Johann Peter Emilius Hartmann
Kompozycje dla: Skrzypce
Andantino med VariationerSuite for Piano and Violin, Op.66 (Suita na fortepian i skrzypce, Op.66)Theme and Variations (Temat i Wariacje)Violin Sonata No.1, Op.8 (Skrzypce Sonata nr 1, Op.8)Violin Sonata No.2, Op.39Violin Sonata No.3, Op.83 (Skrzypce Sonata No.3, Op.83)Aranżacje dla: Skrzypce
Liden Kirsten, Op.44 (Liden Kirsten, op.44)Valkyrien, Op.62Partie dla: Skrzypce
Gejstlig Ouverture, Op.9 (Gejstlig Uwertura, op.9)WikipediaJohann Peter Emilius Hartmann (ur. 14 maja 1805 w Kopenhadze, zm. 10 marca 1900 tamże) – duński kompozytor, dyrygent i organista.
Syn Augusta Wilhelma Hartmanna (1775–1850), skrzypka w kapeli królewskiej. Uczył się od ojca gry na fortepianie, skrzypcach i organach. Zgodnie z wolą rodziców ukończył studia prawnicze (1822–1828) na Uniwersytecie Kopenhaskim, po czym do 1870 roku pracował jako członek dworskiej komisji werbunkowej. W 1824 roku objął posadę organisty kościoła garnizonowego w Kopenhadze, następnie od 1843 roku do końca życia był organistą kopenhaskiej katedry NMP.
W latach 1827–1842 był wykładowcą konserwatorium Siboniego w Kopenhadze. Współzałożyciel i wykładowca utworzonego w 1866 roku Królewskiego Duńskiego Konserwatorium Muzycznego, którym zarządzał wspólnie z
N.W. Gadem i H.S. Paullim. Był także współzałożycielem towarzystwa muzycznego Musikforening, w latach 1839–1892 był jego przewodniczącym, odgrywając wiodącą rolę w życiu muzycznym Kopenhagi. Działał także w studenckim towarzystwie muzycznym Studentersangforeningen, od 1858 roku pełniąc funkcję jego prezesa. W 1874 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Kopenhaskiego.
Wielokrotnie odbywał podróże zagraniczne, odwiedził Niemcy, Szwajcarię, Austrię i Francję. W Berlinie poznał
Franza Berwalda i
Clarę Wieck, w Lipsku natomiast
Felixa Mendelssohna i
Roberta Schumanna. Wywarł wielkie wrażenie na Schumannie, który zamieszczał przez lata recenzje utworów Hartmanna na łamach Neue Zeitschrift für Musik. W 1843 roku Sonatą op. 34 zajął III miejsce w konkursie na sonatę fortepianową, ogłoszonym przez Norddeutscher Musikverein.
Był najważniejszym obok
Nielsa Wilhelma Gadego przedstawicielem duńskiego życia muzycznego XIX wieku. Jego twórczość, choć zdominowana przez utwory wokalno-instrumentalne, obejmuje wszystkie gatunki muzyczne. We wczesnym okresie nawiązywał do tradycji klasycystycznych, później jego muzyka nabrała charakteru romantycznego, z silnym wpływem elementów narodowych (zainteresowanie tematyką staroskandynawskich sag i mitów). Twórczość Hartmanna zdobyła sobie dużą popularność w Danii, w innych krajach była jednak mało znana.
(na podstawie materiałów źródłowych)