Jean Jules Aimable Roger-Ducasse (ur. 18 kwietnia 1873 w Bordeaux, zm. 9 lipca 1954 w Le Taillan-Médoc w departamencie Żyronda) – francuski kompozytor i pedagog.
Studiował w Konserwatorium Paryskim u
Gabriela Faurégo (kompozycja), Emile’a Pessarda (harmonia),
André Gedalge’a (kontrapunkt i fuga) i
Charlesa Auguste’a de Bériota (fortepian). W 1902 roku zdobył 2. miejsce w konkursie Prix de Rome za kantatę Alcyone. W 1909 roku wraz z
Maurice’em Ravelem i
Charlesem Koechlinem założył Société Musicale Indépendante. W tym samym roku został inspektorem śpiewu w szkołach paryskich. W latach 1935–1940 był profesorem kompozycji w Konserwatorium Paryskim.
Tworzył w stylu impresjonistycznym. Początkowo pozostawał pod wpływem
Gabriela Faurégo i
Claude’a Debussy’ego, z którym prywatnie się przyjaźnił i w 1916 roku występując razem w duecie fortepianowym wykonał jego En blanc et noir. Z czasem wypracował swój indywidualny idiom, koncentrując się na brzmieniu. W swoich utworach zespolił orkiestrę z partiami chóralnymi pozbawionymi całkowicie tekstu słownego, traktując głos jako kolorystyczne dopełnienie.