Kompozytorzy

Christian Sinding

Fortepian
Głos
Skrzypce
Orkiestra
Wiolonczela
Piano four hands
Mixed chorus
Baryton
Altówka
Female chorus
Piosenka
Piece
Lied
Suita
Romance
Sonata
Symfonia
Intermezzo
Etiuda
Wariacja
według popularności

#

10 Stücke, Op.7615 Caprices, Op.44 (15 Kaprysy, op.44)2 Romances, Op.79 (2 Romanse, Op.79)3 Elegische Stücke, Op.106 (3 elegijny Elementów, Op.106)3 Intermezzi, Op.1163 Klavierstücke, Op.1253 Stücke, Op.883 Stücke, Op.8931 Pieces for Pianoforte (31 utworów na Pianoforte)4 Balladen und Lieder, Op.107 (4 Ballady i piosenki, Op.107)4 Balladen und Lieder, Op.109 (4 Ballady i piosenki, Op.109)4 Gamle danske romanser, Op.39 (4 Gamle Danske romanser, op.39)4 Gedichte, Op.1014 Morceaux caractéristiques, Op.53 (4 Sztuka zapewnia, Op.53)4 Morceaux de salon, Op.54 (4 Sztuka Salon, Op.54)4 Morceaux, Op.434 Morceaux, Op.844 Sange, Op.474 Songar, Op.684 Stücke, Op.61 (4 sztuki, Op.61)4 Stücke, Op.815 Compositions, Op.128a (5 Kompozycje, Op.128a)5 Etudes, Op.58 (5 Etiudy, Op.58)5 Klavierstücke, Op.113 (5 utworów na fortepian, Op.113)5 Klavierstücke, Op.97 (5 utworów na fortepian, Op.97)5 Sange, Op.175 Sange, Op.19 (5 Sange, op.19)5 Songar, Op.695 Stücke, Op.245 Stücke, Op.625 Tonbilder, Op.1036 Charakterstücke, Op.33 (6 Sztuk Charakter, op.33)6 Charakterstücke, Op.34 (6 Sztuk Charakter, op.34)6 Klavierstücke, Op.115 (6 utworów na fortepian, Op.115)6 Klavierstücke, Op.49 (6 utworów na fortepian, op.49)6 Lieder und Gesänge, Op.11 (6 i piosenki, op.11)6 Sange, Op.186 Stücke, Op.31 (6 Stücke, op.31)6 Stücke, Op.326 Stücke, Op.666 Stücke, Op.746 Tekster af Holger Drachman, Op.87 Gedichte, Op.777 Gedichte, Op.857 Stücke, Op.25 (7 Stücke, op.25)7 Stücke, Op.868 Intermezzi, Op.658 Intermezzi, Op.72 (8 przerywniki, Op.72)8 Stücke, Op.71

A

Abendstimmung, Op.120Alte Weisen, Op.1 (Stare sposoby, Op.1)Am spinett, Op.122

B

Bersøglis og Andre Viser, Op.38

C

Cantus doloris, Op.78

D

Danske viser og sange, Op.50 (Danske Viser og sange, Op.50)Der Heilige Berg, Op.111Digte af Sangenes Bog, Op.13Duette, Op.41

E

Episodes chevaleresques, Op.35b (Odcinki rycerski Op.35b)

F

Fantaisies, Op.118Fatum, Op.94Fra vår til høst, Op.36 (Fra vår aż gospodarz, Op.36)

G

Galmandssange, Op.22 (Galmandssange, op.22)

H

Heimsyn, Op.80

J

Jugendbilder, Op.110

K

Klavierstudien, Op.7 (Klavierstudien, op.7)

L

Lieder aus 'Des Knaben Wunderhorn', Op.15 (Piosenki z "Des Knaben Wunderhorn ', Op.15)Lieder aus Winternächte, Op.26 (Piosenki z nocy zimowych, Op.26)

M

Mannamaal, Op.67Mélodies mignonnes, Op.52 (Melodie mignonnes, op.52)

N

Nemt, frouwe, disen kranz, Op.57 (Nemt, frouwe, Disen Kranz, Op.57)Nordische Ballade, Op.105 (Nordische Ballada, Op.105)

P

PerlerPiano Concerto, Op.6 (Koncert fortepianowy, Op.6)Piano Quintet, Op.5 (Kwintet fortepianowy, Op.5)Piano Sonata, Op.91 (Sonata, Op.91)Piano Trio No.1, Op.23 (Trio fortepianowe nr 1, op.23)Piano Trio No.2, Op.64aPiano Trio No.3, Op.87

R

Ranker og Roser, Op.4 (RANKER og Roser, Op.4)Roland zu Bremen, Op.64b (Roland zu Brema, Op.64b)Romance, Op.100 (Romans, Op.100)Romance, Op.30 (Romans, Op.30)Romance, Op.9 (Romans, op.9)Rondo infinito, Op.42 (Nieskończona Rondo, Op.42)

S

Scènes de la vie, Op.51 (Sceny z życia, Op.51)Serenade No.1, Op.56 (Serenada nr 1, Op.56)Serenade No.2, Op.92 (Serenada nr 2, Op.92)Sonate im alten Stil, Op.99 (Sonata w starym stylu, Op.99)Strengjeleik, Op.40String Quartet, Op.70 (Kwartet smyczkowy, Op.70)Studien und Skizzen, Op.82 (Studia i szkice, Op.82)Suite im alten Stil, Op.10 (Suita w dawnym stylu, Op.10)Suite, Op.123Suite, Op.14 (Apartament, op.14)Suite, Op.3 (Apartament, op.3)Suite, Op.35a (Apartament, Op.35a)Sylvelin og andre viser, Op.55 (Sylvelin og andre Viser, Op.55)Symphony No.1, Op.21 (Symphony No.1, op.21)Symphony No.2, Op.83 (Symfonia nr 2, Op.83)Symphony No.3, Op.121Symphony No.4, Op.129 (Symfonia nr 4, Op.129)Symra, Op.28 (Symra, op.28)Symra, Op.75

T

Til Molde, Op.16Tonar, Op.37 (TONAR, op.37)

V

Valses, Op.59Variations, Op.2 (Odmiany, Op.2)Violin Concerto No.1, Op.45 (Koncert skrzypcowy nr 1, Op.45)Violin Concerto No.2, Op.60 (Koncert skrzypcowy nr 2, op.60)Violin Sonata No.1, Op.12 (Skrzypce Sonata nr 1, op.12)Violin Sonata No.2, Op.27 (Sonata skrzypcowa nr 2, Op.27)Violin Sonata No.3, Op.73 (Skrzypce Sonata No.3, Op.73)
Wikipedia
Christian August Sinding (ur. 11 stycznia 1856 w Kongsbergu, zm. 3 grudnia 1941 w Oslo) – norweski kompozytor i pedagog muzyczny.
Kształcił się w Oslo, a później w Niemczech, w konserwatorium w Lipsku u Salomona Jadassohna, w Dreźnie, Monachium i Berlinie. Spędził większą część życia w Niemczech i innych krajach Europy Środkowej, cały czas jednak utrzymywał kontakt z Norwegią i stamtąd też uzyskiwał wsparcie finansowe. W latach 1920–1921 przebywał w Stanach Zjednoczonych i wykładał kompozycję w Eastman School of Music w Rochester.
Przez niektórych Sinding uznawany był za kontynuatora stylu Edvarda Griega, przez wzgląd na liczne liryczne dzieła fortepianowe i około 250 pieśni. Jednym z najbardziej znanych utworów są Odgłosy wiosny (Frühlingsrauschen, Rustle of Spring) z roku 1896. Poza nim utwory Sindinga grane są współcześnie stosunkowo rzadko.
Christian August Sinding urodził się 11 stycznia w Kongsbergu, miasteczku położonym 70 kilometrów na zachód od Oslo (wtedy jeszcze nazywanym Kristiania), w rodzinie inżyniera górnictwa Matthiasa Wilhelma Sindinga i Marii Cecilie, interesującej się sztuką. Większą część dzieciństwa spędził w Lillehammer. W roku 1860 zmarł ojciec przyszłego kompozytora, a rodzina przeprowadziła się do Oslo. Starsi bracia Christiana Augusta początkowo planowali karierę prawniczą, ale z czasem skłonili się ku malarstwu i dramaturgii (Otto Sinding) oraz rzeźbie (Stephan Sinding) osiągając na tych polach sukcesy. Christian Sinding przejawiał zaś talent muzyczny. W wieku 11 lat wstąpił do szkoły katedralnej, ale nauka w niej szła mu na tyle słabo, że wuj zasugerował mu naukę choćby szewstwa. Ostatecznie rozpoczął naukę rzemiosła w fabryce fortepianów braci Hals i regularnie pobierał naukę gry na różnych instrumentach.
Od 1874 studiował w konserwatorium w Lipsku (skrzypce u H. Schradiecka, kompozycję i teorię muzyki u S. Jadassohna). W świadectwie rocznym z roku 1877 nauczyciel Salomon Jadassohn słabo ocenił talent muzyczny Sindinga. W reakcji na to kompozytor zdecydował się przerwać studia i powrócił do Oslo, by grać w miejscowej orkiestrze pod dyrekcją Griega i Svendsena. Jednocześnie jego zainteresowania kierowały się coraz bardziej ku kompozycji. W roku 1879 Sinding powrócił do Lipska i podjął naukę kompozycji u Carla Reinecke. Jeszcze w tym samym roku w Lipsku wykonano sonatę skrzypcową, a w Oslo – fragment sonaty na fortepian. Kompozycje te podzieliły los innych wczesnych utworów kompozytora i zostały przez niego spalone.
Christian Sinding otrzymał w 1884 roku stypendium państwowe, które umożliwiło mu pobyt w Monachium. Tam też zetknął ze otoczeniem i stylem Richarda Wagnera, który odznaczył piętno na późniejszej twórczości Sindinga. W tym okresie powstały pierwsze liczące się kompozycje, z których kompozytor był zadowolony i wydał je drukiem.
19 grudnia 1885 odbył się w Oslo koncert, który pomógł Sindingowi stać się rozpoznawalnym na scenie muzycznej, przynajmniej w Skandynawii. W programie znajdowały się: Kwartet smyczkowy A-dur (później zniszczony), kompozycje do wierszy Gottfrieda Kellera i Kwintet fortepianowy e-moll op. 5.
W następnym roku Sinding powrócił do Lipska i wszedł w środowisko artystyczne. Aż 40 lat życia spędzi w Europie Środkowej, powracając jednak regularnie do Norwegii. W 1887 roku kompozytor rozpoczął prace nad I Symfonią d-moll op. 21. Jego kwintet fortepianowy e-moll został świetnie przyjęty przez publiczność Skandynawskiego Festiwalu Muzycznego w Kopenhadze.
Po lipskiej premierze kwintetu 19 stycznia 1889 doszło do zażartej dyskusji między krytykami dwóch czasopism muzycznych, co przy okazji spopularyzowało nazwisko Sindinga także w Niemczech. W Oslo 2 listopada miało miejsce prawykonanie Koncertu fortepianowego Des-dur op. 6.
W 1890 roku wykonano nową, drugą wersję I symfonii op. 21. Pierwsza w ogóle nie ujrzała światła dziennego. Kilka lat później, 4 stycznia 1894 roku zaprezentowano publiczności drezdeńskiej trzecią, już ostateczną wersję. W 1896 roku drukiem wydano Sześć utworów na fortepian op.  32, z których trzeci – Odgłosy wiosny – zyskał popularność z dnia na dzień, stał się podstawą późniejszych opracowań i jest popularny do dziś. W 1898 roku Sinding ukończył w Londynie swój Koncert skrzypcowy. W tym samym roku poślubił aktorkę Augustę Gade (1858-1936), której poprzednim mężem był Fredrik Georg Gade, jeden z pionierów mikrobiologii. 22 marca 1907 Felix Weingartner dyrygował w Berlinie prawykonaniem II symfonii D-dur op. 83. Dwa lata później przyjęto kompozytora w szeregi Pruskiej Akademii Sztuk (Preußische Akademie der Künste).
Christian Sinding otrzymywał od państwa norweskiego od początku lat osiemdziesiątych XIX wieku stypendium twórcze. Wsparcie przedłużono w roku 1910 w formie „gaży artystycznej” na pokrycie kosztów utrzymania.
W roku 1912 kompozytor po trzech latach zakończył prace nad swoją jedyną operą – Święta góra op. 111. Premiera odbyła się 17 kwietnia 1914 w Dessau.
W uznaniu pracy twórczej i z okazji 65. urodzin, Sinding otrzymał od władz norweskich honorarium w wysokości 6000 koron norweskich rocznie. W 1921 roku objął profesurę na wydziale kompozycji Eastman School of Music w Stanach Zjednoczonych, ale zrezygnował z niej rok później. W roku 1924 jako dar od państwa otrzymał dom, w którym mieszkał wcześniej Henrik Wergeland. Ostatnimi utworami napisanymi przez Sindinga są powstałe w roku 1935 pieśni do tekstów norweskich autorów. 13 stycznia 1936 wykonano po raz pierwszy IV symfonię „Zima i wiosna” op. 129. Prawykonanie odbyło się w Bergen, pod dyrekcją Haralda Heide.
W 1941 roku, na dwa miesiące przed śmiercią, Sinding przystąpił do norweskiej partii nazistowskiej Nasjonal Samling, co wywołało spore poruszenie i do dziś wzbudza kontrowersje, na ile ten wybór był świadomy. Sinding od kilku lat cierpiał na demencję starczą, popierał żydowskich muzyków w latach 30. i był bliskim przyjacielem bohatera wojennego Nordahla Griega. Faszystom zależało na Sindingu w swoich szeregach ze względu na jego wielką popularność, przede wszystkim w Niemczech i Norwegii. Pokrywali też jego składki. W konsekwencji tego czynu Sinding niemal zniknął z repertuaru sal koncertowych i rozgłośni, które bojkotowały zwolenników partii nazistowskiej. Zmarł 3 grudnia 1941 roku.
Kompozytor został uhonorowany tytułem Komandora Królewskiego Orderu Wazów. W 1916 został Komandorem, a w 1938 odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu św. Olafa.