Tarquinio Merula (ur. między 1590 a 1595 w Cremonie, zm. 10 grudnia 1665 tamże) − włoski kompozytor i organista epoki baroku.
Działalność muzyczną rozpoczął w roku 1623 jako organista w Basilica di Santa Maria Maggiore w Bergamo, rok później znalazł się w Warszawie, gdzie otrzymał stanowisko organisty na dworze królewskim. Po dwóch latach wyjechał do ojczyzny. W latach 1628–1639 przebywał w Cremonie, gdzie był organistą w tamtejszej katedrze. Po tym czasie przeniósł się z powrotem do Bergamo i objął tam wcześniejsze stanowisko. Około roku 1652 wrócił do Cremony.
Tarquinio Merula pisał zarówno muzykę instrumentalną (w tym przede wszystkim canzoni francese, nawiązujące do stylu
Adriano Banchieriego), jak i wokalną (w tym m.in. madrygały, motety, psalmy, msze) przejawiającą wpływy szkoły weneckiej oraz (w koncertach kościelnych)
L.G. da Viadany.