Kompozytorzy

Valentin Bakfark

Lutnia
Piece
Fantazja
Taniec
Galiarda
Piosenka francuska
Piosenka
Motet
Passamezzo
Allemande
według popularności
Czarna KrowaFantasia No.10 (Fantazja nr 10)Fantasia No.5Fantasia No.9 (Fantazja nr 9)Gagliarda (Galliard)Harmonium musicarumIntabulaturaNon dite mai (Nie dite mai)Premier livre de tabelature de luth (Pierwsza książka z lutni tabelature)Schöner Deutscher DantzThesaurus musicusVeni in hortum meum, soror mea (Veni w hortum meum, soror mea)
Wikipedia
Valentinus Greff Bakfark ur. jako Bálint Bakfark [ˈbaːlint ˈbɒkfɒrk], czasami znany jako Bachfarrt, Backvart, Bekwark; ur. między sierpniem 1506 a sierpniem 1507 (być może też 1527?) w Braszowie (Siedmiogród); zm. 22 sierpnia 1576 w Padwie) – węgierski kompozytor i wirtuoz-lutnista; lutnista i szpieg pruski na polskim dworze królewskim.
Bakfark uczył się muzycznego rzemiosła na dworze przyszłego węgierskiego króla, Jana Zápolyi, a następnie przebywał we Włoszech i na dworze we Francji. W latach 1549–1566 był lutnistą na dworze króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego Zygmunta II Augusta w Wilnie. W tym czasie też dużo podróżował po Europie (Gdańsk, Augsburg, Lyon, Rzym, Wenecja, Królewiec). W 1559 roku kupił dom w Wilnie. W latach 60. XVI wieku odkryto, że Bakfark donosił o sytuacji na polskim dworze księciu pruskiemu Albrechtowi Hohenzollernowi. Utracił mecenat króla, jego dom w Wilnie zburzono w 1566 roku, a on sam uciekł do Poznania, a później do Wiednia. Następnie do roku 1568 był nadwornym cesarskim lutnistą w Wiedniu, po czym powrócił na krótko do Siedmiogrodu, by ostatecznie osiąść w Wenecji. Zmarł 22 sierpnia 1576 na dżumę w czasie podróży, w Padwie.
Bakfark zyskał sławę poprzez swe zbiory muzyki lutniowej, zawierające intawolacje współczesnych mu madrygałów, chansons, motetów i tańców, jak również swe własne kompozycje, fantazje, odznaczające się wysokim poziomem techniki muzycznej i kunsztowną polifonią.
Jego druga tabulatura, dedykowana Zygmuntowi II Augustowi, była przez długie lata jedyną znaną wydaną w Polsce tabulaturą lutniową.
Jan Kochanowski poświęcił mu fraszkę O Bekwarku, a Jan Lechoń wydał w 1942 roku w Londynie tomik wierszy Lutnia po Bekwarku.