Skrzypce Solo
Skrzypce + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Matthias Weckmann

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Skrzypce

według popularności
Angelicus coeli chorus (Angelicus coeli chór)Es erhub sich ein Streit (To była wojna)Kommet her zu mir alle, die ihr mühselig und beladen seid (Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście,)Rex vertutumWenn der Herr die Gefangenen zu Zion (Jeśli Pan więźniowie Syjonu)
Wikipedia
Matthias Weckmann, także Wegkmann, Weykmann (ur. około 1619 w Niederdorla, zm. 24 lutego 1674 w Hamburgu) – niemiecki kompozytor i organista.
Syn duchownego i organisty. W 1628 lub 1629 roku został uczniem Heinricha Schütza w Dreźnie, uczył się też śpiewu u Caspara Kittela i gry na organach u Johanna Klemma. Od 1630 roku był dyszkancistą kapeli dworskiej w Dreźnie, a od 1632 roku jednym z jej organistów. W latach 1633–1636/1637 przebywał w Hamburgu, gdzie był uczniem Jacoba Praetoriusa, Jana Pieterszoona Sweelincka i Heinricha Scheidemanna. Następnie z polecenia Heinricha Schütza udał się do Holsztynu i Danii. Po powrocie do Drezna w 1639 roku objął funkcję organisty kapeli nadwornej elektora. Między 1642 a 1646 rokiem przebywał w Nykøbing jako członek duńskiej kapeli królewskiej, następnie w latach 1647–1648 w Hamburgu i Lubece. Od 1649 do 1655 roku ponownie działał na dworze drezdeńskim, gdzie zaprzyjaźnił się z Johannem Jakobem Frobergerem. W 1655 roku został organistą kościoła św. Jakuba w Hamburgu. Przyczynił się do rozwoju życia muzycznego w mieście, w 1660 roku wspólnie z Christophem Bernhardem założył Collegium musicum, stowarzyszenie muzyczne organizujące w refektarzu katedry cotygodniowe koncerty czwartkowe.
Z jego dorobku zachowało się 13 utworów wokalno-instrumentalnych, 9 pieśni, 9 sonat 4-głosowych, 2 sonaty 3-głosowe oraz kilka kompozycji na instrumenty klawiszowe. W kompozycjach wokalno-instrumentalnych widoczny jest wpływ Schütza i kompozytorów włoskich, przeważają wśród nich koncerty małogłosowe, pisane do tekstów biblijnych w języku niemieckim. Większość koncertów osadzona jest w tradycji polifonicznej i pozbawiona dramatyzmu. W dziełach organowych, szczególnie wariacjach, nawiązywał do stylu Sweelincka, stosując kontrapunkt motywiczny oraz techniki cantus firmus i kanonu, gęstą fakturę 6-głosową z podwójnym pedałem, rozbudowane figuracje na drobnych wartościach nutowych oraz efekty echa.