Kompozytorzy

Siergiej Prokofjew

Fortepian
Orkiestra
Głos
Skrzypce
Mixed chorus
Wiolonczela
Altówka
Baryton
Klarnet
Tenor
Piece
Sonata
Piosenka
Koncert
Symfonia
Suita
Balet
Opery
Walc
Taniec
według popularności

#

10 Pieces for Piano, Op.12 (10 utworów na fortepian, op.12)10 Pieces from Cinderella, Op.97 (10 sztuk z Kopciuszka, Op.97)12 Russian Folksongs, Op.1042 Choral Songs, Op.66a2 Duets, Op.1062 Poems, Op.9 (2 wiersze, op.9)2 Pushkin Waltzes, Op.1202 Sonatinas, Op.54 (2 sonatiny, Op.54)3 Pieces for Piano, Op.59 (3 utwory na fortepian, Op.59)3 Pieces for Piano, Op.96 (3 utwory na fortepian, Op.96)3 Pieces from Cinderella, Op.95 (3 Fragmenty z Kopciuszka, Op.95)3 Romances after Pushkin, Op.734 Etudes, Op.2 (4 Etiudy, Op.2)4 Pieces for Piano, Op.3 (4 utworów na fortepian, op.3)4 Pieces for Piano, Op.32 (4 utworów na fortepian, Op.32)4 Pieces for Piano, Op.4 (4 utworów na fortepian, Op.4)4 Songs, Op.66b5 Mélodies, Op.35 (5 melodie op.35)5 Poems by Balmont, Op.365 Poems, Op.23 (5 wierszy, op.23)5 Poems, Op.276 Pieces for Piano, Op.52 (6 utworów na fortepian, op.52)6 Pieces from Cinderella, Op.102 (6 sztuk z Kopciuszka, Op.102)7 Songs, Op.79

A

Autumnal, Op.8 (Jesienne, Op.8)

B

Ballade, Op.15 (Ballada, Op.15)

C

Cello Concerto (Koncert wiolonczelowy)Cello Sonata, Op.119ChoutChout Suite, Op.21bisCollected Works (Dzieła)

D

Divertissement, Op.43 (Rozrywka, Op.43)

F

Flourish, Mighty Land

H

Hamlet, Op.77

I

Ivan the Terrible (Iwan Groźny)

K

Kopciuszek

M

March, Op.99Music for Children, Op.65 (Muzyka dla dzieci, Op.65)

O

Ouverture russe, Op.72 (Rosyjski Overture, Op.72)Overture on Hebrew Themes, Op.34 (Uwertura na Hebrajski Tematy, op.34)

P

Pensées, Op.62 (Myśli, Op.62)Peter and the Wolf, Op.67 (Piotruś i Wilk, Op.67)Piano Concerto No. 1 (Koncert fortepianowy nr 1)Piano Concerto No. 2 (Koncert fortepianowy nr 2)Piano Concerto No. 3 (Koncert fortepianowy nr 3)Piano Concerto No. 4 (Koncert fortepianowy nr 4)Piano Concerto No.5, Op.55Piano SolosPiano Sonata No. 1 (Piano Sonata No 1)Piano Sonata No. 10Piano Sonata No. 2 (Sonata fortepianowa nr 2)Piano Sonata No. 3 (Piano Sonata No 3)Piano Sonata No. 4 (Piano Sonata No 4)Piano Sonata No. 5 (Sonata fortepianowa nr 5)Piano Sonata No. 6 (Sonata fortepianowa nr 6)Piano Sonata No. 7 (Sonata fortepianowa nr 7)Piano Sonata No. 8Piano Sonata No. 9

Q

Quintet (Kwintet)

R

Romances (Romanse)Romeo i Julia

S

Sarcasms, Op.17Schubert Waltzes (Schubert Walce)Scythian Suite (Apartament Scytów)SinfoniettaSoldiers' Marching Song, Op.121Sonata fletowaSonata for Solo Violin, Op.115 (Sonata na skrzypce solo, Op.115)Sonata for Two Violins (Sonata na dwoje skrzypiec)Sonatas for PianoString Quartet No. 1 (Kwartet smyczkowy nr 1)String Quartet No. 2 (Kwartet smyczkowy nr 2)Symphony No. 1 (Symfonia nr 1)Symphony No. 2 (Symfonia nr 2)Symphony No. 3 (Symfonia nr 3)Symphony No. 4 (Symfonia nr 4)Symphony No. 5 (Symfonia nr 5)Symphony No. 6 (Symfonia nr 6)Symphony No. 7 (Symfonia nr 7)Symphony-Concerto (Symfonia-Koncert)

T

Tales of an Old GrandmotherThe Fiery AngelThe Gambler (Gambler)The Tale of the Stone Flower, Op.118 (Tale of the Stone Flower, Op.118)The Ugly Duckling, Op.18Things in Themselves, Op.45 (Rzeczy same w sobie, Op.45)Toccata

V

Violin Concerto No. 1 (Koncert skrzypcowy nr 1)Violin Concerto No. 2 (Koncert skrzypcowy nr 2)Violin Sonata No. 2 (Skrzypce Sonata nr 2)Violin Sonata No.1, Op.80Visions fugitives (Wizje uciekinierzy)

W

War and Peace, Op.91 (Wojna i pokój, Op.91)Winter Bonfire, Op.122
Wikipedia
Siergiej Siergiejewicz Prokofjew (ros. Серге́й Сергеевич Проко́фьев, w formie spolszczonej Sergiusz Prokofiew, Siergiej Prokofiew; ur. 11 kwietnia/ 23 kwietnia 1891 w Soncowce k. Bachmutu, w Imperium Rosyjskim, zm. 5 marca 1953 w Moskwie, ZSRR) – rosyjski (radziecki) kompozytor, pianista-wirtuoz oraz dyrygent, jeden z najważniejszych twórców awangardy pierwszej połowy XX w. Współtworzył różne nurty modernizmu, w tym futuryzm, ekspresjonizm, prymitywizm i neoklasycyzm (uważany za inicjatora ostatniego z tych kierunków w I Symfonii D-dur „Klasycznej”, op. 25, 1917), zachowując przy tym oryginalność i idiomatyczność stylu.
Prokofjew jest autorem szerokiego i różnorodnego repertuaru, obejmującego większość klasycznych form i gatunków: muzyki operowej, baletowej, kantat, oratoriów, muzyki symfonicznej (symfonii, koncertów na fortepian, skrzypce, wiolonczelę, suit, sinfoniett, uwertur i in.), kameralnej (m.in. kwartetów smyczkowych, pieśni, sonat), utworów na fortepian solo (m.in. 9 sonat, Visions fugitives, op. 22), muzyki scenicznej i filmowej, a także transkrypcji.
Popularność zawdzięcza przede wszystkim Symfonii klasycznej, bajce symfonicznej Piotruś i wilk, III koncertowi fortepianowemu C-dur, baletom Romeo i Julia oraz Kopciuszek, suicie Porucznik Kiże oraz muzyce do filmów Siergieja Eisensteina.
Z muzyką Prokofjew zapoznał się w domu rodzinnym dzięki matce, która udzielała mu pierwszych lekcji gry na fortepianie gdy miał 5 lat. Pierwsze próby kompozytorskie – walce, marsze, dwie opery: Olbrzym i Na bezludnych wyspach, zwróciły uwagę Siergieja Taniejewa. Za jego namową Prokofjew rozpoczął w 1902 roku naukę muzyki (harmonia i kompozycja) u Reinholda Gliere’a. Po dwóch latach wstąpił do konserwatorium petersburskiego (harmonia i kontrapunkt – Anatol Liadow, orkiestracja – Nikołaj Rimski-Korsakow, dyrygentura – N. Czeriepnin, fortepian – Anna Jesipowa). W 1908 wziął po raz pierwszy udział w „Wieczorach muzyki współczesnej” S. Diagilewa. W 1914 roku Prokofjew ukończył konserwatorium jako świetny pianista i kompozytor, odznaczony pierwszą nagrodą za I Koncert fortepianowy. W 1918 roku opuścił kraj, udając się najpierw do Ameryki, później do Francji. Szybko zdobył sławę znakomitego pianisty-wirtuoza i niezwykle oryginalnego kompozytora. W Paryżu nawiązał współpracę z Siergiejem Diagilewem. Pisał dla niego balety: Syn marnotrawny, Nad Dnieprem, Stalowy krok. Tutaj związany był z bardzo kosmopolityczną grupą Triton (obok Milhauda, Honeggera, Poulenca i Martinů). W 1936 roku powrócił na stałe do Rosji, gdzie prócz pracy kompozytorskiej zajmował się pedagogiką prowadząc klasę kompozycji w Konserwatorium w Moskwie.
W całej twórczości Prokofjewa zaobserwować można charakterystyczne dla jego stylu cechy: ogólna antyromantyczność, nieustępliwość rytmiki (często ostinatowej), gwałtowna dynamiczność, liryzm, humorystyczne w intencjach cytowanie znanych zwrotów melodyczno-harmonicznych, uchwytność melodyki, pikanteria harmoniczna i kolorystyczna, ogólna przejrzystość założeń i mistrzowska precyzja ich realizacji.
On sam tak charakteryzował przemiany w swojej muzyce:
Pierwsza linia – klasyczna, raz przyjmuje postać neoklasyczną (sonaty, koncerty), to znowu naśladuje klasykę XVIII wieku (gawoty). Druga linia – nowatorska początkowo była poszukiwaniem własnego języka harmonicznego, następnie zmieniła się w poszukiwanie języka do wyrażania silnych emocji (Sarkazmy, Suita scytyjska, Gracz, Siedmiu, II Symfonia i in.). Chociaż dotyczy ona przede wszystkim języka harmonicznego, należą tu jednak także nowości w intonacji melodii, w instrumentacji i dramaturgii. Trzecia linia – linia tokkatowa albo, jeśli kto woli, motoryczny, to prawdopodobnie linia najmniej cenna. Linia czwarta – liryczna: początkowo pojawia się jako liryczno-kontemplacyjna, czasami niezupełnie związana z melodią..., czasami zaś związana z melodią dłuższą lub krótszą (m.in. początek Koncertu skrzypcowego). Linia ta pozostawała niezauważona albo zauważono ją po upływie czasu. Liryki w ciągu długiego czasu odmawiano mi w ogóle i, nie podsycana, rozwijała się powoli. Za to później zwracałem na nią coraz więcej i więcej uwagi.
Zmarł 5 marca 1953. Tego samego dnia zmarł również przywódca Związku Radzieckiego Józef Stalin. Zgon Stalina skupił na sobie uwagę całego narodu, w związku z czym śmierć kompozytora była nieomalże niezauważona, a państwowe uroczystości żałobne uniemożliwiały przeprowadzenie pogrzebu Prokofjewa. Zbieg tych dwóch wydarzeń stał się także tematem anegdoty, związanej z osobą dyrygenta Grzegorza Fitelberga, dyrektora Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia – dzień po śmierci Stalina i Prokofjewa Fitelberg po przyjściu na próbę orkiestry miał wygłosić mowę ku pamięci wielkiego kompozytora i poprosił o minutę ciszy. Następnie zwrócił się do koncertmistrza Władysława Wochniaka: Władziu, czy to prawda, że umarł Stalin?.
Był dwukrotnie żonaty: z Liną Luberą (od 1923), z którą miał dwóch synów, Światosława i Olega, oraz Mirą Mendelson (od 1948), która była jego partnerką od wielu lat w czasie trwania związku małżeńskiego z Liną Luberą.
Jego pierwsza żona, Lina założyła w 1983 Fundację im. S. Prokofjewa (The Serge Prokofiev Foundation), która w 1994 otrzymała siedzibę w Goldsmiths' College przy Uniwersytecie Londyńskim, której celem jest zbieranie środków na finansowanie badań nad życiem i twórczością Prokofjewa, gromadzenie rękopisów i pamiątek oraz popularyzacja jego dzieł. W latach 2001–2004 funkcjonowało Stowarzyszenie im. Sergiusza Prokofjewa (The Serge Prokofiev Association), założone przez Fundację, które wydawało czasopismo Three Oranges oraz kierowało inicjatywą Prokofiev 2003 na 50-lecie śmierci kompozytora. Po rozwiązaniu Stowarzyszenia zadanie wydawania czasopisma przejęła Fundacja.
Został odznaczony m.in.: