Guillaume Dufay
#
12 Sacred and Secular Songs (12 pieśni świeckie i sakralne)8 Chansons for 3 GuitarsA
Ave Regina coelorumB
Belle veullies moy retenirBelle vueillez moy vengierC
Ce jour de l'an (Dzień ten Nowy Rok)Ce moys de may (Ce Moys de może)D
Dieu, gard la bone sans repriseDona gentileDona i ardentiDu tout m'estoye abandonnéG
Gloria ad modum tubae (Gloria ogłoszenie modum tubae)H
Hymns (Hymny)K
KyrieL
Lamentio Sanctae matris ecclesiae ConstantinopolitanaeLe serviteur hault guerdonnéLes douleurs dont me sens tel sommeM
Ma plus mignonne de mon cueurMalheureulx cueur que vieulx tu faireMissa Ave Regina caelorumMissa Ecce Ancilla DominiMissa L'homme armé (Bandyta Missa)Missa Se la face ay paleMissa sine nomineMon chier amyMotets, Vox DL 990N
Ne je ne dors ne je ne veilleNuper rosarum flores (Nuper rosarum Flores)P
Par le regard de vos beaux yeux (Przez spojrzenie twoich oczu)Puisque vous estez campieurQ
Quel fronte signorille (Że przednie signorille)Qui Latuit in VirgineR
ResisteraResvelons nousS
Sämtliche Hymnen (Wszystkie hymny)Se la face ay paleV
Vasilissa ergo gaude a 4Vostre bruit et vostre grant fameŒ
Œuvres vocales et instrumentales, LD 025WikipediaGuillaume Dufay, także Guillaume Du Fay (ur. ok. 1400 w Cambrai (lub okolicy), zm. 27 listopada 1474 w Cambrai) – franko-flamandzki kompozytor okresu średniowiecza i renesansu.
Związany z dworem w Cambrai oraz dworem papieskim. Był również duchownym i bakałarzem prawa kanonicznego. Jest centralną postacią szkoły burgundzkiej i w związku z tym jednym z najbardziej wpływowych kompozytorów XV-wiecznych.
Dufay pozostawił po sobie ok. 220 kompozycji (80 motetów, 35 części i 8 cyklów mszalnych oraz 2 magnificaty), zachowanych w 50 XVI- i XVII-wiecznych rękopisach. Tworzył przede wszystkim utwory religijne – msze i motety. Muzyka świecka Dufaya (pieśni i ballady) nawiązuje do francuskich kompozycji okresu Ars nova.
Dokonał syntezy stylów: francuskiego, włoskiego i angielskiego. Był głównym przedstawicielem techniki fauxbourdon, bywa także uważany za jej twórcę.
Jednym z najsławniejszych dzieł Dufaya jest motet skomponowany z okazji konsekracji katedry Santa Maria del Fiore we Florencji, Nuper rosarum flores. Formę motetu być może wzorował na proporcjach architektonicznych Świątyni Salomona: 6:4:2:3. Stosunek jednostek metrycznych w kolejnych fragmentach motetu układa się w takie same proporcje. Jest to nietypowe dla epoki, bowiem stosunek dyminucji w utworach zwykle był cały czas opadający.