Sopran Solo
Sopran + ...
Dla początkujących
Kompozytorzy

Tommaso Traetta

Wszystkie Kompozycje

Kompozycje dla: Sopran

według popularności
Missa in C major (Missa C-dur)Nella dolce mia fiammaPer pietà maggior tormentoStabat mater (Stabat Mater)
Wikipedia
Tommaso Michele Francesco Saverio Traetta, także Trajetta (ur. 30 marca 1727 w Bitonto, zm. 6 kwietnia 1779 w Wenecji) – włoski kompozytor.
W wieku 11 lat rozpoczął edukację w Conservatorio di S. Maria di Loreto w Neapolu, gdzie jego nauczycielem był Francesco Durante, a według innych źródeł także Nicola Porpora i Leonardo Leo. Niektóre źródła podają też, że uczył się w Conservatorio dei Poveri i Conservatorio San Onofrio. Niewiele wiadomo o początkowym okresie jego życia poza tym, że współpracował z Niccolò Jommellim i Nicolą Logroscinem, a także komponował muzykę religijną. W 1751 roku wystawił z powodzeniem w Teatro San Carlo w Neapolu swoją pierwszą operę, Il Farnace. W następnych latach realizował zamówienia dla teatrów operowych w różnych miastach włoskich. W 1757 roku osiadł w Wenecji, rok później otrzymał natomiast posadę kapelmistrza i nauczyciela śpiewu na dworze księcia Parmy Filipa Burbona. Dzięki zezwoleniu władcy mógł przyjmować zamówienia na opery dla innych dworów europejskich, zyskując międzynarodową sławę. Po śmierci księcia w 1765 roku wrócił do Wenecji, gdzie został dyrektorem Conservatorio dell’Ospedaletto S. Giovanni e Paolo.
W 1768 roku wyjechał do Petersburga, gdzie jako następca Baldassare Galuppiego objął funkcję kapelmistrza i kompozytora nadwornego Katarzyny Wielkiej. Prowadził teatr dworski w Pałacu Zimowym. W Rosji wystawił kilka oper, pisał też muzykę okazjonalną m.in. na rocznicę koronacji Katarzyny czy z okazji zwycięstwa nad flotą turecką. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia w 1775 roku opuścił Rosję i wrócił do Włoch. W następnych latach odwiedził Londyn i Paryż, po czym ponownie osiadł w Wenecji, gdzie zmarł w trakcie pracy nad swoją ostatnią operą, Artenice.
W swojej twórczości dokonał syntezy dorobku włoskiej szkoły neapolitańskiej i francuskiej tragédie lyrique, przygotowując grunt pod reformę operową Christopha Willibalda Glucka. Komponował głównie 3-aktowe opery seria i opery buffa. W operach tych dominowały kantylenowe arie da capo z wirtuozowską koloraturą, poprzedzone recytatywem secco lub accompagnato. Technika bel canto służy w nich podkreśleniu napieć dramatycznych. Recytatywy w operach Traetty służą wyrażaniu emocji i są terenem pracy tematycznej, z towarzyszeniem rozbudowanej orkiestry. Kompozytor konstruował duże sceny dramatyczne z baletami, finały w jego operach zyskały wyraz dramatyczny, potęgujący akcję i doprowadzający ją do punktu kulminacyjnego. Orkiestra służy podkreśleniu środkami instrumentalnymi dramatyzmu i ekspresji dzieła.
(na podstawie materiałów źródłowych)