Orkiestra Solo
Orkiestra + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Karol Lipiński

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Orkiestra

#Partie dla: Orkiestra
według popularności
È spento il tempo ormai, Op.25Fantaisie et variations sur 'Les Huguenots', Op.26 (Fantazja i wariacje na 'Les hugenotów', Op.26)Kłótnia przez zakładRéminiscences des 'Puritains', Op.28Rondeau de Concert, Op.18 (Rondeau de concert, Op.18)Rondo alla Polacca, Op.7 (Rondo alla Polacca, op.7)Syrena z DniestruVariations sur la cavatine 'Ecco ridente il Cielo', Op.20Variations sur un thème de la Cenerentola de Rossini, Op.11 (Wariacje na temat Kopciuszku Rossiniego, op.11)Variations, Op.5 (Odmiany, Op.5)Violin Concerto No.1, Op.14 (Koncert skrzypcowy nr 1, op.14)Violin Concerto No.2, Op.21 (Koncert skrzypcowy nr 2, op.21)Violin Concerto No.3, Op.24

Partie dla: Orkiestra

È spento il tempo ormai, Op.25Réminiscences des 'Puritains', Op.28
Wikipedia
Karol Józef Lipiński (ur. 30 października 1790 w Radzyniu Podlaskim, zm. 16 grudnia 1861 w Urłowie, dzisiaj rejon zborowski, obwód tarnopolski) – polski skrzypek, kompozytor i pedagog.
Od wczesnego dzieciństwa zdradzał wybitne zdolności muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się od piątego roku życia – początkowo od ojca Feliksa (1765-1847) – kapelmistrza orkiestry w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim.
Po przeniesieniu się Lipińskich w 1799 r. do Lwowa grał w orkiestrze prowadzonej przez ojca w domu Adama Starzeńskiego oraz w zespołach kameralnych. Pod koniec 1809 r. Lipiński został zaangażowany na stanowisko koncertmistrza orkiestry teatru niemieckiego we Lwowie (Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny obejmował tylko teatr niemiecki – polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z przedsiębiorcami austriackimi). Po dwóch latach pracy w orkiestrze został jej kapelmistrzem. We Lwowie mieszkał przez 40 lat do 1839 r., pracując jako dyrygent, a potem dyrektor orkiestry. We Lwowie powstała zdecydowana większość jego kompozycji, m.in. 3 symfonie (Es-dur, B-dur, Uwertura D-dur), trzy koncerty skrzypcowe, kaprysy, polonezy oraz kilka śpiewogier („oper”): Syrena z Dniestru, mająca swą prapremierę we Lwowie w 1814, Kłótnia przez zakład i Terefere i Tarapacie.
W 1812 roku odbył podróż do Warszawy, aby zapoznać się z pracą teatru operowego.
W roku 1814 wyjechał do Wiednia, aby poznać sławnego wówczas niemieckiego skrzypka-wirtuoza Ludwika Spohra. Po tym spotkaniu postanowił obrać karierę koncertującego skrzypka, zaś po powrocie do Lwowa porzucił pracę w teatrze i zajął się doskonaleniem gry na skrzypcach. Równocześnie komponował i zajmował się działalnością pedagogiczną.
Pod koniec października 1817 r. udał się na koncerty do Włoch. Spotkał się z Paganinim w 1818 r. (koncertowali razem dwukrotnie 17 kwietnia i 24 maja 1818 r.).
W latach 1819-1824 koncertował w Kijowie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Lipsku i Wrocławiu, Wilnie, Krzemieńcu i Kamieńcu Podolskim. W tym czasie powstały liczne jego utwory.
W 1823 r. koncertował w Kijowie wspólnie z Marią Szymanowską. Występował w Warszawie w grudniu 1827 i na początku 1828 r. dając sześć koncertów w Teatrze Narodowym, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królewsko-Polskiego.
W 1829 r. podczas uroczystości koronacyjnych Mikołaja I, na które przybył również Paganini obaj artyści koncertowali wywołując w prasie warszawskiej gorącą polemikę na temat wyższości ich gry. Lipiński po powrocie z Warszawy zaniechał koncertowania i poświęcił się pracy kompozytorskiej. W 1834 r. rozpoczął występy z nowym repertuarem w Warszawie i Poznaniu, a w 1835 roku udał się na półtoraroczną podróż artystyczną na Zachód.
W Lipsku sprawował stanowisko koncertmistrza w słynnej orkiestrze Gewandhaus. Stamtąd udał się do Paryża. Koncertował niewiele z powodu długiej naprawy uszkodzonych skrzypiec. Z Paryża przeniósł się z koncertami do Anglii (Londyn, Manchester).
W latach 1837-1839 poczynił starania o stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie, które otrzymał w 1839 r. Niemal do ostatnich dni swego życia jego działalność była związana z tym miastem.
Współpracował z Richardem Wagnerem, przyjaźnił się z Robertem Schumannem. W Dreźnie powstały jego ostatnie utwory. Tutaj też rozwinął swoją działalność pedagogiczną kształcąc wielu skrzypków i opiekując się młodymi talentami (Henryk Wieniawski). Paganini zapytany, kto według niego jest najlepszym skrzypkiem na świecie, odpowiedział: „Nie wiem kto jest najlepszy, ale Lipiński ma na pewno drugie miejsce”.
W 1845 Lipiński zakupił majątek Urłów koło Tarnopola. Artysta spędzał tam wakacje, a po przejściu na emeryturę przeniósł się do Urłowa na stałe i tam zmarł na astmę w 1861 roku. Po śmierci kompozytora Urłów przeszedł w ręce jego synów, Gustawa i Konstantego. W testamencie Lipiński przeznaczył majątek w Urłowie na utworzenie fundacji stypendialnej jego imienia, wspierającej młodych skrzypków kształcących się w konserwatoriach we Lwowie, Neapolu i Wiedniu. Fundacja działała aż do wybuchu I Wojny Światowej.
Spośród mało dziś znanych kompozycji Lipińskiego największe uznanie zdobył sobie II Koncert skrzypcowy D-dur op. 21, zwany także koncertem wojskowym. Oprócz niego był on twórcą czterech innych koncertów skrzypcowych (z których jeden się nie zachował), kaprysów i innych utworów wirtuozowskich, głównie na skrzypce z akompaniamentem, polonezów, rond, etiud, wariacji, muzyki do wodewilów, 2 trio smyczkowych i trzech wczesnych symfonii.
Zobacz teksty Karola Lipińskiego na Wikiźródłach