Kompozytorzy

Franz Schreker

Głos
Fortepian
Orkiestra
Mixed chorus
Klarnet
Róg
Skrzypce
Wiolonczela
Sopran
Piosenka
Opery
Lied
Suita
Piece
Taniec
Uwertura
Symfonia
według popularności
2 Gesänge, Op.22 Lieder auf den Tod eines Kindes, Op.5 (2 utwory na śmierć dziecka, op.5)2 Lyrische Gesänge5 Gesänge (5 piosenek)5 Lieder, Op.48 Lieder, Op.7 (8 Lieder, op.7)Das Spielwerk (Prace gry)Der ferne KlangDer Geburtstag der Infantin (Urodziny infantki)Der Schatzgräber (Poszukiwacz skarbów)Der Wind (Der wiatru)Die Gezeichneten (Blight)Ein Tanzspiel (Gra taniec)Ekkehard, Op.12 (Ekkehard, op.12)KammersymphonieVom ewigen Leben (Z życia wiecznego)
Wikipedia
Franz August Julius Schreker (ur. 23 marca 1878 w Monako, zm. 21 marca 1934 w Berlinie) – austriacki kompozytor, dyrygent i pedagog.
Był synem nadwornego fotografa. W wieku 10 lat osierocony przez ojca, wyjechał wraz z rodziną do Wiednia. Studiował grę na skrzypcach u Sigismunda Bachricha (1892–1894) i Arnolda Roségo (1894–1897) oraz kompozycję u Roberta Fuchsa (1897–1900). Zadebiutował w 1896 roku w Londynie kompozycją Love Songs, pierwszy wielki sukces odniósł natomiast wystawioną w 1908 roku w Wiedniu pantomimą Der Geburtstag der Infantin. Działał jako organizator życia muzycznego, założył Verein der Musikfreunde w Döbling (1895). Był dyrygentem wiedeńskiej Volksoper (1907–1908) i pierwszym kierownikiem Philharmonischer Chor (1907–1920). Od 1912 do 1920 roku był wykładowcą kompozycji w Akademie für Musik und darstellende Kunst Wien. W 1920 roku wyjechał do Berlina, gdzie otrzymał posadę dyrektora Hochschule für Musik. Dokonał restrukturyzacji uczelni, przekształcając ją w nowoczesną placówkę pedagogiczną. Wraz ze wzrostem nastrojów antysemickich w Republice Weimarskiej, ze względu na żydowskie pochodzenie, stał się obiektem ataków ze strony nazistów. W 1931 roku musiał odwołać premierę swojej opery Christophorus, natomiast wystawieniu opery Der Schmied von Gent rok później towarzyszyły nazistowskie demonstracje. W 1932 roku został zwolniony ze stanowiska dyrektora Hochschule für Musik. Przez rok wykładał jeszcze w Preussische Akademie der Künste, jednak po dojściu NSDAP do władzy w 1933 roku utracił również tę posadę. Niedługo potem przeszedł zawał serca, który przyczynił się do jego śmierci.
Do jego uczniów należeli Alois Hába, Ernst Křenek, Karol Rathaus, Artur Rodziński i Hans Schmidt-Isserstedt.
W młodości pisał pieśni na głos i fortepian, których tematyką była nieszczęśliwa miłość, życie pełne cierpienia, tęsknota i tragiczna ironia. Sięgał przy tym po teksty poetów mało znanych (np. Dora Leen) lub takich autorów, których domeną była proza (m.in. Lew Tołstoj). W twórczości operowej rozwinął koncepcję totalnego teatru muzycznego, w którym dramaturgia jest ściśle uwarunkowana muzyką, determinującą wydarzenia sceniczne. W treści swoich oper podejmował tematykę skomplikowanych relacji międzyludzkich, patologicznego erotyzmu, przemocy i alkoholizmu, nawiązując tym samym do nurtów ekspresjonistycznych i naturalistycznych w sztuce. W dojrzałej twórczości kompozytora widoczna jest predylekcja do gęstej, bogatej kolorystycznie faktury, ekspresjonistyczne frazy zestawiane są z szerokimi łukami melodycznymi, nadając dziełu głęboki wyraz dramatyczny. W warstwie harmonicznej stosował chromatykę i politonalność, przy wyraźnej jednak obecności centrów tonalnych.
(na podstawie materiałów źródłowych)