Kompozytorzy

Albert Lortzing

Głos
Orkiestra
Mixed chorus
Fortepian
Boys' choir
Sopran
Tenor
Bas
Opery
Comic opera
Piosenka
Singspiel
Fairy operas
Operetki
Incidental music
według popularności

A

Ali Pascha von JaninaAndreas Hofer

C

CaramoCasanova

D

Der Pole und sein KindDer Waffenschmied (Płatnerz)Der Wildschütz (Poacher)Die beiden Schützen (Dwaj strzelcy)Die vornehmen Dilettanten (Marki dyletanci)

E

Eine Berliner GrisetteErstes komisches Quodlibet

H

Hans Sachs

L

Lortzing-Lieder

R

ReginaRolands Knappen

S

Szenen aus Mozarts Leben

U

Undine (Rusałka)

Y

Yelva

Z

Zar und Zimmermann (Car i Cieśla)Zum GrossadmiralZweites komisches Quodlibet
Wikipedia
Albert Lortzing (ur. 23 października 1801 w Berlinie, zm. 21 stycznia 1851 tamże) – niemiecki kompozytor, śpiewak i aktor.
Albert był synem Johanna Gottlieba Lortzinga i Charlotte Sophie. Urodził się w Berlinie, gdzie jego rodzice mieli sklep z wyrobami skórzanymi. Rodzina jednak szybko sklep sprzedała i założyła grupę teatralną Urania. W niej też debiutował Albert, mając 12 lat.
Od 1817 roku cała rodzina podróżowała po Nadrenii, dając tam liczne występy. Goszcząc w Bonn, Düsseldorfie, Barmen i Akwizgranie, Albert zyskał wielką popularność wśród widowni, grając m.in. młodych amantów, wieśniaków lub śpiewając barytonem i tenorem.
30 stycznia 1824 roku ożenił się z aktorką Rosiną Regine Ahles. Para doczekała się jedenaściorga dzieci. Albert wraz z żoną osiadł w 1826 w Detmold. Oboje zostali członkami lokalnego Hoftheater, z którym odbyli tournée po Münster i Osnabrück. W tym czasie Lortzing wstąpił do popularnej w kręgach artystycznych masonerii, a także stworzył oratorium Wniebowstąpienie Chrystusa, którego premiera odbyła się w Münster. Nie spotkała się jednak z przychylnością, a lokalny urzędnik stwierdził nawet pod adresem Lortzinga, że "nigdy nie stanie się wielkim kompozytorem".
Niezrażony tym niepowodzeniem Lortzing skomponował muzykę do Don Juana i Fausta autorstwa lokalnego dramatopisarza – Christiana Dietricha Grabbe'a. Sam zagrał w tej sztuce tytułowego Don Juana, a jego żona odtworzyła rolę Donny Anny. Jego muzyka spotkała się z pozytywnym przyjęciem, na co jednak miał wpływ fakt, że pomylono go z Grabbem, niemniej przysporzyło mu to reklamy.
W roku 1833 dołączył do lipskiego Teatru Miejskiego, gdzie od poprzedniego roku pracowali też jego rodzice. Dzięki nim młody Lortzing szybko uzyskał członkostwo w Tunnel unter der Pleisse, klubie zrzeszającym artystów. W Lipsku aktor zdobył olbrzymią popularność, zwłaszcza w okresie występów w komediach Johanna Nestroy'a. Jednak, jego tendencja do improwizowania i uchylania się od scenariusza przyciągała uwagę policji teatralnej.
Z okresu "lipskiego" pochodzi pierwsza opera komiczna Lortzinga Car i cieśla (niem. Zar und Zimmermann). W sztuce tej autor zaśpiewał rolę Piotra Iwanowa, która szczególnie przypadła do gustu publiczności w Berlinie. Niestety moment premiery (22 grudnia 1837) zbiegł się w czasie z nasiloną w Lipsku cenzurą.
W 1844 roku objął stanowisko kapelmistrza w lipskim Teatrze Miejskim, sprawując je do kwietnia 1845, kiedy został zdymisjonowany (rzekomo przez problemy reumatyczne). Dymisja wywołała olbrzymie protesty i w tej sprawie napisano nawet list otwarty do rady miasta, podpisany przez niemal wszystkich znaczniejszych obywateli. Nie przyniosło to jednak rezultatu. Sam zainteresowany przeniósł się do Wiednia.
Po przybyciu do monarchii Habsburgów został kapelmistrzem w stołecznym Theater an der Wien (1846–1848). W czasie rewolucji marcowej 1848 napisał tekst i muzykę do patriotycznej opery Regina (zatytułowanej na cześć żony). Tematyka nawiązywała do prowadzonej walki robotników oraz obaw przed samobójstwem.
W 1849 napisał swą ostatnią pełnowymiarową operę – Giermek Rolanda (niem. Rolands Knappen), będącą satyrą na zmilitaryzowane państwo pruskie (w refrenie powtarzano pytanie: Und das soll eine Weltordnung sein? – pol. I to jest rozkaz, jak przypuszczam?).
Następnie Lortzing powrócił do Niemiec, gdzie musiał się zająć swoją liczną rodziną. Początkowo pracował w takich miastach jak Gera i Lüneburg, aby ostatecznie podjąć pracę w nowo otwartym berlińskim Teatrze Niemieckim (wtedy Friedrich-Wilhelmstädtisches Theater) jako kapelmistrz.
Albert Lortzing zmarł w styczniu 1851 z powodu dużego stresu i depresji. W pogrzebie uczestniczyły znane osobistości świata artystycznego, m.in.: Giacomo Meyerbeer, Heinrich Dorn, Wilhelm Taubert i Carl Friedrich Rungenhagen. Jego koledzy z Teatru przyozdobili trumnę kompozytora w czarno-czerwono-złote barwy, które po wydarzeniach lat 1848–49 (Wiosna Ludów) były zakazane.