Skrzypce Solo
Skrzypce + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Henryk Wieniawski

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Skrzypce

#Aranżacje dla: Skrzypce
#Partie dla: Skrzypce
według popularności

#

2 Mazurkas, Op.12 (2 Mazurki op.12)2 Mazurkas, Op.19 (2 Mazurki op.19)3 Feuillets d'Album, Op.23 (3 arkusze Album, op.23)

A

Adagio élégiaque, Op.5Allegro de Sonate, Op.2 (Allegro de Sonaty, Op.2)

C

Capriccio-Valse, Op.7 (Capriccio-Valse, op.7)

E

Etudes-Caprices, Op.18 (Etiudy-kaprysy, Op.18)

F

Fantaisie orientale, Op.24 (Fantazja Orientale, Op.24)Fantasia on Themes from 'Faust', Op.20

G

Grand caprice fantastique, Op.1 (Wielki Fantastique kaprys, Op.1)

K

Kujawiak in A minor (Kujawiak a-moll)

L

L’École moderne, Op.10 (Nowoczesna szkoła, Op.10)Le carnaval russe, Op.11 (Le Carnaval Russe, op.11)Légende (Legenda)

P

Polonaise brillante No.2, Op.21 (Polonez nr 2, op.21)Polonaise de concert, Op.4

R

Romance sans paroles, Op.9 (Romance sans Paroles, op.9)

S

Scherzo tarantelle, Op.16 (Scherzo Tarantelle, op.16)Souvenir de Moscou, Op.6 (Pamiętaj, Moskwa, Op.6)Souvenir de Posen, Op.3 (Zapamiętaj Posen, op.3)

T

Theme original varié, Op.15 (Skórka przy varié, Op.15)

V

Violin Concerto No. 1 (Koncert skrzypcowy nr 1)Violin Concerto No. 2 (Koncert skrzypcowy nr 2)

W

Wieniawski Album

Aranżacje dla: Skrzypce

2 Mazurkas, Op.19 (2 Mazurki op.19)Capriccio-Valse, Op.7 (Capriccio-Valse, op.7)Etudes-Caprices, Op.18 (Etiudy-kaprysy, Op.18)Fantasia on Themes from 'Faust', Op.20Kujawiak in A minor (Kujawiak a-moll)L’École moderne, Op.10 (Nowoczesna szkoła, Op.10)Le carnaval russe, Op.11 (Le Carnaval Russe, op.11)Légende (Legenda)Polonaise brillante No.2, Op.21 (Polonez nr 2, op.21)Polonaise de concert, Op.4Souvenir de Moscou, Op.6 (Pamiętaj, Moskwa, Op.6)Violin Concerto No. 1 (Koncert skrzypcowy nr 1)Violin Concerto No. 2 (Koncert skrzypcowy nr 2)

Partie dla: Skrzypce

Fantasia on Themes from 'Faust', Op.20Légende (Legenda)Polonaise brillante No.2, Op.21 (Polonez nr 2, op.21)Polonaise de concert, Op.4Violin Concerto No. 2 (Koncert skrzypcowy nr 2)
Wikipedia
Henryk Wieniawski (ur. 10 lipca 1835 w Lublinie, zm. 31 marca 1880 w Moskwie) – polski kompozytor, skrzypek i pedagog; brat Józefa i Juliana. Jeden z najwybitniejszych polskich skrzypków i kompozytorów w historii.
Dziadek Henryka Wieniawskiego, narodowości żydowskiej, Herszek Mejer Helman był cyrulikiem z Wieniawy, wówczas samodzielnego miasta pod Lublinem. Ojciec – Wolf Helman (Tobias Rufe Pietruszka) zmienił nazwisko na Tadeusz Wieniawski. Nazwisko przyjął od dzielnicy, w której mieszkał. Przed otrzymaniem dyplomu lekarskiego ochrzcił się. Tadeusz Wieniawski zasłużył się w powstaniu listopadowym, za co po dwakroć został odznaczony Krzyżem Wojskowym.
Tadeusz Wieniawski i Regina Wolff pobrali się 18 kwietnia 1833 r. w warszawskiej parafii św. Jana. Poprzedniego dnia Regina Wolff zmieniła wiarę z mojżeszowej na katolicką i przyjęła chrzest. Matka Henryka była córką żydowskiego lekarza z Warszawy dr. Józefa Wolffa oraz siostrą zamieszkałego w Paryżu pianisty i kompozytora Edwarda Wolffa.
Dom Wieniawskich był prawdziwym lubelskim salonem. Odwiedzali go wybitni artyści (np. w 1803 Miska Hauser), tu odbywały się koncerty, spotkania literackie i dyskusje. Zaważyło to nie tylko na późniejszej drodze życiowej Henryka Wieniawskiego, ale także dwóch jego braci, z których starszy, Julian Wieniawski został pisarzem i publicystą, natomiast młodszy, Józef Wieniawski, poświęcił się karierze pianistycznej.
Pierwszą nauczycielką Henryka była jego matka, potem zaś uczył się u Jana Hornziela, skrzypka Teatru Wielkiego w Warszawie, a następnie u Antoniego Parysa i Stanisława Serwaczyńskiego, solisty i koncertmistrza Opery Budapeszteńskiej. W 1843, mając osiem lat, wyjechał do Paryża, gdzie studiował pod kierunkiem Clavela, a po roku przeszedł do Lamberta-Josepha Massarta w Konserwatorium Paryskim. Konserwatorium ukończył jako 11-letni chłopiec w 1846 z I nagrodą i złotym medalem. Po studiach kontynuował przez 2 lata naukę u Massarta. Później – przez 2 miesiące – koncertował w Petersburgu, w krajach nadbałtyckich i Warszawie. W 1849 udał się ponownie do Paryża do Konserwatorium, gdzie w klasie Hipolita Colleta podjął studia kompozycji, które ukończył z wyróżnieniem w następnym roku. W tymże roku spotkał się także z Ferencem Lisztem i Karolem Lipińskim.
W 1850 rozpoczął, wraz z bratem Józefem, działalność koncertową, występując początkowo we wszystkich większych miastach Imperium Rosyjskiego, następnie w wielu krajach europejskich, wszędzie wzbudzając nieopisany entuzjazm. Współpracę z bratem zakończył w 1855. Po wielu dalszych sukcesach przyjął w 1860 funkcję pierwszego skrzypka dworu carskiego i solisty Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Równocześnie uczył gry na skrzypcach w tzw. klasach muzycznych Towarzystwa, przekształconych w 1862 w konserwatorium. Tu swoją kilkuletnią owocną działalnością pedagogiczną stworzył zalążek petersburskiej szkoły skrzypcowej, rozwiniętej przez Leopolda Auera we wspaniałą szkołę rosyjską. Każdego roku przez 3-4 miesiące koncertował w innych krajach Europy (m.in. Holandia, Belgia, Anglia), głównie w modnych kurortach. W roku 1860 ożenił się z Izabelą Hampton, której zadedykował Legendę op.17. Ich córką była kompozytorka Poldowski.
W 1872 roku, po 12 latach opuścił Rosję i udał się z Antonem Rubinsteinem na wielkie tournée koncertowe po Stanach Zjednoczonych. W ciągu 8 miesięcy artyści dali 215 koncertów. Wieniawski pozostał w Ameryce do 1874, koncertując ze słynną śpiewaczką Pauline Lucca. Po powrocie do Europy w 1874 podjął pracę pedagogiczną w konserwatorium w Brukseli jako następca chorego Henriego Vieuxtempsa i kontynuował ją do września 1877 (wśród jego prywatnych uczniów był Eugène Ysaÿe). Wskutek nasilających się dolegliwości serca i nadmiernej otyłości w ostatnich latach życia koncertował na siedząco. Zmarł w Moskwie. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 11-4-31). W manifestacyjnym pogrzebie uczestniczyło 40 tysięcy osób.
Od 1935 odbywa się co 5 lat (z wyjątkiem okresu okupacji) Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego, przeznaczony dla skrzypków do 30 roku życia. Pierwszy konkurs odbył się z inicjatywy Adama Wieniawskiego, bratanka słynnego skrzypka, w Warszawie. Drugi konkurs miał miejsce dopiero w 1952 w Poznaniu, gdzie do dziś odbywają się kolejne jego edycje, organizowane od 1962 przez Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Towarzystwo organizuje również co pięć lat w Poznaniu Międzynarodowy Konkurs Lutniczy im. Henryka Wieniawskiego.
Wieniawski ceniony był nie tylko jako wirtuoz dysponujący fenomenalną techniką, ale także jako wielki liryk. W relacjach często opisywano go jako poetę skrzypiec. Był ostatnim wirtuozem skrzypiec, który przeszedł do historii muzyki również jako kompozytor. W jego utworach obecne są oba te przymioty: brawurowa wirtuozeria oraz liryzm.
Komponować zaczął jako cudowne dziecko. W późniejszych latach tworzył na własne potrzeby, niekiedy publikując swoje utwory. Dzięki Wieniawskiemu do europejskiej literatury skrzypcowej wszedł polonez. Wśród kilku takich utworów dwa znalazły stałe miejsce w repertuarze: Polonez D-dur op. 4 i Polonez A-dur op. 21. Wieniawski stylizował też mazurki - najpopularniejsze z nich to opublikowane jako op. 19 z podtytułem mazurki charakterystyczne: żywiołowy Obertas i Dudziarz, wyraźnie naśladujący charakterystyczne, dudziarskie kwinty. Wiele miniatur, powstałych głównie na początku lat pięćdziesiątych, było jednak zaledwie typowymi, salonowymi utworami – sentymentalnymi albo popisowymi, nierzadko wykorzystującymi popularne rytmy taneczne.
Największą popularność zyskał Koncert skrzypcowy d-moll op. 22. Po koncertach Paganiniego jest to najczęściej nagrywany i wykonywany dziś koncert skrzypcowy napisany przez wirtuoza. Pomysł utworu narodził się zimą 1855 roku, zrealizowany został jednak dopiero po upływie siedmiu lat. Wcześniejszy Koncert skrzypcowy fis-moll, skomponowany przez osiemnastolatka, jest mniej popularny. Koncert fis-moll od razu obudził entuzjazm słuchaczy, Koncert d-moll musiał poczekać na uznanie.
Spośród dzieł typowo wirtuozowskich najczęściej wykonuje się dzisiaj Scherzo-tarantellę oraz wariacje i fantazje na obce, powszechnie znane tematy. W tej grupie utworów największą popularność zyskała Fantazja faustowska skomponowana sześć lat po premierze opery Charles’a Gounoda. Melodie z opery Faust opracowywało wielu skrzypków (m.in. Vieuxtemps, Alard, Sarasate), lecz dzisiaj grywa się przede wszystkim utwór Wieniawskiego. Liryzm w twórczości Wieniawskiego uosabia Legenda, wykonywana nie tylko w oryginalnej wersji na skrzypce z orkiestrą, ale jeszcze częściej z fortepianem, skomponowana podobno jako wyznanie miłości do Izabeli Hampton, przyszłej żony artysty.