Kompozytorzy

Francesco da Milano

Lutnia
Piece
Fantazja
Ricercar
Kanon
Canzona
według popularności
Canone (Kanon)Canzona FranceseFantasia (Kaprys)Fantasia 62Intabolatura de lautoIntabolatura di Liuto, Libro SecondoIntabolatura di Liuto, Libro TerzoRicercarRicercar XVI
Wikipedia
Francesco da Milano, także Milanese, właśc. Francesco Canova (ur. 18 sierpnia 1497 w Monzy, zm. 15 kwietnia 1543 w Mediolanie) – włoski kompozytor, lutnista i wiolista.
Był uczniem Giovanniego Testagrossy. Między 1513 a 1521 rokiem działał w Rzymie, spotykając się z uznaniem papieża Leona X. Około 1528 roku przebywał w Piacenzy, następnie ponownie w Rzymie w służbie w służbie kardynała Hipolita Medyceusza. Po śmierci kardynała w 1535 roku wstąpił na służbę u papieża Pawła III, który powierzył mu wychowanie swojego wnuka, Oktawiusza Farnese. W 1538 roku towarzyszył papieżowi podczas spotkania w Nicei z cesarzem Karolem V i królem Franciszkiem I. W późniejszych latach przebywał w służbie kardynała Alessandra Farnese. Jego uczniem był Perino Fiorentino.
Był autorem ponad 40 tabulatur na lutnię (wyd. 1536–1603), zawierających ricercary, fantazje i opracowania utworów wokalnych. Należał do najwybitniejszych lutnistów swojego pokolenia, realizując na lutni fakturę polifoniczną powyżej 3 głosów, wbrew wcześniejszej praktyce nie redukując ich liczby. Część utworów Francesca da Milano należy do najwcześniejszych przykładów kształtowania autonomicznej architektoniki muzycznej, opartej na proporcjach liczbowych między poszczególnymi częściami a całością, nie uzależnionej od formy tekstu słownego czy gestów tanecznych.