Orkiestra Solo
Orkiestra + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Ottorino Respighi

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Orkiestra

#Aranżacje dla: Orkiestra
według popularności

A

Adagio con variazioni (Powoli z wariacjami)Antiche danze et arie per liuto, Suite No.1 (Starożytne tańce et melodie na lutni, Suite No.1)Antiche danze et arie per liuto, Suite No.2 (Starożytne tańce et melodie na lutni, Suite No.2)Aretusa

B

Ballata delle Gnomidi (Ballada o Gnomidi)BelfagorBelkis, Regina di Saba

C

Concerto gregorianoConcerto in modo misolidio (Miksolidyjska Koncert w trybie)

F

Fantasia slava (Fantasia Slava)Fontanny rzymskie

I

Impressioni brasiliane (Brazylijska Impresje)

L

La boutique fantasque (Kapryśny sklep)La Pentola Magica

M

Metamorphoseon

P

Piano Concerto in A minor (Koncert fortepianowy a-moll)Pinie rzymskiePoema autunnale

R

Roman Festivals

S

Sinfonia Drammatica (Dramatyczna Symfonia)

T

The Birds (Ptaki)ToccataTrittico Botticelliano (Botticelli Tryptyk)

V

Vetrate di Chiesa (Witraże kościoła)

Aranżacje dla: Orkiestra

Antiche danze et arie per liuto, Suite No.1 (Starożytne tańce et melodie na lutni, Suite No.1)Antiche danze et arie per liuto, Suite No.2 (Starożytne tańce et melodie na lutni, Suite No.2)La boutique fantasque (Kapryśny sklep)
Wikipedia
Ottorino Respighi (ottoˈriːno resˈpiːɡi, ur. 9 lipca 1879 w Bolonii, zm. 18 kwietnia 1936 w Rzymie) – włoski kompozytor, muzykolog i dyrygent, uznawany za jedną z najważniejszych postaci włoskiej muzyki instrumentalnej początku XX wieku. Najbardziej znany z tzw. Rzymskiej trylogii na orkiestrę (Fontanny rzymskie, Pinie rzymskie i Święta rzymskie).
Respighi był synem nauczyciela gry na fortepianie, a jako dziecko pobierał lekcje gry u ojca na tym instrumencie i na skrzypcach. W latach 1891–1899 uczył się w Liceo musicale w Bolonii gry na skrzypcach i altówce u Federico Sartiego oraz kompozycji u Luigiego Torchiego i Giuseppe Martucciego.
Po ukończeniu liceum został na krótko zaangażowany jako altowiolista w miejskiej orkiestrze. Niedługo potem wyjechał na dwa sezony (1900/01 i 1902/03), by grać jako pierwszy altowiolista w Sankt Petersburgu. Tam poznał Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, u którego pobrał kilka lekcji kompozycji. Sposób, w jaki Rimski-Korsakow wykorzystywał możliwości orkiestry wywarł głęboki wpływ na Respighiego. W 1902 przez krótki czas studiował także u Maxa Brucha w Berlinie. W 1903 powrócił do Bolonii, gdzie ponownie podjął pracę jako muzyk orkiestrowy, a coraz częściej prezentował także własne kompozycje oraz opracowania muzyki barokowej. Drugi pobyt w Berlinie, w latach 1908–1909 dalej rozszerzył muzyczne horyzonty kompozytora i przyniósł mu pewne uznanie poza granicami Włoch. Na życie zarabiał w tym czasie jako akompaniator w szkole śpiewu.
Mniej więcej od prawykonania kantaty Aretuza w 1911 Respighi zwrócił się ku akompaniamentowi fortepianowemu. Nie udało mu się uzyskać stałego etatu w Liceo musicale w Bolonii, ale w 1913 roku został profesorem kompozycji w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie (Liceo musicale di Santa Cecilia). W gronie jego uczniów znalazła się w 1915 roku kompozytorka i śpiewaczka Elsa Olivieri Sangiacomo, którą Respighi poślubił w 1919 roku. Małżeństwo nie doczekało się potomstwa.
Przełomowym wydarzeniem dla kariery kompozytorskiej Respighiego okazał się świetnie przyjęty poemat symfoniczny Fontanny rzymskie, po raz pierwszy wykonany w 1916 roku i grany także w innych krajach. W 1923 roku został dyrektorem Conservatorio di S. Cecilia (taką nazwę w 1919 przyjęło Liceo musicale di S. Cecilia). Kompozytor zrezygnował ze stanowiska ze względu na brak czasu na tworzenie w roku 1926, ale aż do roku 1935 pozostał nauczycielem.
Respighi w późniejszych latach podejmował liczne podróże po Włoszech i świecie, podczas których prezentował własne utwory, zarówno jako dyrygent, jak również jako akompaniator (zwykle swojej żony), czasami także jako pianista solowy. Muzyka kompozytora cieszyła się uznaniem także wśród rządu faszystowskiego, przy czym kompozytor nie wdawał się w bliższe kontakty z politykami. Międzynarodowa popularność pozwalała na wstawianie się za innymi muzykami, w tym Arturo Toscaninim.
Względy zdrowotne od 1933 nie pozwalały Respighiemu komponować nowych utworów. Zmarł w wieku 56 lat na chorobę serca. Rok po pogrzebie szczątki przeniesiono do Bolonii na koszt miasta. Żona kompozytora, Elsa przeżyła Respighiego o 60 lat i popularyzowała przez ten czas jego twórczość.
Wczesne dzieła zdradzały klasycyzujące tendencje kompozytora. Język muzyczny Respighiego uległ głębokiej przemianie po pobycie w Rosji. Nowe kompozycje cechowały się swobodną formą, nowoczesną harmoniką i szeroką gamą środków muzycznych. Piero Santi określił Respighiego, razem z Ildebrandem Pizzettim, Gian Franceskiem Malipierem i Alfredo Casellą wspólnym określeniem „Generazione dell’ottanta”, czyli pokolenia urodzonego około 1880 roku. Kompozytorzy ci kontestowali dominację werystycznych oper, np. Giuseppe Verdiego i, w ich mniemaniu, zbyt silny wpływ Francji i Niemiec na styl tej formy. W bibliotekach i archiwach wyszukiwali dawne utwory twórców włoskich, które przetapiali na język muzyki współczesnej. Sam Respighi nie unikał w swojej muzyce np. bitonalności. W dziełach orkiestrowych da się zauważyć wpływy francuskiego impresjonizmu, szczególnie stylu Maurice′a Ravela. Nie przeszkadzało to Respighiemu propagować także styl inspirowany klasycyzmem. W przeciwieństwie do Francji, gdzie Grupa Sześciu (Les Six) poszukiwała prostoty w muzyce u klasyków wiedeńskich, Respighi zwrócił się w stronę muzyki włoskiego baroku i renesansu, którą ubierał w nową szatę muzyczną (suita orkiestrowa Gli uccelli – Ptaki) albo czerpał z niej dosłownie, by tworzyć dzieła in stile antico, jak np. Antiche danze ed arie per liuto