Skrzypce Solo
Skrzypce + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Ildebrando Pizzetti

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Skrzypce

według popularności
String Quartet No.1 in A majorViolin Sonata in A minor (Sonata skrzypcowa a-moll)
Wikipedia
Ildebrando Pizzetti (ur. 20 września 1880 w Parmie, zm. 13 lutego 1968 w Rzymie) – włoski kompozytor.
Początkowo uczył się u swojego ojca, Odvardo Pizzettiego, pianisty i nauczyciela teorii. W latach 1895–1901 uczęszczał do konserwatorium w Padwie, gdzie jego nauczycielami byli Telesforo Righi (harmonia i kontrapunkt) oraz Giovanni Tebaldini (kompozycja). Po ukończeniu studiów udzielał lekcji prywatnie, w latach 1902–1904 był asystentem dyrygenta Teatro Regio di Parma, a od 1907 roku prowadził klasę kompozycji w konserwatorium. Od 1908 do 1924 roku profesor harmonii i kontrapunktu w Conservatorio Luigi Cherubini we Florencji, od 1917 roku był także jego dyrektorem. W latach 1924–1936 dyrektor konserwatorium w Mediolanie. Od 1936 do 1958 roku był wykładowcą kompozycji w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie, w latach 1947–1952 również jej dyrektorem.
W 1914 roku wspólnie z Giannotto Bastianellim założył we Florencji czasopismo Dissonanza, poświęcone włoskiej muzyce współczesnej. W 1920 roku wraz z Ernesto Consolo powołał do życia Società di Amici della Musica. Pisywał krytyki m.in. do mediolańskiego Secolo, florenckiej Nazione, rzymskich Tribuna, La rassegna musicale i Corriere della Sera. Często występował jako dyrygent, w 1930 roku odbył tounée po USA. W 1939 roku powołany na członka Accademia d’Italia. Członek honorowy brytyjskiej Royal Academy of Music (1959).
Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej w stopniu Wielkiego Oficera (1952) i Krzyżem Wielkim (1958).
Zaliczany do tzw. generazione dell’Ottanta. Ważne miejsce w jego twórczości zajmuje muzyka wokalna, kompozytor czerpał z chorału gregoriańskiego i polifonii świeckiej. Pizzetti dążył do reformy opery włoskiej w duchu dramatu muzycznego, nawiązując do tematyki mitologicznej, tradycji średniowiecznych misteriów oraz dorobku Monteverdiego, Cavalliego i Legrenziego. Pragnął doprowadzić do jedności warstwy muzycznej i dźwiękowej, stosując wyłącznie tekst stroficzny i samodzielnie pisząc libretta do swoich oper. Podstawowym elementem w operach Pizzettiego jest deklamacja, melodia oparta jest na małych interwałach, głosy poruszają się prawie wyłącznie w rejestrach centralnych, chór zaś w partiach dialogowych i refleksyjnych pełni rolę grupowego komentatora. Za życia kompozytora jego twórczość cieszyła się dużym uznaniem, choć zarzucano mu zbytnią statyczność jego oper. Po jego śmierci zainteresowanie nią spadło.
Był autorem prac La musica dei Greci (Rzym 1914), Musicisti contemporari (Mediolan 1914), Intermezzi critici (Florencja 1921), Paganini (Turyn 1940), Musica e dramma (Rzym 1945) oraz La musica italiana dell’Ottocento (Turyn 1946).
(na podstawie materiałów źródłowych)