Orkiestra Solo
Orkiestra + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Pietro Alessandro Guglielmi

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Orkiestra

według popularności
Debora e SisaraEzioGratias agimus tibi (Gratias agimus Tobie)I finti amori (I finti Amori)Il poeta di campagna (Poeta wsi)La bella pescatrice (Piękna Fisherwoman)La Felicità dell'AnfrisoLa lanterna di Diogene (La Lanterna di Diogene)La pastorella nobile (Pasterka szlachetny)La Quakera spiritosa (Dowcipny Quakera)La semplice ad arte (Proste pomysłowo)Le Vicende d'amore (Vicende amore)L'inganno amoroso (Oszustwo z miłości)Ruggiero
Wikipedia
Pietro Alessandro Guglielmi (ur. 9 grudnia 1728 w Massie, zm. 19 listopada 1804 w Rzymie) – włoski kompozytor.
Uczył się gry na fagocie i altówce przypuszczalnie od ojca, Jacopo Guglielmiego, kapelmistrza na dworze księcia Alderana Cybo w Massie. Studiował też kontrapunkt i grę na instrumentach klawiszowych u stryja, Domenica Guglielmiego. Od około 1746 do 1754 roku dzięki protekcji księżnej Ricciardy Gonzaga uczył się w Conservatorio di S. Maria di Loreto w Neapolu u Francesco Durantego. Swoją pierwszą operę, napisaną do tekstu w dialekcie neapolitańskim Lo solachianello ’mbroglione, wystawił w 1757 roku. Przez kilka lat działał jako twórca operowy w Neapolu, później jego dzieła wystawiano też w Rzymie, Florencji, Trewirze i Mediolanie. W 1762 roku odwiedził Drezno. W latach 1767–1772 był członkiem kapeli King’s Theatre w Londynie, następnie wrócił do Włoch. Między 1776 a 1793 rokiem ponownie przebywał w Neapolu. W 1793 roku został mianowany kapelmistrzem bazyliki św. Piotra na Watykanie, a w 1797 roku także bazyliki San Lorenzo in Lucina. Był członkiem Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie.
Był żonaty z Marią Leli (także Lelia Acchiapati lub Acchiappati), która w 1770 roku wystąpiła w londyńskim King’s Theatre w napisanej przez męża operze Ezio. Miał opinię utracjusza i rozpustnika, uczestniczył w wielu pojedynkach, mimo doczekania się 8 dzieci nie troszczył się o swoją rodzinę.
Należał do ostatniej generacji szkoły neapolitańskiej, tworzył głównie opery komiczne. Jego utwory w ciągu czterech dekad działalności kompozytorskiej przeszły ewolucję od 3-aktowych oper z dominacją arii da capo i nielicznymi ansamblami budowanymi na zasadzie łańcuchowego zestawienia odcinków, po na ogół 2-aktowe z dużą rolą ansamblu, 2-częściową arią z powtórzeniem w miejsce arii da capo i partiami solowymi w formie cavatiny i ronda. Za życia cieszył się dużą popularnością, jego opery wystawiane były także poza granicami Włoch, konkurowały z twórczością Giovanniego Paisiella i Domenico Cimarosy. Rozgłos zdobyły też sobie jego oratoria. Po śmierci Guglielmiego jego twórczość popadła w zapomnienie.
(na podstawie materiałów źródłowych)