Hans von Bülow
#
3 Valses caractéristiques, Op.18 (3 Walce zapewnia, Op.18)5 Lieder, Op.5A
Arabesques en forme de variations sur un thême favori de 'Rigoletto', Op.2 (Arabeski kształcie zmienność na ulubionym tematem "Rigoletto", Op.2)B
Ballade, Op.11 (Ballada, op.11)Ballade, Op.16 (Ballada, op.16)C
Concertparaphrase über 'Die Meistersinger von Nürnberg' (Parafraza koncertowa w sprawie "Śpiewaków Norymbergi")E
Elfenjagd, Op.14H
Humoristische Quadrille aus Motiven der Oper 'Benvenuto Cellini' (Humorystyczny Motiven Quadrille aus der Oper "Benvenuto Cellini")I
Il Carnevale di Milano, Op.21 (Karnawał w Mediolanie, op.21)Innocence (Niewinność)Invitation à la Polka, Op.6 (Zaproszenie na Polka, Op.6)K
Königsmarsch, Op.28L
Lacerta, Op.27 (Lacerta, op.27)M
Marche héroïque, Op.3 (Heroiczny marsz, op.3)Mazurka-Fantaisie, Op.13 (Mazurek-Fantazja, Op.13)N
Nirwana, Op.20O
Ouverture héroïque et Marche des Impériaux de la tragédie 'Jules César', Op.10 (Heroiczne otwarcie i marca Imperial tragedii "Juliusz Cezar", Op.10)R
Rêverie fantastique, Op.7Rimembranze dell'opera 'Un Ballo in Maschera', Op.17 (Opera pamięć "Un Ballo w MASCHERA ', Op.17)T
Tannhäuser Konzert-Fantasie (Tannhäuser Koncert Fantasia)Tanzweisen aus Opern von GluckTarantella, Op.19WikipediaHans Guido von Bülow (ur. 8 stycznia 1830 w Dreźnie, zm. 12 lutego 1894 w Kairze) – niemiecki dyrygent, wirtuoz pianista i kompozytor okresu romantyzmu. Był jednym z najwybitniejszych dyrygentów XIX wieku, a jego interpretacje przyczyniły się do sukcesu kilku współczesnych mu twórców, między innymi
Ryszarda Wagnera.
Choć od 9 roku życia Bülow uczył się muzyki pod kierunkiem
Fryderyka Wiecka, jego rodzice woleli, by studiował prawo. W tym celu wysłali go do Lipska, gdzie zetknął się z
Franciszkiem Lisztem. Wrażenie jakiego doznał na premierze Lohengrina sprawiło, że wbrew woli rodziców postanowił poświęcić się muzyce. W roku 1850 z rekomendacji Wagnera po raz pierwszy poprowadził orkiestrę w Zurychu.
W roku 1851 studiował u Liszta, z którym się zaprzyjaźnił, a w roku 1857 poślubił jego córkę, Cosimę. W latach 50. i wczesnych latach 60. XIX wieku Bülow wiele koncertował jako pianista i dyrygent, tworzył również własną muzykę. Działalność ta przyniosła mu uznanie nie tylko w Niemczech, ale i w Rosji. Największą jednak sławę zyskał jako dyrygent opery dworskiej w Monachium. Kierował tu pierwszymi wykonaniami
Tristana i Izoldy (1865) oraz
Śpiewaków norymberskich (1868), a oba przedstawienia odniosły wielki sukces.
Życie osobiste Bülowa nie było tak pomyślne jak artystyczne. Bülow miał przykry charakter i potrafił wymyślać muzykom (tenora odgrywającego rolę Rycerza Łabędzia w Lohengrinie nazwał Rycerzem Świni – w oryginale gra słów Schwäne – Schwein). Żona Bülowa romansowała z Wagnerem, by w roku 1868 odejść do niego na stałe, dwa lata później przeprowadzony został formalny rozwód. Zabrała ze sobą Ewę i Izoldę, córki, które miała już z Wagnerem. Wydaje się, że Bülow nie miał o to urazy do Wagnera, nadal dyrygował wykonaniami jego dzieł, a jego żal po śmierci kompozytora był szczery.
Oprócz muzyki Wagnera Bülow był również entuzjastą twórczości
Brahmsa i
Czajkowskiego. W roku 1875 dyrygował w Bostonie światową premierą słynnego pierwszego koncertu fortepianowego b-moll Czajkowskiego, a w 1885 roku kierował własną orkiestrą podczas premiery czwartej symfonii e-moll Brahmsa.
W latach 1878-1888 pełnił funkcję kapelmistrza w Hanowerze, jednak po kłótni ze śpiewakiem w czasie prób do Lohengrina został zmuszony do odejścia. Przeniósł się na równorzędne stanowisko do Meiningen i stworzył tam jeden z najlepszych zespołów orkiestrowych w Niemczech – nalegał na to, by muzycy znali wszystkie nuty granych utworów na pamięć. Dokonał też kilku innowacji w składzie orkiestry – wprowadził do niej pięciostrunowy kontrabas i kotły z pedałem. Ta ostatnia nowinka stała się wkrótce standardem. W latach 1887–1892 był dyrygentem Berliner Philharmoniker.
Pod koniec lat 80. Bülow zamieszkał na stałe w Hamburgu, nie przerywając jednak koncertowania jako pianista i dyrygent. Kilka lat później podupadł na zdrowiu i szukając bardziej sprzyjającego mu klimatu przeniósł się do Egiptu, gdzie zmarł.