Johan Severin Svendsen (ur. 30 września 1840 w Oslo, zm. 14 czerwca 1911 w Kopenhadze) – norweski kompozytor i dyrygent.
Syn muzyka wojskowego, który nauczył syna gry na skrzypcach, klarnecie i flecie. W wieku 9 lat został członkiem orkiestry tanecznej w Oslo, mając 11 lat komponował dla niej tańce i marsze. W 1855 roku wstąpił do armii, gdzie grał na klarnecie w orkiestrze wojskowej. W latach 1857–1859 uczestniczył w koncertach abonamentowych jako skrzypek orkiestry teatralnej, a w 1860 roku debiutował w Bergen jako dyrygent. Pobierał lekcje gry na skrzypcach u Fredrika Ursina i Carla Arnolda. W latach 1863–1867, dzięki otrzymanemu stypendium królewskiemu, studiował w konserwatorium w Lipsku u
Ferdinanda Davida,
Moritza Hauptmanna, Ernsta Friedricha Richtera i
Carla Reineckego. Studia ukończył z pierwszą nagrodą za kompozycję. W 1867 roku dał koncert w rodzinnym Oslo, jednak pomimo pozytywnej opinii ze strony
Edvarda Griega spotkał się z chłodnym przyjęciem i wrócił do Lipska. W latach 1868–1870 przebywał w Paryżu. W 1871 roku odwiedził Nowy Jork, gdzie poślubił poznaną wcześniej w Paryżu amerykańską pianistkę Sarę Levett. Po powrocie do Lipska został koncertmistrzem orkiestry Euterpe.
W 1872 roku wziął udział jako skrzypek w prowadzonym przez
Richarda Wagnera wykonaniu
IX symfonii Ludwiga van Beethovena z okazji otwarcia Teatru Operowego w Bayreuth. W latach 1872–1877 dyrygował koncertami norweskiego towarzystwa muzycznego w Oslo. W 1874 roku otrzymał roczną pensję rządową. W kolejnych latach odwiedził Rzym (1877–1878) i Londyn (1878), następnie po ponownym pobycie w Paryżu powrócił w 1880 roku do Oslo. Od 1883 roku mieszkał w Kopenhadze, gdzie był dyrygentem opery królewskiej i organizatorem corocznych koncertów symfonicznych. Gościnnie występował w Wiedniu, Petersburgu, Moskwie, Helsinkach, Brukseli, Paryżu i Londynie. W 1901 roku rozwiódł się ze swoją pierwszą żoną i poślubił tancerkę Juliette Haase. W 1908 roku przeszedł na emeryturę.
Odznaczony został krzyżem kawalerskim norweskiego Orderu Świętego Olafa oraz komandorią duńskiego Orderu Danebroga i złotym Medalem za Zasługi.
Był najważniejszą obok
Edvarda Griega postacią norweskiego życia muzycznego XIX wieku i podobnie jak on był reprezentantem szkoły narodowej w duchu romantycznym, preferując jednak w przeciwieństwie do niego duże formy orkiestrowe. Był pierwszym norweskim symfonikiem. Przejawiał jednak większe zainteresowanie wykonawstwem niż twórczością. Był wysoko ceniony przez współczesnych jako dyrygent.