Skrzypce Solo
Skrzypce + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Felix Draeseke

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Skrzypce

#Aranżacje dla: Skrzypce
#Partie dla: Skrzypce
według popularności
Quintet for Piano, Strings and HornString Quartet No.1, Op.27 (Kwartet smyczkowy nr 1, op.27)String Quartet No.2, Op.35 (Kwartet smyczkowy nr 2, op.35)String Quartet No.3, Op.66 (Kwartet smyczkowy nr 3, Op.66)String Quintet, Op.77 (Kwintet smyczkowy, Op.77)Violin Concerto, WoO 15 (Koncert skrzypcowy Woo 15)

Aranżacje dla: Skrzypce

Violin Concerto, WoO 15 (Koncert skrzypcowy Woo 15)

Partie dla: Skrzypce

Academische Festouvertüre, Op.63String Quintet, Op.77 (Kwintet smyczkowy, Op.77)
Wikipedia
Felix August Bernhard Draeseke (ur. 7 października 1835 w Coburgu, zm. 26 lutego 1913 w Dreźnie) – niemiecki kompozytor, jeden z czołowych przedstawicieli tzw. „nowej szkoły niemieckiej”.
W latach 1852–1855 studiował w konserwatorium w Lipsku, porzucił je jednak i później uczył się prywatnie kompozycji u Juliusa Rietza. W okresie tym pisywał do czasopisma Neue Zeitschrift für Musik. W 1855 roku wyjechał do Berlina, następnie w 1856 roku do Drezna. Uczył gry na fortepianie. W 1863 roku zamieszkał w Szwajcarii, gdzie do 1874 roku uczył w konserwatorium w Lozannie. W 1876 roku powrócił do Drezna, gdzie w 1884 roku objął klasę kompozycji w tamtejszym konserwatorium. W 1892 roku otrzymał profesurę.
We wczesnym okresie twórczości był entuzjastą Liszta i Wagnera (tego drugiego poznał osobiście w 1857 roku w Lucernie), stopniowo wypracowując własny styl oparty na częstym stosowaniu techniki ostinatowej i kontrapunktu. Z czasem zwrócił się ku bardziej klasycznym środkom wyrazu, krytykując coraz bardziej postwagnerowski nurt w muzyce. Był niezwykle płodnym kompozytorem, choć jego twórczość nie zyskała sobie większego zainteresowania i popadła potem w zapomnienie. Napisał m.in. 4 symfonie, siedem oper do własnych librett, długie poematy symfoniczne, a także utwory kameralne i wokalne, w tym czteroczęściowe oratorium Christus. Był także autorem licznych prac krytycznych. W 1906 roku opublikował Die Konfusion in der Musik – pamflet wymierzony w Richarda Straussa.