Emanuele d’Astorga
C
Care pupille amate, L.26Che dura pena è questa, L.28Che ti giova, Amor crudele, L.31Chiedo al sonno che pietoso, L.32Clori che un dì vantava, L.38Clori vorrei narrarti, L.42Clorinda s'io t'amai, L.40Come vago augelletto, L.51Così mesta ho l'alma in seno, L.52D
DafniDell'umor di mie pupilleDunque è pur ver, L.67E
Ecco a voi, cari sassi, L.69F
Fedeltà s'è tanto bella, L.B79I
In queste amene selve, L.92In questo core più va crescendo, L.93Invidia e gelosiaL
Lasciar di tormentarmi, L.102Luci del mio bel sole, L.105M
Miei pensieri non poteteMorir vogl'io (Chciałbym spłacić umrzesz)N
Non lasciarmi o bella speme, L.114Nuovo dardo il sen m'impiaga, L.B119O
O dolce mia speranza, L.120Or che lungi da voiP
Piange la tortorella, L.134Più che porto il pie lontano, L.137Q
Qual ruscello che il prato circonda, L.145Quando penso a quell'ore, L.150R
Ruscelletto che vai scherzando, L.B163S
Sei pur bella, L.170Stabat Mater in C minor (Stabat Mater w c-moll)T
T'ho perduto, e pur non moro, L.189Ti lascio anima mia, L.190Ti parlo, e non mi ascolti, L.191V
Vicino a un rusceletto, L.202È
È pur dolce amare, L.75WikipediaEmmanuele Gioacchino Cesare Rincon d’Astorga (ur. 20 marca 1680 w Auguście na Sycylii, zm. ok. 1757, w Madrycie lub Lizbonie) – włoski kompozytor okresu baroku; baron.
Młodość spędził na Sycylii. W 1698 roku w Palermo wystawił siłami amatorskimi operę La moglie nemica. Opuściwszy w 1708 roku dom rodzinny, prowadził bardzo ruchliwy tryb życia, podróżując po Włoszech, a później po innych krajach Europy. Był w Rzymie (zaprzyjaźnił się tam z librecistą Domenico Lallim), w Genui (gdzie wystawił w 1709 operę Dafne do libretta Lallego), następnie w Mantui i Wenecji. W 1711 roku bawił zapewne w Barcelonie, w latach 1712–1714 na dworze cesarskim w Wiedniu, w 1713 roku był na krótko w Znojmie na Morawach, po czym wrócił na kilka lat do Palermo. Około 1723 roku przebywał w Lizbonie, gdzie w 1726 roku wydał Cantate da camera, jedyny swój zbiór ogłoszony drukiem. Ostatnie lata życia spędził zapewne w Portugalii lub Hiszpanii.
Komponował głównie kameralne kantaty. Najbardziej znana jest jego czterogłosowa
Stabat Mater wraz z kończąca ją fugą Eja mater.