Kompozytorzy

Aleksandr Dargomyżski

Głos
Orkiestra
Fortepian
Mixed chorus
Piano four hands
Altówka
Wiolonczela
Female chorus
Piosenka
Fantazja
Opery
Romance
Taniec
Scherzo
Bolero
Piece
Tarantela
Serenada
alfabetem
Kamienny gośćPiano WorksRusalka (Rusałka)Songs and Romances (Pieśni i romanse)Baba-Yaga (Baba-Jaga)KazachokBoleroSlavonic Tarantella (Słowiański Tarantella)Finnish Fantasy (Fiński Fantasy)The Three Cavaliers (Trzy Cavaliers)Romances and Songs after PushkinSt. Petersburg SerenadesSixteen YearsVocal EnsemblesRogdana
Wikipedia
Aleksandr Siergiejewicz Dargomyżski, ros. Александр Сергеевич Даргомыжский (ur. 2 lutego/ 14 lutego 1813 we wsi Troickoje na terenie bielowskiego Ujazdu (gubernia tulska), zm. 5 stycznia/ 17 stycznia 1869 w Petersburgu) – rosyjski kompozytor, znany przede wszystkim z twórczości operowej.
Dargomyżski rozpoczął naukę gry na fortepianie i skrzypcach, śpiewu i teorii muzycznej w domu rodzinnym; w dziedzinie kompozycji był samoukiem. Pierwsze utwory skomponował mając 11 lat, były nimi utwory fortepianowe i romanse. W 1835 roku spotkał Glinkę, który wywarł znaczący wpływ na zainteresowania i studia kompozytorskie Dargomyżskiego. Około 1838 roku skomponował swoją pierwszą operę Esmeralda, której libretto było adaptacją powieści Victora Hugo Dzwonnik z Notre Dame; opera została wystawiona dopiero w 1847 r. w Moskwie i nie zyskała powodzenia. W 1845 roku rozpoczął pracę nad kolejną operą Rusałka, z librettem będącym adaptacją niedokończonego dramatu Puszkina pod tym samym tytułem. Rusałkę wystawiono po raz pierwszy w 1856 roku w Petersburgu, a jej popularność wzrastała w ciągu następnych lat; wielkim sukcesem było wznowienie opery w 1865 roku.
Po 1850 roku Dargomyżski zbliżył się do grupy młodych kompozytorów nazywanej później Potężną Gromadką. Od 1859 był członkiem zarządu Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego, a od 1867 roku – prezesem jego petersburskiego oddziału. W ostatnim okresie życia skomponował trzy utwory symfoniczne: Kozaczek ukraiński, Baba Jaga i Fantazja fińska. Około 1865 roku rozpoczął prace nad swoją ostatnią operą Kamienny gość, z librettem według dramatu Puszkina pod tym samym tytułem; utworu tego nie zdołał jednak ukończyć. Kamiennego gościa wystawiono po raz pierwszy w Petersburgu w 1872 roku, po uzupełnieniu partytury przez Cezara Cui i zinstrumentowaniu całości przez Nikołaja Rimskiego-Korsakowa.
Twórczość Dargomyżskiego, objętościowo skromna, jest uważana za istotny łącznik między dorobkiem Glinki a dziełami Potężnej Gromadki. Szczególne zasługi położył w dziedzinie harmoniki, rozwijając chromatykę i wprowadzając skalę całotonową.