Friedrich Blume
Kompozycje dla: Solo
WikipediaFriedrich Blume (ur. 5 stycznia 1893 w Schlüchtern, zm. 22 listopada 1975 tamże) – niemiecki muzykolog.
W 1911 rozpoczął studia medyczne i filozoficzne na Uniwersytecie w Monachium, następnie został słuchaczem wykładów Heinricha Wölfflina z historii sztuki oraz Adolfa Sandbergera i Theodora Kroyera z muzykologii. Po obronieniu pracy licencjackiej z medycyny w 1914 zaniechał dalszego kształcenia w tym kierunku. W pełni poświęcił się rozwiniętym już tematycznie studiom humanistycznym w Lipsku, gdzie uczyli go
H. Riemann i A. Schering. Ze względu na wybuch I wojny światowej musiał przerwać studia i odbył służbę wojskową. W okresie walk na froncie zachodnim dostał się do niewoli brytyjskiej, skąd powrócił dopiero w 1919 r. Podjął wtedy przerwane studia muzykologiczne, jednak do filozofii i historii sztuki już nie powrócił w bezpośrednich studiach. Został ponownie przyjęty na Uniwersytet w Lipsku, gdzie w 1921 przy pomocy promotorów Hermanna Aberta i
Arnolda Scheringa uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy Studien zur Vorgeschichte der Orchester-Suite. W 1923 został lektorem na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Tam habilitował się dwa lata później na podstawie rozprawy Das modische Prinzip in der protestantischen Kirchenmusik. W 1927 powierzono mu kierownictwo Instytutu Muzykologii w Berlinie. Zaś rok później zaproponowano mu prowadzenie wykładów w Kirchenmusikschule w Spandau, którą propozycję przyjął entuzjastycznie. W 2. poł. l. 20. podjął się wydania opracowania, komentarzu i wydania dzieł wszystkich
M. Praetoriusa, a pod koniec dekady zainicjował serię wydawniczą Das Chorwerk. Ze względów politycznych Blume musiał opuścić w 1933 prestiżowy uniwersytet berliński i działał jako profesor w Kilonii. Jednak już w 1935 został powołany w skład pracowników stałych Staatliches Institut für deutsche Musikforschung w Berlinie. Z ramienia instytutu kierował w latach 1939–1945 wydaniem serii Das Erbe deutscher Musik i periodykiem „Deutsche Musikkultur”. Równolegle, w 1942, został przewodniczącym Neue Schütz-Gesselshaft. Był nim do 1946. W następnym roku, tuż po założeniu Gesellschaft für Musikforschung, został wybrany jego prezesem, którym był do 1962. W 1948-1972 był członkiem prezydium Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego. W 1949 podjął się redakcji encyklopedii Die Musik in Geschichte und Gegenwart. Zespołem encyklopedycznym kierował, mimo przejścia w 1958 na emeryturę, aż do śmierci.
Zainteresowania naukowe Blumego skupiały się przede wszystkim na historii muzyki niemieckiej (
M. Praetorius,
H. Schütz,
J.S. Bach,
W.A. Mozart). Wśród jego rozlicznych prac szczególną pozycję zajmuje Die evangelische Kirchenmusik. Temat ten podjął uczony ponownie po trzydziestu latach w pracy zespołowej, w której przedstawił wyczerpująco dzieje muzyki ewangelickiej od
M. Lutra do Bacha. Opracowanie historii muzyki ewangelickiej zasadza się na szerokim (charakterystycznym u Blumego) wykorzystaniu źródeł i analizie muzycznej podporządkowanej uogólnieniom. Blume reprezentował bowiem, odchodzącą już powoli w niepamięć, szkołę metodologiczną, która odznaczała się swobodą redagowania myśli syntetycznej. Świadczą o tym jego obszerne artykuły w Die Musik in Geschichte und Gagenwart o renesansie, baroku, klasycyzmie i romantyzmie, które w przekładzie angielskim ukazały się w wydaniu książkowym. Autor proponuje w nich nową, aczkolwiek nie osamotnioną, periodyzację dziejów muzyki, określając twórczość muzyczną okresu 1750–1910 mianem okresu klasyczno-romantycznego. Nowe ujęcie definicji gatunku muzycznego i formy muzycznej oraz podstawowych elementów dzieła muzycznego występuje także w artykule Form. Erudycja oraz rzeczowość i logika wywodów sprawiły, że tezy Blumego mają dużą wartość poznawczą i siłę inspiracyjną.
Blume należał do wybitnych organizatorów życia naukowego. Przez szereg lat sprawował funkcje kierownicze w stowarzyszeniach muzykologicznych niemieckich i międzynarodowych (wieloletni przewodniczący Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego). Z jego inicjatywy i pod jego kierownictwem wydana została zakrojona na bezprecedensową miarę encyklopedia Die Musik in Gesischte und Gegenwart, odzwierciedlająca współczesny stan badań muzykologii światowej – dzieło, któremu uczony poświęcił ponad trzydzieści lat swojego życia. Z jego inicjatywy zaczął wychodzić również katalog rękopisów i starodruków Répetoire International des Sources Musicales. Do współpracy przy obu publikacjach zostali włączeni naukowcy z wielu krajów. Owe przedsięwzięcia, zaspokajające podstawowe potrzeby badawcze współczesnej muzykologii, powiększyły miarę historycznych zasług Blumego dla tej nauki.