Pietro Alessandro Guglielmi (ur. 9 grudnia 1728 w Massie, zm. 19 listopada 1804 w Rzymie) – włoski kompozytor.
Uczył się gry na fagocie i altówce przypuszczalnie od ojca, Jacopo Guglielmiego, kapelmistrza na dworze księcia Alderana Cybo w Massie. Studiował też kontrapunkt i grę na instrumentach klawiszowych u stryja, Domenica Guglielmiego. Od około 1746 do 1754 roku dzięki protekcji księżnej Ricciardy Gonzaga uczył się w Conservatorio di S. Maria di Loreto w Neapolu u
Francesco Durantego. Swoją pierwszą operę, napisaną do tekstu w dialekcie neapolitańskim Lo solachianello ’mbroglione, wystawił w 1757 roku. Przez kilka lat działał jako twórca operowy w Neapolu, później jego dzieła wystawiano też w Rzymie, Florencji, Trewirze i Mediolanie. W 1762 roku odwiedził Drezno. W latach 1767–1772 był członkiem kapeli King’s Theatre w Londynie, następnie wrócił do Włoch. Między 1776 a 1793 rokiem ponownie przebywał w Neapolu. W 1793 roku został mianowany kapelmistrzem bazyliki św. Piotra na Watykanie, a w 1797 roku także bazyliki San Lorenzo in Lucina. Był członkiem Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie.
Był żonaty z Marią Leli (także Lelia Acchiapati lub Acchiappati), która w 1770 roku wystąpiła w londyńskim King’s Theatre w napisanej przez męża operze Ezio. Miał opinię utracjusza i rozpustnika, uczestniczył w wielu pojedynkach, mimo doczekania się 8 dzieci nie troszczył się o swoją rodzinę.
Należał do ostatniej generacji szkoły neapolitańskiej, tworzył głównie opery komiczne. Jego utwory w ciągu czterech dekad działalności kompozytorskiej przeszły ewolucję od 3-aktowych oper z dominacją arii da capo i nielicznymi ansamblami budowanymi na zasadzie łańcuchowego zestawienia odcinków, po na ogół 2-aktowe z dużą rolą ansamblu, 2-częściową arią z powtórzeniem w miejsce arii da capo i partiami solowymi w formie cavatiny i ronda. Za życia cieszył się dużą popularnością, jego opery wystawiane były także poza granicami Włoch, konkurowały z twórczością
Giovanniego Paisiella i
Domenico Cimarosy. Rozgłos zdobyły też sobie jego oratoria. Po śmierci Guglielmiego jego twórczość popadła w zapomnienie.