Orkiestra Solo
Orkiestra + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Giuseppe Sarti

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Orkiestra

według popularności
Ciro riconosciuto (Ciro uznane)Deucalion og Pyrrha (Deukalion og Pyrrha)Didone abbandonata (Dido opuszczony)Duetto a due soprani (Duet na dwa soprany)Fra i due litiganti il terzo gode (Pomiędzy dwoma uczestnikami sporów ma trzecią)Giulio SabinoGli amanti consolati (Kochankowie konsulaty)I contrattempi (Do wpadek)I finti eredi (I finti Eredi)La clemenza di Tito (La Clemenza di Tito)La giardiniera brillante (Genialny ogrodnik)Le gelosie villane (Le Gelosie villane)Medonte, re di Epiro (Medon, król Epiru)Overture in C major (Uwertura w C-dur)Sinfonia in E major (Symfonia E-dur)Slava v vyschnich BohuSoliman den AndenTronfølgen i Sidon (Tronfølgen i Sydonu)Vologeso
Wikipedia
Giuseppe Sarti (ochrzczony 1 grudnia 1729 w Faenzy, zm. 28 lipca 1802 w Berlinie) – włoski kompozytor.
Studiował w Padwie u Francesca Antonia Vallottiego oraz w Bolonii u Giovanniego Battisty Martiniego. W 1743 roku został wybrany członkiem bolońskiej Accademia Filarmonica. W latach 1748–1752 był organistą katedry w Faenzy. W 1752 roku objął posadę dyrektora teatru w Faenzy, w tym samym roku wystawił swoją pierwszą operę, Pompeo in Armenia. W 1753 roku jako dyrygent grupy orkiestrowej Pietro Mingottiego wyjechał do Kopenhagi, gdzie wywarł wrażenie na królu duńskim Fryderyku V, w 1755 roku otrzymując od niego posadę nadwornego kapelmistrza. W 1763 roku został wysłany do Włoch z misją werbunku śpiewaków do opery dworskiej, jednak z powodu śmierci króla nie wrócił już do Danii. Od 1766 do 1767 roku był kierownikiem chóru w Conservatorio della Pietà w Wenecji. W 1768 roku ponownie wyjechał do Kopenhagi, gdzie był nadwornym kapelmistrzem i w latach 1770–1775 dyrygentem teatru dworskiego. W Danii poślubił też włoską śpiewaczkę operową, Camillę Passi. Od 1775 roku był dyrektorem Conservatorio dell’Ospedaleto w Wenecji. W 1779 roku wygrał konkurs na stanowisko kapelmistrza katedry w Mediolanie, pokonując Giovanniego Paisiello.
W 1784 roku wyjechał do Petersburga, gdzie objął posadę kapelmistrza na dworze Katarzyny II. W drodze do Rosji zatrzymał się w Wiedniu, gdzie spotkał W.A. Mozarta, który później wykorzystał w Don Giovannim motyw z opery Sartiego Fra i due litiganti. Popadłszy w niełaskę po premierze swojej opery Armida e Rinaldo (1786) wskutek intryg portugalskiej śpiewaczki Luísy Todi opuścił Petersburg, znalazł jednak zatrudnienie na dworze księcia Grigorija Potiomkina, któremu towarzyszył w kampanii wojennej przeciwko Turcji. Po zdobyciu Oczakowa napisał uroczyste Te Deum na chór z udziałem dział i dzwonów cerkiewnych, wykonane w styczniu 1789 roku w Jassach. W 1793 roku wrócił do służby na dworze petersburskim. Był nauczycielem córek Pawła I. Po zabójstwie cara opuścił Rosję, zmarł w Berlinie w trakcie podróży powrotnej do Włoch.
Tworzył cieszące się w swoim czasie dużą popularnością w całej Europie opery, zarówno seria, jak i buffa. Podczas pobytu w Danii i w Rosji przyczynił się do rozwoju muzyki w tych krajach, w Danii pisał singspiele do tekstów w języku duńskim, w Rosji był współtwórcą opery Naczalnoje Uprawlenije Olega z librettem w języku rosyjskim, komponował też dzieła religijne wykorzystując elementy muzyki cerkiewnej.
Napisał 75 oper, 12 kantat, 4 msze, 5 requiem (w tym Requiem pamięci Ludwika XVI, 1793), 3 magnifikaty, 3 Miserere, 7 Te Deum, 2 nabożeństwa cerkiewne, 7 oratoriów, motety, psalmy, 25 symfonii, 3 koncerty, 4 sonaty na skrzypce lub flet, 13 sonat na instrument klawiszowy, utwory kameralne. Był też autorem traktatów dotyczących teorii generałbasu i harmonii. W 1796 roku zaprezentował w Cesarskiej Akademii Nauk skonstruowany przez siebie aparat do obliczania częstotliwości drgań. Był twórcą tzw. petersburskiego kamertonu (a¹ = 432 Hz).
Jego uczniem był Luigi Cherubini.
(na podstawie materiałów źródłowych)