia, i razem z Arturo Boruccim (wiolonczela) oraz Alberto Poltronierim (skrzypce), utworzył Trio Italiano, w 1930. Grupa ta spotykała się z wielkim uznaniem w Europie i w Ameryce. Wzrost jego znaczenia jako pianisty i jego praca z Trio to okres powstawania niektórych z jego najbardziej znanych kompozycji, takich jak A notte alta, Sonatina, Nove Pezzi i Siedem studiów, op. 70, na fortepian. Specjalnie z myślą o repertuarze Trio napisał Sonatę a Tre i Potrójny koncert.
Największy sukces wśród prac Caselli odniósł jego balet La Giara, napisany do scenariusza Luigiego Pirandelliego; inne ważne dzieła z tego okresu to Italia, Concerto Romano, Partita i Scarlattiana na fortepian i orkiestrę, koncerty na wiolonczelę i skrzypce, Paganiniana oraz Koncert na fortepian, instrumenty skrzypcowe, perkusję i kotły. Wśród jego muzyki kameralnej, obie sonaty na wiolonczelę są dość często grane współcześnie, tak samo jak późna Sonata na harfę i cała jego twórczość na flet i fortepian. Casella stworzył także taśmy muzyczne na pianolę - wszystkie z nich przetrwały do dzisiaj. W 1923, razem z Gabrielem D’Annunziem i Gianfrancesciem Malipierim z Wenecji stworzył organizację mającą na celu promocję ówczesnej włoskiej muzyki współczesnej, zwanej „Korporacją Nowej Muzyki”.
Przywrócenie ogólnej uwagi pracom Antonio Vivaldiego w XX wieku jest głównie zasługą Caselli, który w 1939 zorganizował historyczny Tydzień Vivaldiego, w który zaangażowany był również poeta Ezra Pound. Po tym wydarzeniu, kompozycje Vivaldiego spotykały się prawie za każdym razem z sukcesem, a autentystyczne koncerty jego muzyki na nowo przywróciły go do sławy. W 1947, wenecki przedsiębiorca Antonio Fanna stworzył Włoski Instytut Antonio Vivaldiego, z kompozytorem Malipierem jako jego dyrektorem artystycznym, mając na celu promocję muzyki Vivaldiego i wydawanie nowych edycji jego dzieł. Praca Caselli w imieniu jego muzycznych przodków włoskiego baroku umieściła go w centrum neoklasycystycznego odrodzenia we wczesnym XX. wieku, wywierając także wpływ na jego własne utwory.
Zazwyczaj generazione dell'ottanta ("generacja z 80."), zawierająca w sobie m.in. samego Casellę, Malipierego, Ottorina Respighiego, Ildebranda Pizzettiego oraz Franco Alfana - wszyscy urodzeni ok. 1880, pokolenie post-Pucciniowskie - koncentrowała się na pisaniu prac instrumentalnych bardziej niż oper, w których Puccini i jego muzyczni naśladowcy się specjalizowali. Członkowie tego pokolenia byli dominującymi postaciami włoskiego życia muzycznego po śmierci Pucciniego w 1924; posiadali oni swoje odpowiedniki we włoskiej literaturze i malarstwie. Casella, który był bardzo zainteresowany malarstwem, zgromadził sporą kolekcję obrazów i rzeźb. Był być może najbardziej "międzynarodowym" w swoich inspiracjach stylistycznych i perspektywach z całej generazione dell'ottanta, przynajmniej część swojej muzycznej edukacji odbywając w Paryżu i zaprzyjaźniając się z wieloma kompozytorami zagranicznymi w czasie jego pobytu tamże.